Judith Noordzij ging iedere dag over haar grenzen, tot ze er letterlijk bij neerviel

“Tot tien jaar geleden leidde ik voor de buitenwereld een geslaagd leven. Ik was advocaat bij een prestigieus advocatenkantoor op de Zuidas, woonde in een bruisende stad en had een rijk sociaal leven. Wat niemand zag – ikzelf ook niet – was dat mijn brein op was. Mijn werk paste totaal niet bij me en toch ging ik door.  

Mijn lichaam protesteerde. Ik kreeg moeite met slapen, werd labiel, huilde snel en kon me steeds minder goed concentreren. Toen een collega opmerkte dat ik zo chaotisch was, begon ik nóg harder te werken. Met de kennis van nu weet ik dat ik op een burn-out afstevende, maar destijds herkende ik de signalen niet. Vaak dacht ik: ik leid een snel leven en dit hoort erbij.

• Zonder orgaandonatie zou Larissa niet meer leven: ‘Mijn nieren gingen rap achteruit’

  Zonder orgaandonatie zou Larissa niet meer leven: ‘Mijn nieren gingen rap achteruit’

• Claudia was ongeneeslijk ziek, tot de tumoren als sneeuw voor de zon verdwenen

  Claudia was ongeneeslijk ziek, tot de tumoren als sneeuw voor de zon verdwenen

Verlamd door angst

Iedere dag ging ik over mijn grenzen. Totdat ik erbij neerviel. Letterlijk. Tien jaar geleden zakte ik op kantoor in elkaar. En wat ik ook probeerde, het lukte me niet om op te staan. Mijn lichaam was verlamd. Door angst, zo bleek na een check-up van mijn arts. Mijn breakdown maakte me verschrikkelijk onzeker. Hoe kon mijn lijf me zo in de steek laten? Paniekaanvallen zorgden ervoor dat ik niet naar buiten durfde. Boodschappen doen ging niet meer. De situatie dwong me om weer bij mijn ouders te gaan wonen. Ik kon niet meer voor mezelf zorgen.

Van mijn werk, waar ik heel mijn leven omheen had gebouwd, moest ik afscheid nemen. Wat volgde was een zoektocht, want wie ik was zonder mijn werk, dat wist ik niet. Ik hield me vast aan wat ik wilde: mijn zelfvertrouwen opbouwen en bijdragen aan een betere wereld. Niet veel later vond ik werk als hr-medewerker bij een organisatie met veel jonge medewerkers. Zij waren als een spiegel. Net als ik had gedaan, renden ze zichzelf volledig voorbij. Wat maakt dat we ons dit aandoen?, vroeg ik me af. 

Slachtoffer van deze tijd

Jonge mensen zijn absoluut niet zielig, maar wel het slachtoffer van deze tijd. Grenzen zijn er amper. Als je iets wilt en je doet je best, lukt het, denken ze. Maar een mens kan niet álles. Om fysiek en mentaal te kunnen pieken, moet je keuzes maken. Toen ik dat inzag, veranderde alles. Ik werd coach omdat het me energie gaf om anderen te helpen bij hun persoonlijke ontwikkeling. En ik maakte werk van mijn dromen. Sindsdien begin ik ieder nieuw jaar met een check-up van mijn leven. Doe ik wat me gelukkig maakt en waar wil ik naartoe? Door mijn burn-out weet ik dat het van levensbelang is om verlangens serieus te nemen. Daarom noteer ik de stappen die ik wil zetten meteen in mijn agenda.

Constant opnieuw durven kiezen zorgt ervoor dat ik waanzinnig mooie ervaringen meemaak. Zoals een camperreis door Europa, samen met mijn vriend Maarten. Door die onderneming weet ik dat ik vrijheid en avontuur nodig heb om me goed te voelen. Toen Maarten niet meer lang van huis kon door zijn werk als brandweerman, ben ik huttentochten gaan maken. Van zonsopkomst tot zonsondergang door de bergen lopen, was een overdonderende ervaring. En zoals zo vaak het geval is, leidt zo’n belevenis weer tot iets nieuws. Via social media kreeg ik veel reacties binnen van mensen die met me mee wilden. Vandaar dat ik nu ook huttentochten organiseer. Superleuk!”

Tekst: Sonja Brekelmans
Beeld: Nienke van Denderen
Visagie en styling: Très Jolie Visagie