Laurentine van Landeghem: hoe een mode-icoon volgeling van Jezus werd

“Ik kán gewoon niet meer”, zegt Laurentine snikkend in de auto, in een filmpje dat ze deelt op Instagram en Facebook. Met een keurig gemanicuurde vinger veegt ze de onbedwingbare tranen weg uit haar opgemaakte ooghoeken. Emoties verstikken haar stem: je hoort en ziet dat ze óp is. En dat terwijl ze nota bene een leven leidt waarin de successen zich opstapelen en waar menigeen jaloers op is.

Tienduizenden volgers

Nog voor haar 26e runt Laurentine maar liefst vier kledingwinkels, trekken haar modeshows duizenden mensen, heeft ze op social media tienduizenden volgers én is ze uitgeroepen tot ‘meest beloftevolle vrouwelijke ondernemer’ van België.

Maar er is een schaduwzijde. Want diep vanbinnen voelt mode-icoon en influencer Laurentine een enorme leegte. Die jaagt haar van tijd tot tijd een enorme angst aan, waar ze zich geen raad mee weet.

Op papier katholiek

We spreken elkaar medio april via een videoverbinding. Op dit moment is Laurentine nog in Spanje, na afloop van een christelijke vrouwenvakantie die ze daar net heeft georganiseerd.

Je groeide op in België, in een katholiek gezin?

“Net zoals zo’n beetje iedereen in België, waren we op papier katholiek. Maar dat was vooral iets cultureels. Het was niet zo dat mijn ouders actief hun geloof beoefenden en we vaak naar de kerk gingen. Misschien één keer per jaar. Wel ben ik gedoopt, ging ik naar een katholieke school en heb ik mijn eerste communie en later het vormsel gedaan. Als ik naar bed ging, bad ik het Onzevader. En mijn moeder tekende met haar vingers een kruisje op mijn voorhoofd als ik wegging, zo van: ‘God zegene u.’ Voor mij is dat nog altijd een liefelijke herinnering. Maar het feit dat Jezus voor mij aan het kruis is gestorven? Toen ik op mijn 30e tot geloof kwam, voelde ik me ergens wel bedrogen: waarom had niemand dit ooit eerder tegen mij gezegd? Waar waren al die christenen die dat wisten?”

In de schaduw van de kerk

Haar ouders runden een restaurant in Temse, in Oost-Vlaanderen. Het gezin – Laurentine heeft één oudere broer – woonde erboven, in de schaduw van de kerk aan het marktplein.

Had jij al jong ambitie om later zelf ondernemer te worden?

“Ergens wel, ja. Ik weet nog goed dat ik als kind langs de deuren ging om armbandjes of kaartjes te verkopen voor het goede doel. Ik was niet bang om bij mensen aan te bellen en een praatje te maken. Omdat mijn ouders een restaurant hadden, word je toch sneller volwassen en leer je al vroeg je eigen boontjes te doppen. Wel had ik altijd het gevoel dat ik iets anders zou gaan doen – geen restaurant. Want ik zag hoe hard mijn ouders daarvoor moesten werken.”

Waar dacht je dan wel aan?

“Theater en toneel, iets met dieren, of iets met mode. Dat waren mijn drie passies.”

Je stortte je al jong op de social media?

“Klopt. Alle volgers en likes gaven me een dopaminekick.”

Een van jouw grote helden toen was de Amerikaanse societyster en actrice Paris Hilton.

Glimlachend: “Zij was voor mij een soort ideaalbeeld: zo wilde ik er ook wel uitzien. Ik verfde mijn haren weleens in heel opvallende kleuren. Dat vond mijn moeder niet zo leuk.”

Was dat een schreeuw om aandacht?

Laurentine aarzelt even, haakt een losse lok achter haar oor. “Dat weet ik niet zo goed. Sowieso heb ik nooit het gevoel gehad dat ik liefde tekortkwam. Mijn ouders zijn de warmste, vriendelijkste en liefste mensen die ik ken. Misschien was het een uiting van het verlangen van elke puber: zie mij, houd van mij. En ergens wil je natuurlijk bijzonder zijn, anders dan anderen. Want je bent op zoek naar je identiteit. Bij het ouder worden, dacht ik: als ik slank ben, vinden mannen mij mooi. En als ik bepaalde kleding draag, ben ik cool.”

Feesten, uitgaan en shoppen

Laurentine studeerde een blauwe maandag communicatiewetenschappen aan de universiteit. Maar het liefst besteedde ze haar tijd aan feesten, uitgaan en shoppen. Dus schaalde ze af naar een lichtere studievariant: communicatiemanagement.
“Ook dat beviel niet. Op mijn 20e trok ik de stekker eruit. Mijn modeblog was uitgegroeid tot een pop-upwinkel, Clouds of Fashion. Daarin vond ik eindelijk mijn passie. Na drie maanden vond ik het tijd voor een ‘echte’ winkel, in Antwerpen.”
Haar winkel werd meteen razend populair. Binnen vijf jaar had Laurentine vier kledingwinkels, een snelgroeiende webshop en trok ze duizenden bezoekers met modeshows. In België werd ze al jong een beroemdheid. Ze dook overal op in de landelijke media.

Glitter en glamour

Maar onder de oppervlakte van al die glitter en glamour was er een totaal andere realiteit. En die brak daar soms dwars doorheen.
“Ik stond constant onder hoogspanning”, blikt ze terug. “Ik genoot ervan om projecten op te zetten, nieuwe ideeën te bedenken en plannen te maken. Alleen, alles wat er verder bij kwam kijken: boekhouden, personeel managen, ‘de baas zijn’? Pfff… In mijn winkels kon ik stralen. Maar zodra ik weer in de auto stapte, kon ik zomaar in huilen uitbarsten. De dokter adviseerde: rusten en thuisblijven. Dat ging niet. Mijn agenda was helemaal volgepland.”

Op de rem trappen was geen optie. “Maar terwijl iedereen naar me opkeek, was ik doodongelukkig.”

Gevloerd door een burn-out

Tot het elastiekje knapte en een burn-out haar keihard vloerde. Dit leidde ertoe dat ze haar bedrijfsnaam verkocht aan een Belgische modeketen.

Niet lang daarna vloog ze naar het exotische Bali. Om daar – alsnog – eens goed te gaan genieten. Maar de ‘vrijheid, blijheid’-vlieger ging niet op, ontdekte ze al snel. “Als je meent daarin het ultieme geluk en je identiteit te kunnen vinden… het is echt een leugen. Ik dacht: als ik anderhalve maand ga chillen, zijn die burn-out en mijn depressieve gevoelens weg. Maar ja, dan kom je daar op Bali en word je geconfronteerd met jezelf.”

Ze legt uit: “Ik dacht dat mijn situatie me in de problemen had gebracht. Maar toen ik mezelf uit die situatie haalde, veranderde er niets. Ik concludeerde: het probleem, dat ben ik zélf.”

Een hamsterwiel

Door dit denken kwam ze terecht in een hamsterwiel. “Want je blijft eindeloos om je eigen as draaien, zonder verder te komen.”

Laurentine stortte zich op het beoefenen van yoga, legde tarotkaarten, sprak met coaches, volgde zelfhulpcursussen, verslond newageboeken en mediteerde elke ochtend.

Dit deelde ze allemaal op haar social­mediakanalen, waarmee ze ondertussen haar geld bleef verdienen. Maar ieder geluksmomentje dat ze ervaarde, bleek kwetsbaar als een zeepbel. De diepe innerlijke leegte bleef.

Een droomleven

Als 30-jarige huurde ze een tijdlang een prachtige villa op een berg in Spanje. Uitzicht op de zonovergoten zee, dikke auto voor de deur, een verkoelend zwembad in de tuin én alle tijd van de wereld. Wat voor velen klinkt als een droomleven, bracht haar geen enkele vervulling: Laurentine voelde zich nog steeds vaak depressief. “Ik dacht: als dít het is, hoeft het voor mij niet meer.”

Was je suïcidaal?

“Dat is te sterk uitgedrukt. Ik worstelde met… een soort uitzichtloosheid van de ziel. Ik wist: ik kan wéér iets nieuws gaan bedenken om naar te streven, maar het gaat me niet gelukkig maken. Volgens de new age moet je het ‘in jezelf vinden’ en ‘de beste versie van jezelf worden’. Nou, daar word je alleen maar doodmoe én doodongelukkig van.”

Getatoeëerd wolkje

In de tijd dat Laurentine letterlijk op een berg verbleef, zat ze mentaal juist in het diepste dal ooit.

Het wolkje dat ze op haar linkerpols had laten tatoeëren en het luxe­leven dat ze kon leiden, herinnerden haar aan haar Clouds of Fashion-successen. Maar wat ze vooral voelde, was falen. Waarom kon ze, ondanks alles wat ze al jong had bereikt, niet domweg gelukkig zijn? “Ik miste niks waarnaar ik verlangde, en toch was het nooit genoeg. Ik had alles gehad, geproefd, beleefd – maar die leegte bleef.”

Ze was eindeloos moe van “tien jaar lang mezelf kapot werken”, vervolgt ze. “Eerst vijf jaar met Clouds of Fashion, daarna – op een andere manier – wéér vijf jaar keihard knokken om mezelf te fixen. Op een gegeven moment dacht ik: ik weet niet of ik nog wel wil leven. Dat er niets meer was wat mij een drive gaf om te leven, was een heel beangstigend idee.”

‘Als U bestaat, laat het mij zien’

In diezelfde periode ontdekte Laurentine dat iemand die ze kende en volgde het op social media de laatste tijd opeens vaak over Jezus had. Vreemd, dacht Laurentine. Tegelijk vertrouwde ze deze jonge vrouw wel, die kortgeleden vanuit de new age christen was geworden. Toen ze via haar posts al iets van het evangelie had opgevangen, realiseerde ze zich: ik heb alles al geprobeerd, behalve… Jezus.

“Op een dag ben ik, in tranen, letterlijk op mijn knieën gegaan en riep ik het uit: ‘Als U bestaat, laat het mij zien. Ik kán niet meer!’”

Je kon jezelf niet uit dat hamsterwiel bevrijden: God moest je eruit trekken?

“Precies.” Met gespreide handen: “Je kúnt jezelf niet redden; alleen Jezus kan dat. Nadat ik tot geloof was gekomen, heb ik een Alpha-cursus gevolgd, ging ik naar de kerk om meer te leren over het geloof, en verdiepte ik me in de Bijbel. In Amsterdam, waar ik naartoe ben verhuisd, heeft onder anderen dominee Orlando Bottenbley veel voor me betekend. De boodschap dat Jezus voor mijn zonden was gestorven aan het kruis, dat ik helemaal niets hoefde te doen om een kind van God te zijn, was zo enorm bevrijdend. Ik moest leren dat het diepste, blijvende en enige echte geluk alleen te vinden is in God. Dat was voor mij het grote verschil, toen ik het evangelie echt begreep, die ontdekking: ik mag gewoon mens zijn, ik hoef niks te dóén. Als ik geloof in Hem, weet ik: Hij heeft het voltooid.”

‘Je bént al vergeven’

Na een korte stilte: “Ik deed soms ook, typisch new age, van die vergevingsceremonies. Dan ga je jezelf van alles vergeven waarvan je weet dat je het verkeerd gedaan hebt, vooral naar jezelf toe. Zelfdestructief gedrag, bijvoorbeeld. Maar je kúnt jezelf niet vergeven, daar ben je als mens niet toe in staat. En als je gelooft, hoef je jezelf niet te vergeven: je bént al vergeven. Toen dit besef voor het eerst bij mij indaalde, moest ik zo huilen. Omdat ik dacht: nú snap ik het: Gód vergeeft mij – alleen Hij kan dat! Ik besefte dat ik veel roekeloze dingen had gedaan in mijn leven en dat ik God daarmee vaak had bedroefd. Nee, wij kunnen onszelf niet rechtvaardigen. Daar was Jezus’ offer aan het kruis voor nodig.”

Gods geliefde dochter

Met stralende ogen: “Weten dat ik Gods geliefde dochter ben, dat is genoeg. In Hem vond ik eindelijk de rust waar ik jarenlang naar hunkerde. Jezus is de enige die de diepe leegte in mij kon vullen. En naarmate ik me meer in de Bijbel ging verdiepen, werd ik sterker in mijn geloof en groeide mijn verlangen om het evangelie te delen met anderen.”

In een interview met ‘Het Parool’ vertelde je: ‘Bij elke Instagrampost over Jezus verlies ik volgers.’

“Dat merk ik nog steeds. Dat is de weerstand van atheïsten, van mensen die anders geloven, of nog in de idee van ‘zelfontwikkeling’ zitten. Maar de liefde die wij zo vrijuit mogen ontvangen van God, blijf ik doorgeven.”

Voor het Leger des Heils

Sinds vorig najaar is Laurentine, die tegenwoordig in Amsterdam woont en kerkt, parttime als ‘online missionair werker’ actief voor de digitale community Reality Check van het Leger des Heils. Die daagt jongvolwassenen uit na te denken over geloof, zingeving en identiteit.

Wat zou je nu zeggen tegen het meisje dat jij vroeger was?

Met vochtige ogen: “Dat er maar Eén is die je leven en je hart kan vervullen. Ik word altijd emotioneel als het hierover gaat… Eén die je kent, die je ziet, die je in vertrouwen mag volgen. Die het waard is om alles voor te verliezen. Want Hem volgen betekent dat er dingen anders moeten, of het nu je ongeduld is of je huidige levensstijl. Dat is en blijft ook voor mijzelf een les, hoor.”

Laurentine valt even stil. Dan zegt ze zacht, maar vastberaden: “Daar moet ik mezelf elke dag weer aan herinneren: God is genoeg.”