Rachel: ‘Kon het zijn dat ik verslaafd was aan katten?’

Ik heb het onhandige talent om dingen te willen die niet praktisch zijn. Jaap, op zijn beurt, heeft het irritante talent om mijn plannen te ruiken nog voor ik ze goed en wel heb kunnen uitvoeren. Hij is er zo goed in dat ik weet: ik moet verdraaid geslepen zijn wil ik iets laten slagen zonder dat de redelijkheid me alweer heeft ingehaald.

Er was dus helemaal niets ongewoons aan het moment dat ik had uitgekozen, en precies daarom was het zo perfect. Om mijn nieuwe plan uit te voeren moest ik de volgende dag even weg – en daar had ik een ogenschijnlijk logische reden voor bedacht. Het was een balanceeract. Ik moest het laten vallen, maar er geen groot ding van maken, want dat zou zeker argwaan wekken. Dus terwijl ik de vaatwasser stond uit te ruimen, zei ik zo terloops mogelijk en zonder op te kijken: “Leuk dat Ezra zo fijn aan het logeren is. Ik denk dat ik hem morgenochtend maar ga ophalen met de auto.” En toch, verdikkeme, ondanks mijn zorgvuldigheid ging het weer mis. Al weet ik nog steeds niet wat mij verraadde. Ik had de woorden nog niet uitgesproken of Jaap sloeg zijn laptop dicht. Zijn priemende blik brandde een gat in mijn voorhoofd. “O ja?” zei hij zonder te knipperen. “En waarom dan wel? Ezra kan toch gewoon met de bus naar huis, zoals we hebben afgesproken?” Maar zijn vragen waren show en hoewel ik ze nog nonchalant probeerde te beantwoorden, riep hij uiteindelijk zonder enige aarzeling uit: “Vergeet het maar, Rachel! We hebben er al twee!”Dat was het dan. Zonder enige moeite wist hij dat ik de volgende dag niet alleen van plan was om Ezra op te halen, maar ook een nieuwe kat. Indrukwekkend. Al helpt het natuurlijk dat dit niet de eerste keer was.

Tekst gaat hieronder verder.

• Rachel: ‘Mozes wordt oud. In hondenjaren: het moment dat je elke ochtend je scootmobiel moet opladen’

  Klik hier

Ik haalde een kat toen mijn broer overleed. Nog één toen mijn moeder ziek werd en weer één toen ze overleed. Toen ik verkering kreeg met Jaap kocht ik een kat voor zijn ouders en toen ik zwanger was haalde ik er twee… Pas deze laatste keer vroeg ik me ineens af: waarom eigenlijk? Elke keer dat ik in het verleden een kat ergens vandaan plukte, was het omdat er iets heftigs gebeurde, iets wat me uit het veld sloeg. Kon het zijn dat, waar anderen alcohol drinken om hun misère te vergeten en grip te krijgen op de situatie, ik verslaafd was aan katten? Was ik vandaag, in een wereld die in brand staat, op zoek naar een gevoel van blijdschap dat voor één moment sterker was dan mijn gevoel van ellende en onzekerheid?

“Dit is echt de laatste kat, hoor”, zei ik tegen Ezra die in de auto naast me zat met een langharige, spinnende kater op zijn schoot. Ezra knikte half overtuigd. Ondanks de protesten van Jaap kwam die kat er natuurlijk gewoon. We hebben nu dus niet alleen Kip en Margreet, maar ook Winston. Tja, ieder zijn talent. Jaap heeft intuïtie. Ik heb overtuigingskracht… Echt iets wat alleen een junkie zou zeggen.