PremiumWaarom Jorieke Eijlers haar geloof niet met haar buren wil delen
Column
gisteren · 09:15| Leestijd:3 min
Lees gratis verder
Meld je nu aan en krijg 3 maanden gratis onbeperkt toegang tot alle artikelen en digitale magazines van Visie.
Ik heb buren, overburen en achterburen. Wat een zegen voor hen dat zij mijn buren zijn!
Want buren zijn, als je christelijk Nederland mag geloven, de belangrijkste mensen ter wereld. Zonder buren kunnen we ons geloof een stuk lastiger handen en voeten geven. Naastenliefde, evangelisatiedrift, zendingszin: je kunt het allemaal kwijt bij de buren.
Wie is Jorieke Eijlers?
Een kerstnachtdienst? Neem je buren mee. Een Alpha-cursus? Vraag je buren. Iemand vandaag nog over Jezus vertellen? Gelukkig zijn daar je buren.
Iemand zou eens een bingokaart moeten maken van hoe vaak de buren worden genoemd als hét voorbeeld van praktisch geloof. Als er gezegd wordt dat het niet ver weg hoeft maar dichtbij mag beginnen, dan zijn ze daar weer: tada, de buren!
Eerlijk? Het irriteert me soms.
Nee hoor, je hoeft niet naar Lesbos of Afrika: jij hebt je buren. Wees de lantaarnpaal die jouw straat verlicht, het zout op hun ondergesneeuwde stoep. Vaak gevolgd door: “Ik daag je uit.” Man, wat ben ik vaak uitgedaagd om mijn buren te benaderen.
En ik snap het: ze wonen letterlijk naast je. En dichtbij is er inderdaad ook nood.
Maar eerlijk? Het irriteert me soms. Dat zegt vast iets over mij. Ik heb al uitdaging genoeg in mijn leven. En ik krijg er een soort redderssyndroom van: ik heb het licht gezien, en kijk mij dat eens even brengen. Zo wil ik niet met mijn buren omgaan.
- 'Waarom doet het zo'n pijn als je een negatief berichtje krijgt van een vreemde?' vraagt Jorieke Eijlers zich af
'Waarom doet het zo'n pijn als je een negatief berichtje krijgt van een vreemde?' vraagt Jorieke Eijlers zich af
Ik wil gewoon een goede buur zijn. Zorgen voor de kat als ze weg zijn. Een borrel organiseren. Een praatje maken. Oppassen als het nodig is. Interesse tonen. En, ook belangrijk: zelf om hulp durven vragen. Betrokken met elkaar – op gepaste afstand, want we kennen allemaal De Rijdende Rechter.
Ik hoop dat als ik écht geraakt ben door genade, ik sowieso verder kijk dan mijn eigen voordeur. Daar wil ik wel graag op uitgedaagd worden, niet op mijn gedrag. Op pure wilskracht het goede doen, houd ik meestal niet zo lang vol.
Zo, dan is het nu tijd voor de jaarlijkse straattraditie waar ik graag aan meedoe: kerstkaarten bij elkaar bezorgen. Ik heb mooie kaarten uitgezocht mét een brandende kaars erop, maar zónder stichtelijke tekst.
En lieve buren, ook vanaf deze plek een gezegend kerstfeest!
PS. Onze kerstnachtdienst is op 24 december en begint om 20.00 uur, welkom! Er is glühwein!
