Froucke de Haan (44) werkt als directeur wet- en regelgeving bij een internationale gezondheidsorganisatie. In de zomer gooit ze het roer om: dan is ze lifeguard bij Reddingsbrigade Castricum.
“Hoe staat de wind? Wat doen de golven? Zijn er muien? Wat zijn de gevaren van de zee vandaag? Als ik begin met mijn shift en op de post ben, scan ik het strand en het water af. Ik ben dan helemaal in het moment. Gedachten over to do’s die ik moet afvinken, zijn er niet. Met mijn blote voeten in het zand en de prachtige zee voor me ben ik present, klaar om mensen te redden indien nodig.
Zo’n vier jaar geleden was ik op zoek naar vrijwilligerswerk met purpose. Het liefst in de buitenlucht. Ik woon met mijn gezin in Castricum, een dorp aan de Noord-Hollandse kust. Hoewel ik ontzettend van het strand hou, kwam ik er veel te weinig. Daarnaast wilde ik fysiek uitgedaagd worden. Via een advertentie in de lokale krant kwam ik op een open dag terecht van de Reddingsbrigade Castricum, waar ik hoorde dat ze lifeguards zochten. Na een intensieve training kon ik aan de slag.
Tekst gaat hieronder verder.
Mirjam is verzorgende én eigenaar van een minicamping: ’Stilzitten doe ik niet snel’
Als nuchtere Fries kan ik goed met druk omgaan. Mijn dagelijks werk is heel betekenisvol voor mij, omdat we medicijnen en behandelingen speciaal voor vrouwen ontwikkelen. De laatste jaren komt er steeds meer specialistische zorg voor vrouwen. Het geeft me voldoening daaraan bij te dragen. Wel vraagt mijn werk vooral denkwerk. Mijn team is verantwoordelijk voor de licenties van medicijnen wereldwijd. Als wij ons werk niet goed doen, worden mensen die zorg nodig hebben getroffen.
Mijn werk als lifeguard geeft me ook veel voldoening, maar op een heel andere manier. Deze hulp is veel concreter, direct met mensen die soms in acute nood zijn. Ik moet de rust kunnen bewaren maar ook snel en effectief handelen. Als moeder weet ik dat het een gevoel van veiligheid geeft om met kinderen op een bewaakt strand te zijn. Vooral als het druk is, rukken mijn collega’s en ik een paar keer per dag uit om zoekgeraakte kinderen op te sporen. Ik ben altijd opgelucht als ze worden gevonden. De zee kan verraderlijk zijn, helemaal voor mensen die niet goed kunnen zwemmen.
De zee kan verraderlijk zijn, helemaal voor mensen die niet goed kunnen zwemmen.
Een drenkeling heb ik nog nooit gered, maar ik weet dat ik rugdekking heb van de brigade wanneer ik moet uitrukken. Iedere dienst werk ik samen met ten minste drie andere lifeguards. We hebben een leuk en hecht team. We weten dat we op elkaar aan kunnen. Het hele jaar door trainen we met elkaar zodat onze conditie op peil blijft. We oefenen verschillende noodsituaties en oefenen met het besturen van vervoersmiddelen die nodig zijn voor het reddingswerk, zoals de boten en de ambulance die speciaal is ontwikkeld voor rijden over het strand.
Het vraagt best wat organisatie van mij en mijn man om onze agenda’s op elkaar af te stemmen. Maar dit werk biedt zo veel uitdaging en vervulling dat ik het voor geen goud zou willen missen.”
Tekst: Sonja Brekelmans Beeld: Nienke van Denderen