'Het laatste woord' van Marius: ‘Ik kan gaan slapen zonder zorgen’

“Abba, Vader, U alleen, U behoor ik toe,” klinkt het zachtjes, met stemmen vol emotie. Rond het ziekenhuisbed in de woonkamer waar Marius (70) ligt, staan zijn vrouw Ina en hun kinderen Arjan, Marijn en Lisette. Ze proberen samen te zingen. Ook dat lied waarnaar ze de afgelopen maanden veel hadden geluisterd: ‘Stil, mijn ziel, wees stil, en wees niet bang voor de onzekerheid van morgen.’

Marius is intens moe. Het is pas enkele maanden sinds de diagnose alvleesklierkanker. Deze dagen vallen hem zwaar. Hij is benauwd, heeft pijn en kan niet meer eten of drinken. Eerder die dag heeft hij afscheid genomen van zijn kleinkinderen. Hij heeft ze geknuffeld en gezegd dat ze altijd dicht bij de Here Jezus moeten blijven. Nu zijn alleen Ina en de kinderen nog bij hem. Marius bidt voor hen: dat God voor ze zal zorgen, dat Hij hen zal helpen.

Thuiskomen

“Ik kan gaan slapen zonder zorgen, want slapend kom ik bij U thuis,” citeert hij een berijmd vers van Psalm 4. Het is het laatste wat hij zegt. Marius valt in slaap. Als Ina de volgende morgen bij hem zit, opent hij ineens zijn ogen: “Ik hóu van je,” zegt hij, waarna hij weer in slaap valt. Ina zegt het steeds tegen hem; dat het zo goed is, en dat ze van hem houdt. Het lijkt wel een zoete film, denkt Ina. Zo rustig en liefdevol als alles verloopt.

Geruststellen

Marius vindt het moeilijk om Ina en de kinderen los te laten. Dat heeft hij in de afgelopen weken vaak gezegd. Ina antwoordde dan stoer: “Ik red me best, hoor!” Ze wil hem geruststellen, terwijl ze diep vanbinnen ook niet weet wat ze zonder hem moet. Later heeft ze daar geregeld spijt van gehad: hij zal toch niet gedacht hebben dat ze zonder hem kon?
Op die dag worden de laatste woorden van Marius werkelijkheid. Hij is slapend thuisgekomen.

Ik ben mijn steun kwijt, mijn houvast

Vijf maanden later maakt Ina een foto van het graf van Marius. Op een glazen plaat is de tekst van Psalm 4 vers 3 te lezen:

Ik kan gaan slapen zonder zorgen,
want slapend kom ik bij U thuis.
Alleen bij U ben ik geborgen,
Gij doet mij rusten tot de morgen
en wonen in een veilig huis.

Tranen

Ina denkt geregeld aan de woorden die Marius als laatste citeerde. “Vooral als we de psalm zingen in de kerk, dan laat ik mijn tranen gewoon stromen.” Marius was niet zo’n prater, hij liet zijn liefde vooral zien door altijd voor anderen klaar te staan. Klussen bij de kinderen, iemand van de kerk wegbrengen met de auto, eropuit met de kleinkinderen.

“Ik mis nog elke dag zijn steun en liefde. Hij hield veel van me. Ik ben mijn steun kwijt, mijn houvast. De laatste woorden van Marius troosten me ontzettend. Na zijn overlijden heb ik zoveel steun van God ervaren. Als ik verdrietig ben of het even niet zie zitten, geeft Hij me rust.”

Tekst: Marco van der Straten