‘Het enige wat we missen? Een luikje naar familie en vrienden. Oké, en een wasmachine’

“Oke, we hoeven niet weer een huis, maar ik wil wel een afwasmachine!”, zegt onze oudste een week nadat hij beweerde nooit meer te willen reizen.
Thuis ruimden ze af en toe de vaatwasser uit, nu hebben we afgesproken dat ze om en om helpen met de afwas. Het begint vaak met een hoop gemopper, maar eindigt met gezellig geklets.

De smaak te pakken

We hebben de smaak van het reizen een beetje te pakken. We zijn nu echt onderweg en worden steeds handiger in het ‘camperen’. Ons bed ligt overdag vol met stoelen, een traphekje, kleding, bananen, aardappels, een loopfiets en de was (die bestaat nu uit één mand en twee grote shoppers). In de avond staat alles op tafel, bank of keuken zodat we kunnen slapen. En de volgende ochtend ligt het hele bed weer vol. De muggen weten we buiten te houden met lavendel- en rozemarijnolie en door gewoon op tijd de deur goed dicht te doen. Ons lijf went aan de kleine ruimte en de kinderen wennen aan hun eigen bed.

Voor nu durf ik wel te zeggen dat dit reizende leven me bevalt. Veel tijd met elkaar. Andere mensen ontmoeten en hun verhalen horen. We hebben alles bij ons wat we nodig hebben. Zodra we moe zijn, zoeken we een plekje om te overnachten. Moet er iemand plassen, dan is er altijd een wc in de buurt. En steeds een nieuw uitzicht. Het enige wat we missen is een luikje waar familie en vrienden doorheen kunnen kruipen. Oké, en ook een wasmachine. Maar al met al beginnen we ons aardig thuis te voelen in ons nieuwe huisje op wielen.

Tekst gaat hieronder verder.

• Bestel nu het Eva Zomerboek 2025 ☀️

  Een extra dikke editie vol zomerse inspiratie! Met o.a. een aangrijpend verhaal over het surfdrama in Scheveningen, meditatiemomenten, Tooske’s favoriete zomerplekken, kleurplaten, puzzels, mocktails én meer.

  Klik hier

Dromen

Daar konden we alleen maar van dromen toen deze camper vorig jaar zomer op ons pad kwam. We reden in ons oude Volkswagen busje door de Spaanse Pyreneeën. Tijdens een afdaling op een prachtige plek werden Timon en ik beiden geraakt door hetzelfde gevoel. We keken elkaar aan met sprankelende ogen en een glimlach, en zeiden: “We gaan hè?”. Na jaren dromen, wikken en wegen durfden we het aan om deze stap te zetten. Met het vertrouwen dat als we een stap zetten, de volgende wel duidelijk zal worden.

“Zullen we dan maar eens naar een camper kijken? En dan zien we wel of dat iets voor ons is?”

En hij staat nog steeds te koop, dat is meestal geen goed teken, toch?

Nog diezelfde reis zagen we online een gave wit blauwe camper. Het was de eerste de beste die we tegenkwamen.

“Wauw, deze is mooi!”
“Hij is helemaal af en heeft ook genoeg slaapplekken!”
“En hij staat nog steeds te koop.”
“Oh! Ja, maar al wel een paar maanden.”
“Dat is meestal geen goed teken, toch?”
“Zal er iets mis mee zijn?”

Herman

Dat bleek allesbehalve. De eigenaar, Herman, is een echte liefhebber en heeft de bus zelf omgebouwd. Een voormalige EHBO wagen uit Duitsland, een 608 widebody van zeven meter lang, met vijf vaste bedden.

Herman heeft een ambachtelijk timmerbedrijf en zijn vakmanschap zie je overal terug. Handgemaakt, veel hout, oerdegelijk en super goed onderhouden. Echt prachtig. En dat de camper nog steeds te koop was? Voor ons voelde het alsof hij op ons stond te wachten.

Toen we een paar weken later weer terug waren in Nederland, konden we de camper in het echt bekijken. We waren op slag verliefd! Ik begon meteen te fantaseren over de aankleding, extra opbergruimte en over hoe het zou zijn om er daadwerkelijk mee weg te rijden. Dit was ‘m. De bus heeft nog een half jaar in Hermans loods mogen staan, waar we samen met hem wat kluswerk hebben gedaan. Zo konden wij de camper leren kennen en droeg Herman ‘m stap voor stap aan ons over.

Tekst gaat hieronder verder.

• Met vier kinderen wonen in een camper: ‘Waar zijn we aan begonnen?’

  Huis verkopen en voor onbepaalde tijd in een camper rondtrekken. Voor de meesten een droom, voor Judie, Timon en hun vier kinderen sinds kort werkelijkheid. Of de kinderen het daar helemaal mee eens zijn? “We willen weer in een huis wonen!”

  Met vier kinderen wonen in een camper: ‘Waar zijn we aan begonnen?’

Ontspullen, groot rijbewijs halen en uitzoekwerk

Ondertussen konden wij ons vertrek voorbereiden. Ontspullen, groot rijbewijs halen en een heleboel uitzoekwerk. Om de camper te kunnen betalen moesten we ons huis verkopen. We voelden ook heel sterk dat we dat wilden. Om echt helemaal te gaan voor deze keuze en los te laten. Niet nog een achterdeurtje of een zekerheid achter de hand, maar all-in. Bij de verkoop van ons huis hebben we ook geprobeerd om een stap te zetten in vertrouwen. In de ochtend van 2 januari zetten we een zelfgemaakt te koop bord in de tuin en nog diezelfde avond meldden de uiteindelijke kopers zich. We hebben ze zelf rondgeleid, daarvoor alle tijd genomen en we hoefden ons huis niet eens opgeruimd te hebben voor funda-foto’s.

Achteraf bleek ons huis precies op tijd verkocht. We wilden graag in juni op reis gaan en met alle bedenktijd en regelen van financiën kwam dat goed uit.

Tekst gaat hieronder verder.

In april hebben we samen met de kinderen wat speelgoed en spullen verkocht op de Koningsmarkt. Voor hen werd het op deze manier tastbaar dat we zouden vertrekken en ze verdienden er ook wat geld mee. We hadden een groot kartonnen bord gemaakt met daarop de tekst: ‘We gaan op reis en nemen niet mee’.

We besloten ter plekke de prijs te bepalen. Daar leerden we meteen een leuke les. Als wij €5 vroegen, werd er €2,50 geboden. Als we €1 euro vroegen, 50 cent. Aan het einde van de dag zetten we er een bordje bij: ALLES GRATIS! Daardoor raakten we bijna alle spullen kwijt. Maar wat zo mooi was, is dat mensen ons toen opeens geld toestopten.

Als je durft los te laten, kun je ontvangen.

In mei hebben we met z’n zessen ons nieuwe huisje opgehaald en bij de emotionele overdracht verteld dat de camper vanaf nu ‘Herman’ heet. Twee weken later lieten we ons huis achter en gingen we echt in de bus wonen. Vanaf dat moment hebben we Herman dagelijks belaagd met allerlei vragen. Hoe werkt dit? Wat moet je doen bij kortsluiting? Waar zit de accu eigenlijk? Volgens mij is de waterpomp lek, wat moeten we nou doen? We kregen een snelcursus ‘campertechniek’. En Herman, die bleef even vriendelijk en geduldig als altijd. Echt, wat een kado dat Herman en Herman op ons pad zijn gekomen.

Steeds meer vertrouwd

Inmiddels wonen we er bijna twee maanden en dat raakt steeds meer vertrouwd. Onze dagen lopen in elkaar over en we hebben nog niet echt een ritme gevonden. We slapen veel en zijn aan het bijkomen van de hectische tijd rondom ons vertrek. Om negen uur (soms zelfs tien!) worden we wakker en starten rustig op. We gaan wandelen, zwemmen, spelen of kletsen met iemand die we tegenkomen. Het leven in de camper is voor nu veel simpeler. We zijn bezig met de basic dingen. Zorgen voor het eten, voor genoeg water, je afval op tijd wegbrengen en een slaapplek vinden.

Ik ervaar nu al zoveel meer ruimte. In mijn hoofd in ieder geval.

Ik ervaar nu al zoveel meer ruimte. In mijn hoofd in ieder geval. Want net als voorheen zijn er dezelfde woede-uitbarstingen, hoogoplopende emoties en is er altijd wat te doen. Maar doordat je altijd met z'n tweeën bent, kun je het op piekmomenten samen doen. Ook wij kunnen even weglopen als het bij een van ons oploopt. Als er onderlinge ruzies zijn bij de kinderen is er altijd een volwassene die daar aandacht aan kan geven, zonder dat de rest achter je rug verder ruziet terwijl er vanuit zolder “mamaaa” wordt geroepen (omdat de voetbalsokken echt nergens te vinden zijn ook al hangen ze gewoon aan het wasrek), er aangebeld wordt omdat de boodschappen voor de deur staan en de jongste ondertussen zijn poepluier over de vloer uitsmeert. De hectische momenten zijn er nog steeds, maar ik ervaar dat we meer tijd hebben om er op te reageren. Zoals mijn man daarover wel eens zegt: je kan de drukte niet uit het gezinsleven halen, maar het gezinsleven wel uit de drukte.

Voor nu hebben we genoeg aan het wennen en het vinden van een ritme, daarna gaan we zien wat de volgende stap zal zijn.

Tekst en foto's: Judie Verboom