'Het laatste woord': 'Uw oog is op mij’

“Twee medium friet, met frietsaus alsjeblieft.” Arie van der Veer en zijn dochter Ellen hebben er allebei echt zin in. Ze zitten naast elkaar in de auto, bij de grote gele M. Arie had net zijn allerlaatste afspraak gehad met de oncoloog. Hij zou geen behandeling meer krijgen. Ze hadden elkaar nog één keer gezien, om het af te sluiten. De huisarts nam de zorg voor Arie over. De ziekte was in een vergevorderd stadium. Arie wilde zondag graag nog één keer naar zijn geliefde kerk in Zwolle, waar hij zelf zo vaak op de preekstoel had gestaan.

“Papa was vaak erg ziek geweest – ‘een dansje met de dood’, noemden we dat weleens gekscherend. In de afgelopen decennia was hij vaak op wonderlijke wijze hersteld. We leven eigenlijk met de dood. Door het overlijden van mijn broer Peter en onze lieve nicht Manon weten we als familie maar al te goed dat het einde kan komen,” vertelt Ellen. “Ik vond de momenten samen met mijn vader kostbaar. Op het laatste moment deelde hij geen bijzondere woorden. Hij had me al genoeg meegegeven in het leven, en dat had hij niet tot het eind bewaard.” Juist daarom konden ze zo enorm genieten van kleine momenten samen, zoals in de auto bij het afhaalrestaurant. “Je kunt je het schompes werken voor je pensioen later, maar ik heb door dit patatje geleerd dat je nú van de mooie momenten moet genieten.”

• Beluister 'Uw oog is op mij' door Ellen van der Veer

  Beluister 'Uw oog is op mij' door Ellen van der Veer

Hippe schoenen

Nu ze met haar vader op pad is, merkt Ellen pas goed hoe ziek hij eigenlijk is. Ze gaan nog even de stad in om schoenen voor Arie te kopen. Hij wil zondag netjes gekleed naar de kerk. “Ik merkte dat hij eigenlijk de kracht niet meer had om zijn schoenen aan te trekken.” Die zondag zitten Ellen en Arie – met zijn nieuwe, hippe grijsblauwe schoenen – samen in de kerk. “Ik weet niet of ik er volgende week ben, hoor,” zegt Arie. Ellen reageert dat ze dat wel hadden afgesproken, omdat zij dan moet zingen.

• Annet over het verlies van haar man Peter van der Veer

  Annet over het verlies van haar man Peter van der Veer

God regeert

Een week later staat Ellen als zangleider op het podium, samen met de koorleden. Ze kijkt naar haar moeder in de kerkzaal; die zwaait, Ellen zwaait terug. Tijdens deze dienst wordt afgekondigd dat Arie de dag ervoor is overleden. “Het werd een bijzondere dienst. Ik kon door mijn emoties hele liederen niet meezingen. Maar toen zong juist de gemeente van 800 mensen voor ons. Ik kon er helemaal mezelf zijn; het was eigenlijk het inner circle-afscheid van pappa.” Ze zingen onder meer Opwekking 662: ‘God regeert, Hij regeert, Heilig is de Heer der Heren’.

Lied schrijven

In de dagen die volgen denkt Ellen terug aan wat ze onlangs met haar vader had besproken: ze zouden samen nog een lied schrijven. “Over geloven in God, met een boodschap die pa aan ons zou willen meegeven.” Maar Arie’s overlijden kwam te vroeg om dit nog samen te kunnen doen.

Drie dagen voor de uitvaart wordt Ellen ’s ochtends wakker – en weet ze het ineens: ze gaat het lied toch schrijven. En het moet gaan over wat Arie enkele dagen voor zijn overlijden nog zei tegen de nieuwe predikant van de gemeente: “Maar één ding weet ik zeker: Uw oog is op mij, U bent er altijd bij.” Een verwijzing naar Psalm 31. De laatste boodschap die Arie wilde meegeven.

Ellen zingt het lied tijdens de uitvaartdienst uit volle borst; het moest galmen, net zoals haar vader altijd zong:

‘Uw oog is op mij
Uw hand beschermt mij
Uw eeuwige armen
Zullen mij dragen
voor nu en altijd’