Henk-Jan over moeder Ineke: 'Ik had niet gedacht dat dit de laatste keer zou zijn'

Het laatste woord

vandaag · 12:16| Leestijd:4 min

Geschreven doorMarco van der Straten

Lees gratis verder

Meld je nu aan en krijg 3 maanden gratis onbeperkt toegang tot alle artikelen en digitale magazines van Visie.

Aanmelden

Heb je al een abonnement? Log dan in.

De afgelopen dagen waren spannend geweest. Ineke van den Berge (76) had in het ziekenhuis verkeerde medicijnen toegediend gekregen. Het zag er niet goed uit. Haar man en kinderen werden erbij geroepen. De komende 24 uur zouden spannend zijn: zou ze herstellen? De volgende dag zat Ineke tot ieders verbazing weer rechtop in bed. Tijdens het gesprek met de arts nam ze zelf de regie. Typisch ma, dacht Henk-Jan. Zij dopte altijd al haar eigen boontjes.

Het laatste woord

In Het Laatste Woord delen nabestaanden het laatste gesprek, appje of moment met een overleden dierbare. Persoonlijke verhalen over het afscheid én het leven ervoor. Over liefde, herinneringen en de woorden die blijven hangen.

Ineke kiest op een vraag van de arts voor kwaliteit van leven. Ze heeft veel pijn, maar Henk-Jan verwacht niet dat zijn moeder al binnen enkele dagen zal overlijden. Over een week is het kerst, maar het voelt nu al anders dan andere jaren. De ziekte van Ineke is steeds in zijn gedachten. Hij vindt het moeilijk om aan haar te merken dat ze twijfelt. Ze is christen, maar kan moeilijk over haar geloof praten. Was Gods redding waar ze in geloofde echt wel voor haar? Daar kwam ze niet makkelijk uit.

Genieten

“Haar liefdestaal was het dienen van andere mensen. Ze genoot ervan om mensen een cadeautje te geven. Voor haar geen grote woorden, maar genieten van de kleine dingen, vooral van kinderen. Ik appte vaak een foto van ons neefje of nichtje naar haar. De liefde voor kinderen was echt iets dat we deelden.” Nadat Henk-Jan zijn moeder zondagmiddag heeft bezocht zeggen ze elkaar gedag. Morgen zou hij weer langskomen. “Ik hou van je, jochie. Tot morgen!” neemt Ineke afscheid.

Psalm

Inderdaad gaat Henk-Jan kort daarna weer terug. Maar anders dan hij had verwacht. Het gaat zondagavond plotseling slechter met zijn moeder, ze is al niet meer aanspreekbaar. Het is net nacht als zijn vader en zussen samenkomen rond het bed van Ineke. Ze danken God voor haar leven. Henk-Jan wilde zijn favoriete Psalm 56 eigenlijk graag nog eens voor haar lezen. Het kwam er niet zo snel van, maar nu wil hij het graag nog doen. Hij spreekt vers 12 met extra nadruk uit: ‘Ik vertrouw op God, ik vrees niet; wat zou de mens mij kunnen doen?’. Hij heeft het gevoel dat zijn moeder de verzen heeft gehoord. Wat gunt hij haar rust over hoe God naar haar kijkt. Niet lang daarna overlijdt Ineke.

Tijdens de laatste periode van haar leven is er meer vrijheid gekomen

Tijdens de uitvaart staat Psalm 56 op de liturgie. Met vers 6 zingen de aanwezigen ‘Gij hebt mijn ziel beveiligd voor de dood’. Nadat de tekst van het vers afsluit met het verhogen van Gods naam, verwerkt de organist de melodie van het lied You raise me up in zijn spel. Voor Henk-Jan is het een hoogtepunt in de dienst, hij heeft er kippenvel van.

Bij God

“Ik weet zeker dat ze nu bij God mag zijn,” zegt Henk-Jan. “Tijdens de laatste periode van haar leven is er meer vrijheid gekomen. Al ging er nog altijd meer in haar om dan ze met ons deelde. Maar ze heeft er in de laatste periode nog over gesproken dat God ook haar verlosser was. Daar vertrouwde ze op. Ik zie haar laatste woorden aan mij ‘tot morgen’ nu in heel ander perspectief. Ik geloof dat ze in de hemel is.”