Van gevangen naar gelovig: het on­ge­lo­fe­lij­ke verhaal van Max

“Het dieptepunt van mijn criminele leven? Dat was het moment waarop een van mijn vrienden mij vroeg om een wapen aan hem te leveren. Ik had daar eigenlijk helemaal geen verstand van, maar besloot het toch te doen, ook omdat ik in die tijd geen ‘nee’ kon zeggen. Toch had ik al een slecht voorgevoel.Eenmaal aangekomen in de woning waar ik het wapen moest afleveren, richtte ik het voor de grap op mijn vriend. Het wapen klapte dicht en ging plotseling af, waardoor er een kogel in zijn buik terechtkwam. Die vriend rende weg, maar ik zag zijn darmen uit zijn buik hangen. Toen de hulpdiensten arriveerden, lag mijn vriend zwaargewond op straat, en werd ik gearresteerd.”

Ticket naar de criminaliteit

“Mijn vader was vroeger vaak afwezig. Als hij wél thuis was, hadden mijn ouders vaak ruzie. Ik ontvluchtte die spanningen graag door naar de bibliotheek te gaan of rond te hangen in De Wijert, een onveilige buurt in Groningen, waar ik toen woonde. Daar werd mijn buurvrouw op klaarlichte dag vermoord en vonden meerdere schietpartijen plaats.

Ik overviel mensen op klaarlichte dag in het park

De combinatie van mijn thuissituatie, de onveilige buurt en foute vrienden bezorgde mij een gemakkelijk ticket naar de criminaliteit. Dat begon vrij onschuldig, met het stelen van een paar schoenen bij het zwembad, maar het werd al snel ernstiger. Ik overviel mensen op klaarlichte dag in het park en handelde in drugs. Ik kreeg meerdere gevangenisstraffen, maar keerde telkens weer terug naar het oude pad.”

Stopbord

“Toen ik op de avond van mijn arrestatie wegens de schietpartij een sigaret rookte in het rokershok van het politiebureau, vielen ineens alle lichten uit. Het was aardedonker, maar tot mijn verbazing zag ik een beeld van een stopbord, met aan weerszijden twee paden: een naar links en een naar rechts.
Ik zag mijn hele leven aan mij voorbijflitsen, vanaf mijn kindertijd tot het moment waarop ik me toen bevond. Daarna gingen de lichten weer aan. Ik voelde me kalm, hoewel ik niet begreep wat er zojuist was gebeurd of waar het vandaan kwam. Achteraf gezien was dat visioen het begin van mijn zoektocht naar God.

• Wilfred Kols ontmoette God in de gevangenis

  Lees zijn verhaal

Na mijn arrestatie zat ik in voorarrest en werd ik, vanwege mijn Surinaamse achtergrond, overgeplaatst naar de gevangenis in Ter Apel. Daar begon ik na te denken over de grote levensvragen: wie was ik? Waar kwam ik vandaan? En waar ging ik naartoe? Ik besloot met een paar Arabische jongens mee te gaan naar een islamitische bijeenkomst. De imam vroeg me of ik moslim was. Toen ik zei dat ik nog zoekende was, zei hij dat ik een keuze moest maken: óf moslim worden, óf de bijeenkomst verlaten. Er waren meer nieuwelingen aanwezig, maar alleen aan mij werd deze vraag gesteld. Het voelde voor mij als een openbaring: dit was niet mijn pad.”

Opstootje met een cipier

“Een week later bezocht ik een kerkdienst in de gevangenis. Daar keek de voorganger mij de hele dienst lang aan — althans, zo voelde het. Het leek alsof hij alleen met mij sprak, en ik voelde me op een positieve, liefdevolle manier aangesproken. Ik wist: hier moet ik zijn.
Na de kerkdienst was ik rustiger en positiever. Ik voelde hoop op een beter leven en besloot de Bijbel te gaan lezen. Ook begon ik voorzichtig te bidden. Dat gaf me een prettig gevoel, waar ik steeds meer van wilde.

God, geef me uw liefde!

Later die week stond ik, na een opstootje met een cipier, huilend in mijn cel. Ik besefte dat ik een gigantische puinhoop van mijn leven had gemaakt, maar dat ik het niet zelf kon veranderen. Huilend schreeuwde ik: ‘God, als U bestaat, geef me uw liefde! Ik weet niet wat liefde is, maar geef het me.’ Direct daarna stroomde er een onbeschrijflijke warmte door me heen.”

Diepgaande reiniging

“Het officiële keerpunt in mijn leven kwam toen ik me na mijn detentie liet dopen. Die doop was voor mij geen religieuze ceremonie, maar een diepgaande geestelijke reiniging van alles wat er in mijn leven mis was gegaan.
Achteraf zie ik Gods hand duidelijk in mijn criminele verleden. Mijn vriend heeft mijn schot bijvoorbeeld overleefd, en dat vind ik bijzonder. Ook het visioen van het stopbord was geen toeval. God heeft mij nooit losgelaten, ook al leek ik ver van Hem verwijderd.”

Probleemjongeren

Inmiddels heb ik in Groningen mijn eigen bedrijf, Major Presents, wat letterlijk ‘grote geschenken’ betekent. Die naam verwijst naar mijn levensverhaal en bekering. Met mijn bedrijf vertel ik mijn verhaal op middelbare scholen. Daarmee hoop ik jongeren te inspireren en hen te behoeden voor het verkeerde pad.

God gebruikt mijn verleden

Ook vraagt de gemeente Groningen mij regelmatig om met probleemjongeren in gesprek te gaan over de manier waarop zij hun leven hebben ingericht. Zo laat ik hen nadenken over de fouten die ze maken en waar ze naartoe willen in het leven. En met succes: soms hoor ik een maand later dat ze werk hebben gezocht.

Als ik niet zo diep in het criminele circuit had gezeten, had ik nooit diezelfde impact op hen kunnen hebben. God gebruikt mijn verleden nu ten goede en laat door mij heen anderen het Licht zien. Als ervaringsdeskundige ken ik alle lagen van de stad — ook de onderwereld. Dat is een voordeel in mijn werk: ik kan me echt inleven in de jongeren met wie ik werk. Mijn verhaal laat zien dat Gods genade voor niemand te ver weg is.

Tekst: Willemijn Bakker