Noëlle verhuisde op jonge leeftijd naar Nederland om ballerina te worden: ‘Stoppen was geen optie’

“Liefde maakt dat je je verbonden voelt. De mensen van wie ik hou, wonen in mijn hart en ik in dat van hen. We delen een wonderlijke connectie die grenzen overbrugt. En toch… Als je duizenden kilometers van je dierbaren verwijderd bent, voelt dat als een spagaat. Ik hou zielsveel van mijn zus Patou en mijn nichtjes en ik vind het spijtig dat ik ze één keer per jaar zie. Dankzij internet brengen mijn zus en ik toch veel tijd samen door. Soms praten we wel vier uur per dag. Dan doe ik mijn oortjes in en klets ik met haar terwijl ik mijn honden uitlaat, werk in de moestuin of een nieuw recept probeer. Op die manier voelt ze toch dichtbij.

Toen ik bijna veertig jaar geleden uit Zwitserland vertrok, waren die moderne technieken er nog niet. Wat voelde ik me eenzaam toen ik als vijftienjarig meisje moederziel alleen naar Den Haag verhuisde om aan het conservatorium klassiek ballet te studeren. De trainingen waren fysiek en mentaal te zwaar voor me, maar stoppen was geen optie. Het was een eer dat ik voor deze prestigieuze opleiding was uitgekozen. Ik vond dat ik door moest zetten. Vanaf mijn twaalfde stond mijn leven in het teken van ballerina worden.

Vanaf mijn twaalfde stond mijn leven in het teken van ballerina worden.

Op slag verliefd

Op mijn negentiende kwam ik mijn man Arjan tegen. Ik was op slag verliefd en heel bijzonder: ik voelde me direct thuis bij hem. Het was opmerkelijk dat hij me dit gevoel gaf, want ik kende hem amper. Arjan en ik konden niet samen zijn. Hij was niet klaar voor een relatie met mij. Toch maakte hij zo’n diepe indruk dat ik aan hem bleef denken.

Nadat ik de moed had gevonden om te stoppen met de balletopleiding, woonde ik in verschillende landen, maar altijd keerde ik in mijn vakanties terug naar Zwitserland om bij mijn zus te zijn. Allebei kregen we prachtige dochters. Ik mocht moeder worden van twee meisjes en Patou van drie. De bijzondere band die ik met mijn zus deel, heb ik ook met haar kinderen. Haar jongste dochter, Zaura, werd zelfs in mijn handen geboren.

De bevalling van Zaura ging zo snel dat de vroedvrouw er nog niet was. Toch waren Patou en ik ontspannen. We voelden ons vertrouwd bij elkaar en zeker. Ik wist wat me te doen stond. Als kraamverzorgende had ik vaak geassisteerd bij geboortes. In de kamer hing een intieme sfeer. De geboorte van een baby blijft een wonder. Ik voelde de kracht van het leven aan het licht komen toen ik Zaura opving in mijn armen.

Tekst gaat hieronder verder.

• ‘Mijn ouders dachten in Nederland welkom te zijn, maar het tegenovergestelde was het geval’

  Klik hier

Gelukkig in de liefde

Mijn familie en mijn mooie, sterke dochters maken me iedere dag blij. De relaties met hun vaders liepen helaas stuk, maar ik werd alsnog gelukkig in de liefde. Negen jaar geleden zocht Arjan contact. Hij was eindelijk klaar om met mij een leven op te bouwen. Hoewel ik hem meer dan twintig jaar niet had gezien, pakte ik mijn koffers – ik woonde destijds in Amerika – om naar Nederland te vertrekken. Ik was nog steeds zeker van hem. Vier jaar geleden trouwden we. Eindelijk was ik thuis.”