Zonder or­gaan­do­na­tie zou Larissa niet meer leven: ‘Mijn nieren gingen rap achteruit’

“Acht jaar geleden kreeg ik last van verschrikkelijke hoofdpijn. Wat ik ook probeerde, de pijn hield aan. In eerste instantie dacht ik dat mijn klachten te maken hadden met mijn immense verdriet. Een half jaar daarvoor overleed mijn drie maanden oude zoon Jesse plotseling en zonder aanwijsbare oorzaak. Het verlies was zo rauw en immens dat het fysiek pijn deed. Mijn huisarts schreef uit voorzorg een antibioticakuur uit. Misschien had ik een voorhoofdsholteontsteking onder de leden?

Mijn vader vertrouwde het niet en drong aan op een check-up in het ziekenhuis. Mijn hoofdpijnklachten deden alle alarmbellen bij hem afgaan. Toen ik acht jaar oud was, overleed mijn moeder aan de gevolgen van een hersenbloeding. Urenlang liep ze rond met helse hoofdpijn. Haar huisarts dacht dat het een migraineaanval was. Diezelfde avond werd ze opgenomen in het ziekenhuis, waar ze niet veel later overleed. In één klap kwam mijn vader alleen te staan met mij, mijn broer en zus.

• Claudia was ongeneeslijk ziek, tot de tumoren als sneeuw voor de zon verdwenen

  Claudia was ongeneeslijk ziek, tot de tumoren als sneeuw voor de zon verdwenen

• Judith Noordzij ging iedere dag over haar grenzen, tot ze er letterlijk bij neerviel

  Judith Noordzij ging iedere dag over haar grenzen, tot ze er letterlijk bij neerviel

Orgaandonatie

Mijn moeder wilde haar nieren en alvleesklier doneren na haar dood, wat best bijzonder was voor die tijd. Ze deed het voor mij. Sinds mijn vijfde jaar leed ik aan diabetes type 1. Een gevolg van deze ziekte kan zijn dat je nieren ernstig beschadigd raken. Mijn moeder hoopte dat wanneer ik ooit een transplantatie nodig had, er ook iemand was die zijn of haar organen aan mij zou doneren. Wie goed doet, goed ontmoet, was haar motto.

Mijn moeder bleek een vooruitziende blik te hebben. In het ziekenhuis werd geconstateerd dat mijn nieren amper meer werkten. Door diabetes had ik een verhoogde kans op zwangerschapsvergiftiging, wat ik tijdens beide zwangerschappen van mijn zoons ook had gekregen. Mogelijk waren mijn nieren daardoor in rap tempo achteruitgegaan. Ik schrok heel erg toen de artsen zeiden dat alleen een orgaandonatie me kon redden als mijn nierfunctie nog verder achteruit zou gaan.

Na twee weken op de intensive care ging ik naar huis met een tas vol medicatie. Daarna volgden jaren vol vermoeidheid, spierkrampen en benen vol vocht. De zes maanden voor mijn dubbele orgaandonatie lag ik gemiddeld achttien uur op bed en sliep ik veel. Mentaal kon ik het aan. Van kinds af aan was ik het door de diabetes gewend om ziek te zijn. Voor mijn oudste zoon Jayden vond ik het wel heel moeilijk. Ik wilde zielsgraag een hele dag met hem naar het pretpark of zwembad kunnen. Wat was het lastig dat ik om de paar uur moest rusten!

Onvoorwaardelijk

In die moeilijke periode gebeurde er ook iets moois: ik kreeg een relatie met Joost, een man die onvoorwaardelijk voor me gaat en me steunt. Ook toen ik begin 2024 een nieuwe nier en alvleesklier kreeg, was Joost er voor me. Toen ik in het ziekenhuis lag, sliep hij in een camper die geparkeerd stond op een nabijgelegen camping. Joost wilde iedere dag zo veel mogelijk bij me zijn. 

Mijn nieuwe alvleesklier en nieren sloegen aan. Voor het eerst in mijn leven voel ik me niet meer ziek. Ik heb energie en ik kan eten wat ik wil zonder insuline te moeten spuiten. Overdag rusten hoeft niet meer. Voor mijn gevoel heb ik mijn leven teruggekregen en kan ik voor mijn zoon Jayden een actieve moeder zijn.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Beeld: Nienke van Denderen
Visagie en styling: Très Jolie Visagie