De relatie van Judith was al kapot voordat ze trouwden: ‘Ik negeerde alle alarmbellen’

Judith* groeit op in een christelijk gezin in Utrecht. Ze is pas zes jaar oud als haar ouders uit elkaar gaan. Ze gaat met haar moeder mee naar de kerk en haar geloof is levend, bijna kinderlijk in zijn vanzelfsprekendheid. Ze schrijft brieven aan God, leest de Bijbel letterlijk en laat zich op haar twintigste dopen als bevestiging van haar relatie met Hem. Grote en kleine keuzes in haar leven legt ze voor aan God.

Daarom lijkt het logisch dat ze in 2016, wanneer ze Juan* tegenkomt, niet twijfelt aan de betekenis van hun ontmoeting. Juan is een Spaanse student die stage loopt bij haar moeder op de Erasmus Universiteit. “Hij was evangelisch-christelijk. Dat vond ik bijzonder, want de meeste Spanjaarden zijn rooms-katholiek. We deelden dezelfde overtuigingen en interesses. Het voelde als een zeldzaam toeval, bijna alsof het Gods plan was. Ik hoorde in ieder geval geen duidelijk ‘nee’ van Hem.”

Bezegeling

Ze worden verliefd. Judith volgt Juan die zomer naar Spanje om daar als au pair te werken, zodat ze dicht bij hem in de buurt kan zijn. Ze willen ontdekken of hun liefde een toekomst heeft. “Het voelde goed. We deden het rustig aan en genoten van de momenten samen. Het leek alsof het echt kon werken.” Als Judiths werk erop zit in Spanje, besluit Juan zich permanent in Nederland te vestigen. Het is de bezegeling van hun serieuze plannen om samen een toekomst op te bouwen. Samen beginnen ze te dromen over hun bruiloft.

Toch merkt Judith al snel dat niet alles zo vanzelfsprekend is als ze had gehoopt. “Als ik nu mijn oude dagboeken lees, zie ik dat ik al na een paar maanden schreef over zijn negatieve inslag en frustraties. Ik leef in een soort ‘happy land’, kan gelukkig worden van de geur van bloesem. Hij was totaal anders, wantrouwde mensen en ergerde zich snel, vooral in het verkeer. Als ik hem daarop aansprak, ontstonden er ruzies.”

In plaats van de handdoek in de ring te gooien, blijft ze vasthouden aan haar keuze voor hem. Ze is principieel, ook geïnspireerd door haar geloof. “Ik wist dat geen enkele relatie perfect is. Ik had bewust voor hem gekozen, en dat betekende ook kiezen voor zijn gebreken. Maar gaandeweg verloor ik mezelf.”

Ondraaglijke spanningen

Dan breekt de coronapandemie uit, net nadat Judith en Juan zich hebben verloofd. Ondanks hun ruzies is er nog steeds liefde en het verlangen om samen verder te gaan, maar de lockdown maakt de spanningen ondraaglijk. “Hij werd obsessief met hygiëne, waste zijn handen constant en ontsmette alles met chloor. Ik ging daar veel losser mee om en dat leidde tot nieuwe conflicten. Ook miste hij zijn familie in Spanje enorm en ging hij er langzaam aan onderdoor.”

In Spanje hakt corona er nog steviger in dan hier. Uit angst dat de grenzen zouden sluiten voor toeristen, besluiten Judith en Juan hier alvast voor de wet te trouwen, zodat zij in ieder geval heen en weer kunnen reizen om de familie te zien. “Dit voelde echt als een formaliteit. Het echte huwelijk, voor God en in het bijzijn van onze familie, wilden we later in Spanje vieren.”

Judith hoopt dat hun onstuimige relatie een nieuwe impuls krijgt door te verkassen naar het zuiden, maar op de dag van vertrek klinkt er weer een luide alarmbel, als ze afscheid neemt van haar familie. “Ik huilde bijna als een klein kind, zo ontroostbaar was ik. Mijn moeder zag dit en zei: ‘Judith, waarom ben je zo verdrietig als je met je grote liefde vertrekt?’ Ik kon haar geen antwoord geven, al wist ik diep vanbinnen het antwoord wel.”

Tekst gaat hieronder verder.

• Roos heeft vijf zoons, maar wilde ook graag een dochter: ‘Ik voel me helemaal geen jongensmoeder’

  Klik hier

Gedrogeerd

In Spanje loopt alles uit de hand. Op een avond komt Judith thuis en vindt Juan huilend in de woonkamer. “Hij biechtte op dat er iets was gebeurd met een andere vrouw, zijn beste vriendin, tijdens het uitgaan. Wat precies, wist hij niet, want hij beweerde dat hij gedrogeerd was.”

In plaats van ontploffen van woede schiet Judith direct in de zorgmodus. “Ik had heel erg met hem te doen, om hem daar als een snikkend hoopje ellende aan te treffen. Dus was mijn eerste vraag of het wel met hém ging, terwijl ik totaal niet nadacht over wat dit met míj deed. Ik hoorde zijn woorden over zijn misstap, maar het drong niet tot me door. Ik geloofde hem.”

Relatie opgeven

Als ze vlak daarna haar moeder belt, geeft die haar een onomwonden advies. “Ze zei: ‘Judith, dit is geen incident. Je moet bij hem weggaan.’ Dat choqueerde me en ik snapte het niet, want ik kon onze relatie toch niet zomaar opgeven? We waren toch voor elkaar bestemd en ik had toch bewust voor hem gekozen?”
Dus blijft ze bij hem, al gaat het steeds meer bergafwaarts met hun relatie. Ze maken nog veel meer ruzie, vaak tot schreeuwen aan toe. En dat terwijl hun geplande huwelijk steeds dichterbij komt. “Ik had vaak buikpijn, last van brandend maagzuur en heel veel stress. Ik herinner me een ruzie in de auto waarin ik hem dwong te stoppen. Ik voelde me niet veilig met hem door zijn geschreeuw en gedreig.”

Op het dieptepunt gaat ook Judith zelf in de fout. “Ik trok het niet meer en ging vreemd met een vriend die mij rust en veiligheid gaf, iets waar ik zo naar verlangde.” Zonder haar geheim direct op te biechten, gaat Judith na haar misstap naar Juan toe. Ze wil over hun toekomst praten. In plaats van op te biechten, gooit ze het over een andere boeg. “Ik zei: ‘Zo kunnen we niet trouwen. Hoe kunnen we God om een zegen vragen over zoiets kapots als onze relatie?’ Tot mijn verrassing was hij het met me eens. Hij noemde me dapper dat ik dit ter sprake bracht. Wel voegde hij eraan toe dat we dan maar beter direct konden stoppen met de relatie, iets waar ik totaal niet op doelde. Ik wilde juist een herstart maken om daarna te bouwen aan een betere toekomst.”

Kille, ongemakkelijke periode

Als het gesprek ten einde is en ze zelfs nog samen bidden, komt Juan uit het niets met een laatste vraag die Judith niet ziet aankomen. “Hij vroeg: ‘Is er iets gebeurd?’ Dat overrompelde me volledig, want ik had besloten mijn misstap niet te delen. Waarom zou ik hem nog meer pijn doen als onze relatie toch voorbij leek te zijn? Toch kon ik niet tegen hem liegen en vertelde ik het hem.”
Juan ontploft en Judith voelt zich niet langer veilig. “Zijn Spaanse temperament kwam wederom naar boven. Oh, wat was hij boos. Dus sloot ik mezelf op in de badkamer en belde huilend mijn moeder.”

Omdat Judith geen andere woonplek heeft, blijven ze samen in het huis wonen. Een kille, ongemakkelijke periode volgt, waarin vooral de woede van Juan eenzijdig op Judith is gericht, terwijl hij eerder precies hetzelfde had gedaan. Die oneerlijkheid kan Judith maar moeilijk verkroppen. Daarbovenop krijgt Judith verwijten over zich heen van haar familie uit Nederland. “Mensen hadden de vliegtickets voor onze bruiloft al geboekt en voelden zich gedupeerd. Bijna niemand vroeg hoe het voor mij was en dat deed veel verdriet. Tegelijk voelde ik me schuldig, want ik had mensen onnodig op kosten gejaagd.”

Tekst gaat hieronder verder.

• Mijn kinderen weten niet dat ik kanker heb

  Klik hier

Breekpunt

Toch kan Judith het niet mooier maken dan het is en keert ze na een tijdje gedesillusioneerd terug uit Spanje. Pas later kan ze met afstand terugkijken op de relatie. “Ik had beter naar mijn gevoel moeten luisteren, weet ik nu. Ook had ik veel serieuzer naar diverse signalen moeten handelen. Bijvoorbeeld dat ik al eerder in de relatie had gemerkt dat het me goed deed als ik aandacht van andere mannen kreeg. Dat is niet normaal en wees al op een gemis.”
Uiteindelijk vormt haar eigen misstap het breekpunt. “Niet om het goed te praten, maar blijkbaar had ik dat nodig om te beseffen dat onze relatie echt kapot was. Anders waren we waarschijnlijk nog steeds aan het aanmodderen, zeker omdat ik echt niet van plan was om het zomaar op te geven.”

Ideaalplaatje

Judith is niet trots op haar verhaal, maar hoopt dat anderen er iets aan hebben. “Ik hoop dat mensen beter naar hun gevoel luisteren dan ik. Trek op tijd aan de bel. Vraag jezelf af: ben je écht gek op elkaar of houd je vast aan een ideaalplaatje? Ik dacht lang dat God wilde dat we samen bleven, maar zou Hij echt willen dat we elkaar de tent uit vochten?”

Ook haar familie speelt lange tijd een rol in haar aarzeling om te breken. “Ze zijn superbelangrijk voor me, maar ik had niet zo bang moeten zijn voor hun eventuele kritiek als ik de relatie zou beëindigen. Eigenlijk wist ik ook helemaal niet hoe ze zouden reageren.”

Ondanks alles blijft Judith geloven in een levenslange verbintenis. “Misschien verrassend na mijn ervaring, maar ik geloof daar nog steeds in. Je kiest, samen met God, voor iemand. Dan ga je er samen voor.” Wel heeft het tijd gekost om het vertrouwen in andere mensen terug te krijgen. “Ik vertrouwde mijn ex volledig, en toch bedroog hij me. Dat hakte erin. Inmiddels ben ik weer de oude, maar als mijn huidige partner een tijd geleden had gezegd dat hij met een vriendin uit wilde gaan, had ik enorme kortsluiting gekregen. Gelukkig is dat nu niet meer zo en doet mijn man dat soort dingen niet.”

Vergeving

Inmiddels is Judith heel gelukkig met haar man en hun bijna één jaar oude zoontje. “Er is zo veel rust in mijn leven ontstaan. Geen gedoe of ergernissen, zelfs niet door de vele gebroken nachten waar we nog middenin zitten met onze kleine. Dit is hoe een relatie hoort te zijn. Ook heb ik geen last meer van maagpijn en stress.”

En haar ex? “Gelukkig gaat het veel beter met hem. Hij schreef me onlangs een lange, persoonlijke brief waarin hij vertelde dat hij zich psychisch stabieler voelt en weer dichter bij God leeft. Daarna hebben we elkaar recht in de ogen kunnen kijken en vergeving gevraagd. Daarmee is de cirkel rond. We kunnen verder met ons leven – zonder elkaar.”

*Judith en Juan zijn gefingeerde namen.

Tekst: Maarten Nota
Beeld: Shutterstock