Claudia was ongeneeslijk ziek, tot de tumoren als sneeuw voor de zon verdwenen

“Mijn arts lachte toen ik tijdens een controle bij hem kwam. Voor het eerst in al die jaren zag ik zijn tanden. Ik had hem nooit eerder vrolijk gezien, maar nu straalde hij. Er was ook iets heel bijzonders gebeurd: ik, die ongeneeslijk ziek was en hooguit nog een paar jaar te leven had, kreeg te horen dat er een nieuwe toekomst voor me lag. Het onwaarschijnlijke was gebeurd: de immunotherapie die ik onderging om de uitgezaaide kanker te vertragen, sloeg zo goed aan dat de tumoren in mijn lijf als sneeuw voor de zon waren verdwenen. Een wonder, zo leek het. Mijn arts wist niet wat hij meemaakte. Blij praatte hij honderduit toen hij de uitslagen met me deelde. Ik zat ontredderd tegenover hem en voelde me verre van euforisch. Poppende champagnekurken en steigerende olifanten, dat beeld had ik voor ogen bij het horen van zo’n fantastisch bericht, maar ik was bang en voelde me onthand.

De gedachte om mijn oude leven te moeten oppakken, boezemde me angst in. Ik wist niet wat ik moest doen en waar ik moest beginnen. Mijn werk, mijn sociale leven: alles was veranderd doordat ik was veranderd. Bovendien was ik verzwakt. De vele behandelingen die ik had ondergaan om mijn leven te verlengen, hadden me uitgeput. Twee keer was ik geopereerd om tumoren te verwijderen, waaronder een ingrijpende hersenoperatie. Ik onderging verschillende immuuntherapieën. Alle kansen die ik kreeg, greep ik aan om zo lang mogelijk bij mijn zoons te blijven. Nu de kanker weg was, moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Het voelde alsof ik op een fiets zat zonder zijwieltjes.