Claudia was ongeneeslijk ziek, tot de tumoren als sneeuw voor de zon verdwenen

“Mijn arts lachte toen ik tijdens een controle bij hem kwam. Voor het eerst in al die jaren zag ik zijn tanden. Ik had hem nooit eerder vrolijk gezien, maar nu straalde hij. Er was ook iets heel bijzonders gebeurd: ik, die ongeneeslijk ziek was en hooguit nog een paar jaar te leven had, kreeg te horen dat er een nieuwe toekomst voor me lag. Het onwaarschijnlijke was gebeurd: de immunotherapie die ik onderging om de uitgezaaide kanker te vertragen, sloeg zo goed aan dat de tumoren in mijn lijf als sneeuw voor de zon waren verdwenen. Een wonder, zo leek het. Mijn arts wist niet wat hij meemaakte. Blij praatte hij honderduit toen hij de uitslagen met me deelde. Ik zat ontredderd tegenover hem en voelde me verre van euforisch. Poppende champagnekurken en steigerende olifanten, dat beeld had ik voor ogen bij het horen van zo’n fantastisch bericht, maar ik was bang en voelde me onthand.

De gedachte om mijn oude leven te moeten oppakken, boezemde me angst in. Ik wist niet wat ik moest doen en waar ik moest beginnen. Mijn werk, mijn sociale leven: alles was veranderd doordat ik was veranderd. Bovendien was ik verzwakt. De vele behandelingen die ik had ondergaan om mijn leven te verlengen, hadden me uitgeput. Twee keer was ik geopereerd om tumoren te verwijderen, waaronder een ingrijpende hersenoperatie. Ik onderging verschillende immuuntherapieën. Alle kansen die ik kreeg, greep ik aan om zo lang mogelijk bij mijn zoons te blijven. Nu de kanker weg was, moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Het voelde alsof ik op een fiets zat zonder zijwieltjes.

• Judith Noordzij ging iedere dag over haar grenzen, tot ze er letterlijk bij neerviel

  Judith Noordzij ging iedere dag over haar grenzen, tot ze er letterlijk bij neerviel

• Zonder orgaandonatie zou Larissa niet meer leven: ‘Mijn nieren gingen rap achteruit’

  Zonder orgaandonatie zou Larissa niet meer leven: ‘Mijn nieren gingen rap achteruit’

Diepe dankbaarheid

Uiteindelijk ben ik diepe dankbaarheid en blijdschap gaan voelen voor de tweede kans die ik heb gekregen. Maar het was een lange en soms eenzame weg doordat mijn omgeving me niet begreep. Een vriendin die op jonge leeftijd ziek werd en gedwongen werd haar leven opnieuw op te bouwen, leerde me om me weer thuis te voelen in mijn lijf. Mijn lichaam had zo veel doorstaan dat ik het associeerde met pijn en afzien. Ik ging samen met haar bewegen en ervaarde toen hoe fijn ik dat vond. En ook samen zingen werkte bevrijdend. Ik herstelde en vond opnieuw mijn stem.

Tegenwoordig help ik als coach zelf mensen die ernstig ziek zijn. Uit ervaring weet ik dat je je heel alleen kunt voelen als je terminaal ziek bent. Je krijgt te maken met thema’s waar veel mensen liever niet mee bezig zijn, zoals de dood. Het had mij geholpen als ik daar met iemand over had kunnen praten. Met mijn ervaring kan ik mensen helpen.

Gelukkiger dan ooit

Mijn leven heeft opnieuw vorm gekregen. Ik kan oprecht zeggen dat ik nu gelukkiger ben dan ooit, maar die poppende champagnekurken en olifanten zijn nooit gekomen. Het is een heel nederig en intiem gevoel dat ik nu bij me draag. Iedere dag geniet ik van de schoonheid van het alledaagse. Een merel die fluit, de kinderen die lol hebben, mijn geliefde die lacht; daar draait het om voor mij. Ik heb tevens ervaren dat die momenten waardevast zijn, want in de tijd dat mijn wereld niet groter was dan mijn slaapkamer, lieten ze mijn hart ook overstromen van liefde.”