
PremiumMuzikant Gerald Troost vond vrede: ‘Maar soms steekt de overtuiging dat ik er alleen voor sta nog de kop op’
Interview
gisteren · 18:16| Leestijd:9 min
Lees gratis verder
Meld je nu aan en krijg 3 maanden gratis onbeperkt toegang tot alle artikelen en digitale magazines van Visie.
Lees gratis verder
Meld je nu aan en krijg 3 maanden gratis onbeperkt toegang tot alle artikelen en digitale magazines van Visie.
Echte vreugde vindt zanger en spreker Gerald Troost als hij zich verbonden voelt met God en andere mensen. Dat is niet vanzelfsprekend, heeft hij zelf ervaren: “De woede en het verdriet beheersten mij."
Reizen: zanger, spreker en reisleider Gerald Troost is er gek op. Dat blijkt ook uit het feit dat Visie hem spreekt vanuit Zuid-Afrika – op het videobel-schermpje is het hout-met-rieten-dak en de witte muur van een mooie gastenkamer te zien.
Gerald moet aan het begin van het gesprek nog even wat slaap uit zijn ogen wrijven: hij heeft een paar intensieve reisdagen achter de rug, samen met wat mensen van de kerk waar hij bij betrokken is, Mozaiek0318. Een oud-voorganger heeft hen uitgenodigd om naar Zuid-Afrika te komen. Nu heeft hij een paar dagen rust op een boerderij. “Het is hier in ieder geval prachtig: bomen, vogels, dieren en vooral heel veel vrolijkheid. Net bij het ontbijt ging het al meteen los met dans en gezang.”
Wauw
Vrolijk: “Ik zie hier vreugde bij mensen die weinig hebben, soms zelfs arm zijn. Dat heeft volgens mij alles te maken met verbinding. Allereerst met God, maar ook met elkaar. Je leven delen – ook als je weinig hebt – geeft blijdschap. Dat zie ik hier, en dat herken ik: mijn levensgeluk start in de aanwezigheid van God, en groeit in relatie met de ander.”
- Download gratis de nieuwe Visie-app en lees Visie waar en wanneer je wilt!
Download gratis de nieuwe Visie-app en lees Visie waar en wanneer je wilt!
Om direct daarna te relativeren: “Dat klinkt wel vroom, hè? Ik ben best een onrustig mens: snel afgeleid en emotioneel. Er zijn zo veel dingen die interessanter lijken, zo veel afleidingen die sneller zijn. Dus de tijd nemen voor God is lastig. Maar als ik wél God opzoek, wauw, dat geeft me zo veel vreugde. Daar word ik blij van. Ik vind er hoop die ik niet vind in de wereld. Hoop voor mijn eigen hart: ik ben geliefd, ondanks mijn falen. Hoop voor de wereld, voor de mensen om je heen.”
Tijd om je te verbinden
“Ik heb anderen nodig om die vreugde te vinden. Daarom reis ik ook zo graag”, legt hij uit. “Dan trek je een tijd met anderen op, en ga je veel meer de diepte in dan bij een avond optreden of een spreekbeurt. Dan deel ik wat en ben ik daarna weg.” Peinzend: “Op zo’n reis wissel je plezier en ontspanning af met serieuze gesprekken en gebeden. Je hebt de tijd om je echt met elkaar te verbinden. Een avondje spreken of zingen is tof, maar op zo’n reis ga je dieper en kun je elkaar helpen. Vanuit mijn levenservaring, de reizen die ik letterlijk en figuurlijk heb gemaakt, kan ik mensen bij de hand nemen. Ik wil anderen aanmoedigen, inspireren, er voor ze zijn.”
Op de liedjes die mij het meest persoonlijk raken, krijg ik de mooiste reacties
En andersom helpen anderen hem ook. “Er zijn momenten dat het muzikantenbestaan zwaar voelt. Ik zoek dan naar de juiste richting en vraag me af: Kan ik nog iets nieuws brengen? Wat heb ik te vertellen? Hoe bereik ik nieuwe mensen? Of, na het maken van een cd waarin ik veel geld en tijd heb geïnvesteerd: hoe krijg ik nu een goede tour van de grond? Ik denk dat vrijwel iedere muzikant met deze vragen worstelt. Dan helpt het me enorm als iemand me vertelt hoeveel hij heeft aan een van mijn liedjes. Of dat ik ergens zing en spreek, en zie dat mensen geraakt worden. Heel eerlijk: dat is mijn brandstof. Yes, denk ik dan, ik wil weer door!”
Diepe rouw
Het verlangen om een vaderfiguur te zijn, komt ook door een moeilijke periode in zijn jeugd. “Mijn broertje Jarnoud overleed toen ik 15 was. Hij bleek een gezwel in zijn hoofd te hebben en overleed toen hij 5 jaar oud was. Dat gaf natuurlijk heel, heel, heel diepe rouw. De woede en het verdriet beheersten mij in die jaren. Ik sprak er niet over, maar het vulde mij wel. Dat gold, denk ik, voor iedereen in het gezin, maar iedereen ging door zijn eigen proces. Ook mijn vader en moeder, waardoor onze gezinsband niet helemaal optimaal was. Gelukkig is dat helemaal goed gekomen: we hebben in de loop van de jaren alles uitgesproken en ik heb dingen losgelaten. Onze band is nu hecht.”
Hoe stempelde die periode jou?
“Diep in mij leefde de overtuiging dat ik er alleen voor stond. Ik miste steun, verbinding met anderen en voelde me eenzaam, zonder dat ik dat zelf doorhad. Pas veel later kwam dat naar buiten, en soms steekt die diepe overtuiging nog de kop op. Niet omdat die anderen er niet zijn, maar omdat ik onbewust geloof dat ik het zelf moet oplossen. Dan heb ik de neiging in mezelf te gaan wroeten, en wordt die eenzaamheid alleen maar groter. Gelukkig weet ik nu dat ik juist die diepe motieven in het licht mag brengen. Dat God er is, en mijn vrouw, en anderen op wie ik terug kan vallen. Ik moet op zulke momenten vaak denken aan een oude psalm – een erfenis van mijn PKN-tijd: ‘Verhardt u niet, maar laat u leiden.’ Dat is het precies. Als ik mijn hart niet bitter of hard maak, maar me overgeef aan de heilige Geest, volgt er vrede. Maar dat heb ik wel moeten leren.”
Knallende ruzie
Zijn overstap naar een andere kerk speelde een grote rol in die groei. “Op mijn 17e stapte ik over van een PKN-gemeente naar een evangelische kerk. Daar heb ik God leren kennen als een liefdevolle Vader. De voorganger, Hans Bette, werd een echte vaderfiguur voor mij. Hij nodigde mij uit om brieven te schrijven, waarin ik mijn emoties kon uiten. Dat heeft enorm geholpen.”
En hij ontmoette in die tijd zijn vrouw Nelinda. Vanaf het begin vonden ze elkaar in het geloof: samen bidden, samen zoeken en brieven naar elkaar schrijven. “En knallende ruzie maken”, haast Gerald zich te zeggen. “Ik heb weleens mijn middelvinger opgestoken naar haar slaapkamerraam. Tenminste, dat dacht ik: ik gooide steentjes naar haar slaapkamerraam, en het gordijn ging opzij. Kwam het gezicht van mijn schoonmoeder tevoorschijn. Dat maakte me niet per se populairder bij mijn schoonouders.”
Duwtje richting God
Maar de relatie overleefde de middelvinger en de ruzies. En het karakterverschil. “In veel opzichten lijk ik nog op de jongen van toen: hartstochtelijk, emotioneel, dromend, schrijvend, reizend, muzikaal. Maar de emoties zijn wat minder heftig dan in het begin, terwijl Nelinda wat emotioneler is geworden, vooral sinds we kinderen hebben gekregen. We zijn meer in balans, denk ik.”
God en Nelinda, die twee komen telkens naar voren als Gerald het over zijn geluk heeft. Vrijwel iedere ochtend beginnen ze de dag met z’n drieën, met een kwartiertje koffie, gebed en regelmatig een stukje Bijbel. “Het is oprecht geweldig om in een relatie te zitten waar je elkaar kunt aanvuren, elkaar telkens een duwtje richting God kunt geven. Dat is voor mij het geheim van een goede relatie.”
Echt geluk vind ik in het hijsen van de witte vlag
Een goed liedje schrijven is ook een voorbeeld van grote vreugde. “Ik ben dan echt gelukkig als ik het idee heb dat tekst en muziek elkaar precies raken. Liedjes die iets raken in mijn hart, die resoneren in mijn geestelijk leven. Ik geloof dat juist die liedjes ook aankomen bij anderen. Henri Nouwen schreef ooit dat het meest persoonlijke tegelijkertijd het meest universeel is. Zo ervaar ik dat ook: op de liedjes die mij het meest persoonlijk raken, krijg ik de mooiste reacties.”
Wat vond ik dat mooi!
Zo’n liedje is ‘Ik zie goud in jou’, over twee oudere mensen in Geralds gemeente, die op de achtergrond dienstbaar waren. “O, wat vond ik dat mooi! Die mensen verdienen een ode, ik wilde hen eren met een lied. Ik hoor van veel mensen dat dit nummer precies verwoordt wat zij ervaren. Niet alleen richting anderen; ik hoor ook dat mensen zich door dit nummer gewaardeerd voelen. Er zijn zo veel mensen die in stilte superactief zijn in de kerk, straat of gezin.”
Nog zo’n raak nummer is ‘Witte vlag’, waarin Gerald Troost zijn zoektocht naar vreugde en geluk omschrijft. “Ik heb gezocht op allerlei plekken, maar uiteindelijk vind ik echt geluk in de overgave aan God. In het hijsen van die witte vlag.”
Het knusse geluk
Toch kan vreugde ook in kleine dingen zitten, benadrukt hij. In met je gezin bij de open haard zitten, nu de dagen korter worden. “Want deze donkere dagen zijn best een uitdaging, hoor. Ik houd van de zon! Dus zoek ik het kleine, knusse geluk maar op. Een boek, een wijntje, een vuurtje.”
Daar is hij in de afgelopen jaren beter in geworden, zegt hij. “Het hoeft allemaal niet groots en spectaculair. Ik hoef niet de sterkste te zijn, ik ben gelukkig met mijn gezondheid en de relaties om me heen. Ik ben niet de allerberoemdste zanger, maar ik mag wel liedjes maken die veel mensen raken. Ik heb niet de allermooiste auto, maar ik ben tevreden. Misschien is dat wel het geheim van geluk: gewoon tevreden zijn. Daarin is Nelinda een voorbeeld: die kan oprecht genieten van het kleine. Van een eenvoudig drankje, een mooi moment, even zitten en kletsen. Ik zit juist vol plannen en dromen, wil ontdekken, reizen.”
Jezus als gastheer
Een van die nieuwe projecten is Homebase. “Dat gaat weer over verbinding”, legt Gerald enthousiast uit. “Ik wil samen met een team met groepen van vijftig tot zeventig mensen bij elkaar komen om thuis te komen bij God, thuis te komen bij jezelf om een thuis te zijn voor een ander. Kleinschalige momenten vol aanbidding en verbinding met elkaar. Niet als vervanging voor een gemeente, maar als aanvulling: een plek waar je gezien en gehoord wordt en samen je enthousiasme voor God deelt.”
Lange autoritten zijn voor mij ideale momenten om tot rust te komen
De eerste bijeenkomsten in Veenendaal zijn geweest. “Als team dromen we ervan dat op meer plekken in Nederland zulke groepen komen. Wat mij aanspreekt, is de combinatie van persoonlijk contact en ruimte voor God, want veel mensen voelen zich niet gezien of gehoord. Binnen Homebase kun je in een ontspannen setting voor elkaar bidden, maar ook de tijd nemen om samen het leven te delen. Een teamlid noemde het treffend een community met Jezus als gastheer.”
Homebase, zijn muziek, spreekbeurten door heel het land (“die lange autoritten zijn voor mij ideale momenten om tot rust te komen”): voor Gerald dienen ze allemaal hetzelfde doel. “Verbinden. Dat is wat ik ten diepste wil, dat is wie ik wil zijn: een verbinder. Op momenten dat ik met anderen – in of buiten mijn gezin – verbonden ben met God, ben ik het meest gelukkig.” .







