Charne liet alles achter om ver weg een nieuw leven te beginnen: ‘Ik mis mijn familie iedere dag’

“‘Wanneer die goga byt, kan jy nie teruggaan nie’, is een Zuid-Afrikaans gezegde. Het betekent zoiets als: wanneer je echt gegrepen wordt door iets, zul je andere keuzes maken omdat je voorgoed veranderd bent. De stage in Zuid-Korea die mijn man Emile en ik zestien jaar geleden liepen, was zo’n ervaring die alles in een ander licht zette. De taal, de natuur en cultuur; het leven daar was totaal anders dan ik gewend was. De cultuurshock deed me beseffen dat de wereld veel groter is dan Klerksdorp, het kleine stadje in Zuid-Afrika waar ik was opgegroeid.

De tijd in Zuid-Korea maakte me meer open-minded. Ik zag in dat mensen worden gevormd door hun cultuur en natuur, wat ik ontzettend interessant vond. Ik studeerde destijds psychologie en was geboeid door het gedrag van mensen. Mijn fascinatie ging verder dan alleen mijn vakgebied. Het besef dat de aarde vol bijzondere verschillende landschappen, geuren, smaken en kleuren is, vond ik mindblowing.

Emile ervaarde hetzelfde. Toen we thuiskwamen, besloten we op een dag te emigreren. Vier jaar geleden deed die kans zich voor. Emile en ik konden lesgeven op een internationale school in Den Haag. We stortten ons vol in het avontuur, samen met onze twee zoons. Inmiddels waren we ouders geworden en ook voor onze kinderen leek het ons een goede ervaring.

Het besef dat de aarde vol bijzondere verschillende landschappen, geuren, smaken en kleuren is, vond ik mindblowing.

Heimwee

We lieten alles achter ons om ver weg een nieuw leven te beginnen. Met vier tassen landden we op Schiphol. Tijdens de eerste week in Nederland werden we lid van een cricketclub. We werden direct opgenomen in een levendige community met veel Zuid-Afrikaners. Zij maakten ons wegwijs en verzachtten de heimwee.

Want hoe verrijkend en mooi wonen in het buitenland ook is, de prijs die je ervoor betaalt is hoog. Het blijft verdrietig om de mensen van wie je houdt achter te moeten laten. Ik mis mijn familie iedere dag. Ik denk dat het goed is om te beseffen dat heimwee part of the deal is als je emigreert. Doordat ik accepteer dat het erbij hoort, lukt het me om mezelf niet te verliezen in het gemis.

Heimwee gaat niet altijd over een specifieke plek. Het gaat om het gevoel van verbondenheid, gezien en begrepen worden. Dat gevoel laat zich moeilijk onder woorden brengen. De kinderen op de internationale school aan wie ik lesgeef, begrijpen dit. Ze zijn heel verschillend, maar allemaal weten ze hoe het is om te moeten leven met gemis. Dat schept een band.

Tekst gaat hieronder verder.

• Zahia emigreerde van Palestina naar Nederland: ‘Als ik falafel maakte, werd de pijn in mijn hart verzacht’

  Klik hier

De meeste leerlingen zijn kinderen van expats. Ik blijf me verbazen hoe veerkrachtig expats en hun kinderen zijn. Ja, we hebben dit pad zelf gekozen, maar dat maakt het niet minder makkelijk. Allemaal moeten we een nieuw leven opbouwen en onze draai vinden in een andere cultuur. Dat vergt moed en doorzettingsvermogen. En als het eenmaal lukt, kan het land van herkomst minder aanvoelen als thuis, omdat je niet meer de persoon bent die je eens was. In deze bitterzoete waarheid schuilt ook een waardevolle les: de mensen, cultuur en natuur om je heen, ze vormen je. Probeer je daarom met schoonheid en positieve mensen te omringen.”