Musicalster Channah Hewitt kwam tot geloof: 'Het was of God zei: 'Ik heb je gemist''

“Misschien is dit niet geschikt voor het interview, hoor”, zegt ze aan het eind van het gesprek. “Maar ik droomde laatst dat ik op een berg stond met iemand naast me. Vóór me lag een enorm landschap. Ineens hoorde ik een stem die zei: ‘Ga, ik ben met je.’ Ik keek naar het gebied dat voor me lag en zei: ‘Dan moet je me wel vertellen waar ik heen moet.’ En weer hoorde ik: ‘Ga, ik ben met je.’ En opnieuw zei ik: ‘Ik ga niet voordat ik weet waarnaartoe.’ En voor de derde keer hoorde ik: ‘Ga, ik ben met je.’ En voor de derde keer zei ik: ‘Ik zet geen stap voordat ik precies weet waar ik naartoe moet.’

Op dat moment begon die stem te vertellen: ‘Je moet van de berg af, in de oceaan naar beneden zwemmen, verderop omhoog…’ Kortom, een hele instructie hoe ik de berg af en weer op moest. Ik voelde de wanhoop naar boven borrelen: ik wil dit niet, ik kan dit helemaal niet, dacht ik! Ik had dit nooit willen weten.

Ik raakte totaal ontmoedigd. Toen zei die stem: ‘Ik dacht dat je het wilde weten, daarom vertelde ik het je. Ga, ik ben met je.’

Toen werd ik wakker en ik wist meteen: dit is hoe ik in elkaar zit. Ik ben zo koppig, dat ik niet ga voordat ik de route weet. Maar de kennis van alles waar je doorheen gaat, is veel te zwaar. God weet het, vertrouw op Hem.”

Boven verwachting

Die droom vangt in een notendop wie Channah Hewitt (spreek uit: Sjenna Juwit) is. Koppig, recht op haar doel willen afgaan, en uiteindelijk – door schade en schande – leren vertrouwen op de God uit haar jeugd. “Als je mij een paar jaar geleden had gevraagd waar ik van droomde, dan is het leven dat ik nu leef echt ruim boven verwachting.”

Ze zoekt even naar woorden. Snijdt met haar mes een stuk brood doormidden van het ontbijt dat ze zojuist heeft besteld op een zonnig terras aan de rand van het Amsterdamse Bos. Hoewel haar wieg in Badhoevedorp stond, is Amsterdam haar thuishaven. Ze groeide er op, ging er naar school en treedt er nu regelmatig op.

“Waar ik aan denk bij een thema als ‘Meer dan verwacht’? Daar is maar één antwoord op: aan mijn God! Hij is zó meer dan verwacht. Zoals in Efeziërs 3 vers 20 staat: ‘Hij die bij machte is oneindig veel meer te doen dan wij vragen of denken.’ Dát is waar ik nu in leef.”

‘Misschien is het wel raar’

Lange tijd was dat anders. Channah vertelt dat ze als kind een bijzondere band met God had, maar die langzaamaan kwijtraakte. Haar vader was de zoon van een pinkstervoorganger, haar moeder was rooms-katholiek. Ze ging daarom de ene zondag naar de katholieke kerk, de andere zondag naar de pinkstergemeente. Al voelde ze zich in de pinkstergemeente het meeste thuis.

“God was voor mij echt mijn Papa”, zegt ze. “Toen ik ouder werd, ben ik dat gaandeweg kwijtgeraakt.”

Steeds lager pitje

In de jaren die volgden, raakte Channah meer en meer gefocust op haar eigen leven. School, vrienden en carrière werden belangrijk, “dus ja, ik hield nog steeds van God, maar ik gaf Hem geen prioriteit”.

Rond haar 20e ging Channah aan het werk in de seculiere entertainmentwereld, waar veel optredens op zondag waren. God en geloof kwamen op een laag pitje te staan. “Ik kreeg relaties met mannen die me steeds verder van Gods Woord brachten. Al denk ik nu vaak: wat wist ik eigenlijk van Gods Woord? Het vuur doofde, ik leefde mijn eigen succesvolle musicalleven.”

Ongelukkig en eenzaam

Het dieptepunt van haar leven met God bereikte Channah in 2021, toen de relatie die ze had, op de klippen liep. Kort nadat zij en haar vriend uit elkaar waren, ontdekte Channah dat ze zwanger van hem was. “Dat was een schok voor me. Ik wilde heel graag moeder worden, maar niet op deze manier. Wat moest ik met een kind zonder vader? Op wie kon ik terugvallen? We zaten bovendien midden in coronatijd, voorstellingen waren er niet, dus ook mijn inkomen stond op klappen. Ik zat veel thuis en voelde me ongelukkig, eenzaam en verward.”

Allergrootste misdaad

Even is Channah stil. Ze nipt aan haar latte met havermelk. Dan: “Ik heb een abortus gepleegd.” Om meteen daarna te vervolgen: “De geestelijke consequenties van die keuze hebben me genekt. De gedachtes die de maanden en jaren daarna in mijn hoofd rondcirkelden, de walging die ik voor mezelf voelde… Ik heb jarenlang gedacht: ik ben het niet waard om überhaupt aan God te denken. Hij is heilig, Hij is goed – en ik ben niets. Dus in plaats van naar Hem toe te rennen, rende ik van Hem weg. Je zou kunnen zeggen: uit liefde en eerbied voor Hem, zonderde ik mezelf af. Dat staat natuurlijk haaks op Gods Woord.

Ik probeerde me op mijn werk te focussen en mijn gevoelens te parkeren, maar diep vanbinnen was ik gebroken. Ik was in een diep, zwart gat beland, verbitterd, verhard en intens verdrietig. Ik kon totaal niet omgaan met de situatie waar ik in zat en mijn carrière bracht me niet wat ik verwachtte. Ja, ik was succesvol, maar ik werd getergd door de abortus en alle emoties daaromheen.”

Openhartig gesprek

De enige uitweg die Channah zag, is naar haar familie in Suriname gaan. Een gelovige familie, waarvan ze wist: zij hebben de liefde en vrede waar ik zo naar verlang. In de drie weken die Channah in januari 2024 bij hen was, werden haar ogen geopend. “Bij deze mensen zag ik voor het eerst heel duidelijk het verschil tussen míj́n leven als christen en hún leven als christen. Aan het eind van mijn verblijf in Suriname had ik een openhartig gesprek met mijn oom die bisschop is. Hij raadde mij in alle liefde en bewogenheid aan om naar de kerk te gaan.”

‘Hier ben ik’

In maart dat jaar zette Channah de stap: ze bezocht een gemeente in Amsterdam. Vlak voordat ze de kerk binnenstapte, ging ze voor het eerst in jaren op de knieën. “Ik deed wat ik als kind al deed: ik voerde een gesprek met God. En voor het eerst in lange tijd was ik eerlijk tegenover God. ‘U weet wat ik gedaan heb’, zei ik. ‘En ik kan me heel goed voorstellen dat U niets meer met mij te maken wilt hebben, want ik wil eigenlijk ook niets met mezelf te maken hebben. Maar als ook maar een microdeel van U mij terug wil hebben, hier ben ik.’

Toen ik daarna over de drempel van de kerk stapte, voelde ik een bevrijding over me heen komen die met geen pen te beschrijven is. De hele dienst leek van het begin tot het einde voor mij bedoeld te zijn. Als ik eraan terugdenk, moet ik er gewoon bijna van huilen. Ik ervaarde de puurste liefde die ik ooit had gevoeld.”

Kun je beschrijven wat er gebeurde?

“Er is voor mij gebeden en ik heb gehuild als een klein kind. Ik was totaal overrompeld door wat er gebeurde en vooral door de bevrijding die ik ervaarde. Ik was honderdtachtig graden omgedraaid. De week erna ging ik terug naar deze kerk en heb ik de heilige Geest ontvangen. Sindsdien ben ik vuriger en radicaler dan ooit. Tegelijkertijd zeg ik: Gods Geest heeft mij daarna vanbinnen wel totaal veranderd. Want ik kon niet blijven leven zoals ik deed. Ik heb andere hobby’s, andere denkpatronen en lees nu dagelijks de Bijbel. Ik ben begonnen in Lucas, waar ik de gelijkenis van de verloren zoon las. Toen ik dat verhaal op me liet inwerken, heb ik opnieuw gehuild.”

Waarom raakte precies dit verhaal je zo?

“Ik was onbewust ontzettend bang voor veroordeling. Het niet waard zijn om geliefd te zijn – dat is eigenlijk een grondtoon in mijn leven. Hoe die vader in het verhaal van de verloren zoon reageerde op die zoon, is precíés hoe Jezus heeft gereageerd op mij. Er was núl veroordeling, alleen een totaal ‘welkom terug’. Alsof God zei: ‘Ik heb je gemist.’”

Geen schaamte meer

“Dat is ook de reden dat ik open wil zijn over mijn abortus”, zegt Channah even later. “Die gebeurtenis heeft mij zo in ketenen vastgehouden, de vijand heeft mij daar zó mee getergd. Maar God heeft mij ervan bevrijd en dát verhaal wil ik vertellen: kijk wat Hij met mij heeft gedaan! De schaamte die ik tegenover Hem voelde en de walging van mezelf, heeft Hij totaal omgedraaid.”

Met welk gevoel kijk je nu terug op je abortus?

“Er is nog altijd een bepaald verdriet, omdat ik weet: het was niet de juiste keuze. De Bijbel zegt niet voor niets dat zonde leidt tot dood. En dat is er gebeurd, letterlijk. Heb ik er spijt van? Ja! Ik zal het absoluut niet nog een keer doen. Schaam ik me ervoor? Nee, niet meer.”

Groot verschil

“Nu ben ik gevuld met de heilige Geest, en toen niet”, antwoordt Channah op de vraag wat hét grote verschil is tussen haar leven nu en dat van pakweg vijf jaar geleden. “Tijdens die eerste kerkdienst in 2024 ben ik veranderd van toeschouwer naar iemand die een persoonlijke relatie met God heeft.”

Ben je niet bang dat je het toch weer kwijtraakt?

“Daar ben ik wel bang voor geweest, vooral de eerste weken en maanden. Ik was bang dat het slechts een opwelling was. Dat zou ik zo respectloos richting God vinden. Ik hoop maar dat ik het volhoud, dacht ik dan. Maar weet je wat het prachtige is? Ik hoef het niet vol te houden. Het enige wat ik hoef te doen, is te leunen op Hem. Hij houdt het vol voor mij.”

Gefronste wenkbrauwen

Toen in mei 2024 de musicalshows weer begonnen, twee maanden na haar bekering, keek Channah met andere ogen naar haar werk. “Ik was me bijvoorbeeld ineens heel bewust van de wereldse teksten die ik zong. Ik dacht: hoe heb ik die liedjes al die keren kunnen zingen? Zo had ik jarenlang het nummer ‘Highway to hell’ van AC/DC gezongen. Maar nu voelde ik me daar niet meer goed bij. Ik zei tegen mijn werkgever: ‘Vraag maar een ander.’ Dat heeft natuurlijk wel voor een paar gefronste wenkbrauwen gezorgd.

Ik praat er nu vrij luchtig over, maar natúúrlijk was dat spannend. Het is wel mijn werk, mijn inkomen! Tegelijkertijd weet ik: zonder God werd ik diepongelukkig van mijn werk, dus daar wil ik absoluut niet meer naar terug. Als ik dan niet meer word gevraagd voor bepaalde optredens, is het misschien tijd om deze evenementenwereld te verlaten.”

Zou er inderdaad een moment kunnen komen dat je afscheid neemt van je carrière als musicalster?

“Een tijdje geleden zei ik tegen mijn familie: ‘Ik voel me oncomfortabel in mijn werk, misschien is het beter om eruit te stappen.’ Waarop zij zeiden: ‘Je zegt al jaren dat jij als christen in deze industrie bent geplant om Gods koninkrijk te vertegenwoordigen. Dat heb je nooit gedaan, en nu je dat kunt gaan doen, wil je eruit.’ En, zeiden ze: ‘Als God jou er echt uit wil hebben, dan zal dat heel duidelijk zijn. Maar wat we nu eigenlijk horen, is dat jij die oncomfortabele gesprekken niet wilt aangaan.’

Ze hadden gelijk. Sindsdien is mijn gebed: ‘Als U wilt dat ik blijf, blijf ik. Maar niets zet mij zo in vuur en vlam als U, dus als ik morgen moet stoppen, is dat oké.’” .