Feuilleton Annemiek #4 | Moederdag

Zondag

Ik glimlach als ik denk aan mijn kleuters. Wat hebben ze hard gewerkt aan hun bloemenvaasjes, en wat vonden ze het moeilijk om hun geheim voor mama te bewaren. Ik ben heel benieuwd voor welke moeders het cadeau nog een verrassing was, vanmorgen. “Hé, mam!” hoor ik ineens. Ik kijk over de rand van het balkon en zie twee lange blonde meiden op de stoep staan: mijn beide dochters. “Mogen we erin?”

“Waaat?!” roep ik.

“Ik doe wel even open”, roept Taco, en even later komen ze de woonkamer in. Lachend, vrolijk, Carmen met een bos bloemen in haar handen. “Hé, mam!” “Fijne Moederdag!”

Ik omhels ze, dankbaar dat ze er zijn, dat ze eraan gedacht hebben. “Wat lief, dank jullie wel. Ga zitten, ik ga koffiezetten. Hebben jullie al gegeten?”

Lana schudt haar hoofd. “We hoeven niks. We komen je even ophalen.”

Een half uur later wandelen we met z’n drieën langs de Hoornse Plas, net buiten de stad. Taco is niet mee. Dat was blijkbaar niet de bedoeling. Dit is een moeder-dochters-date. Ik vind het jammer, maar ik weet dat hij het begrijpt. Mijn dochters accepteren hem inmiddels, ze vinden hem volgens mij ook best oké, maar hij zal nooit de plek van hun vader innemen. En dat is goed.

Het is druk rond het meer. Stelletjes die in de zon liggen, kinderen die gillend door het water springen, een beachvolleybaltoernooi dat aan de gang is. Wat is de bedoeling? Gaan we om dit meer heen wandelen? Gaan we suppen? Picknicken? Als ze maar niet verwachten dat ik ga zwemmen. Ik moet er niet aan denken. Niet vóór ik tien kilo afgevallen ben. 

“Hier naar rechts!” zegt Lana, en we lopen tegen een dijkje op, een fietspad over, en komen uit bij een restaurant met een groot terras. “Hier moeten we zijn, mam. We hebben gereserveerd voor een high tea.”

“Echt?” Ik kan bijna niet geloven dat ze dit achter mijn rug om geregeld hebben. “Wat superlief! Wat heerlijk!” We drinken thee, we eten sandwiches en scones met clotted cream en aardbeienjam, de meiden vertellen over hun werk, hun studie, hun vakantieplannen. Wat ben ik trots op ze, op deze mooie, volwassen vrouwen. Wat ben ik dankbaar dat ik hun moeder mag zijn.

Dinsdag

“Dus we zouden 12 juli weg kunnen?” zegt Taco.
Ik kijk op van mijn werk. “12 juli?”
“Dan heb je vrij. Toch? En het is zes weken? Je vakantie?”
“Nou ja,” zeg ik, “in die zesde week ga ik altijd wel weer een beetje aan het werk. Dan moet ik mijn lokaal klaarmaken, dingen voorbereiden, vergaderen, het jaar plannen…”
“Maar we zouden vijf weken weg kunnen gaan. In principe.” Taco tuurt naar zijn laptop, zijn leesbril op.
“Ik wel. Maar jij niet. Jij hebt toch maar twee weken in de zomer?”

Taco haalt diep adem. “Ik zou eigenlijk wel een sabbatical willen nemen.”

Volgende week: Annemiek neemt een besluit.