‘Ik krijg mijn jeugd nooit meer terug’

“Steeds vaker ging ik zonder eten naar school. ’s Avonds stond er meestal weinig anders op het menu dan goedkope noedels. Op school ging het ook niet lekker, ik trok me steeds meer terug. Ik schaamde me.”

In het eenoudergezin waarin Tayrrell samen met zijn zusje en broertje opgroeit, is het nooit een vetpot geweest. Maar als hij rond zijn 11e merkt dat er geen warm water meer is, blijkt dat het startpunt van een leven vol financiële zorgen en stress. Uitjes met vrienden, even een patatje kopen; het zit er niet meer in. Als hij als jonge tiener geen zin meer heeft om steeds weer smoesjes te moeten verzinnen waarom hij niet meedoet met leuke dingen, trekt hij zich meer en meer terug.

10-0 achterstand

Nog steeds vindt hij het moeilijk om te praten over zijn verleden in armoede. “Het is nu eenmaal een moeilijk onderwerp”, zegt hij. “Niet voor niets hield ik onze situatie voor iedereen zo goed mogelijk verborgen. Ook omdat ik niet goed begreep waaróm ons leven zo anders was dan dat van anderen. Al kan ik er beter mee omgaan nu ik ouder ben.”

Wie opgroeit met financiële problemen, staat 10-0 achter op de rest, zegt Tayrrell. De kansen die anderen krijgen, gaan jouw neus voorbij, simpelweg omdat je de vrijheid niet hebt om keuzes te maken. Bovendien mis je sociale contacten, waardoor je kijk op de wereld en je ontwikkeling heel beperkt zijn. “Om een voorbeeld te noemen: ik had niemand in mijn omgeving die mij leerde goed met geld om te gaan. Andere kinderen leren van hun ouders sparen en leren hoe je je inkomsten en uitgaven kunt beheren. Mensen die in armoede leven hebben die kennis niet. Sommigen denken: ik neem een creditcard, want dan krijg ik vijfhonderd euro tegoed en kan ik rekeningen betalen. Maar ze weten niet dat die vijfhonderd euro eigenlijk een lening is – die óók weer terugbetaald moet worden.”

Die 10-0 achterstand kon ik met geen mogelijkheid inhalen

Opgestapelde aanmaningen

Als Tayrrell 18 is en zijn eigen rekeningen moet gaan betalen, bouwt hij bijna automatisch schulden op. Hij gaat nog naar school en heeft in die tijd wat tijdelijke baantjes, maar elke keer dat hij geld op zijn rekening krijgt, wil hij ook eindelijk eens léven. “Je wilt inhalen wat je al die tijd hebt gemist en ook eens een bioscoop pakken of een patatje halen. Maar op die manier loop je natuurlijk heel snel achter de feiten aan. Je krijgt een aanmaning voor de zorgverzekering, die je vervolgens betaalt van je studiefinanciering. Maar er ligt óók nog een rekening voor een laptop die je nodig hebt voor school. En zo vul je het ene gat met het andere, niet wetend hoe je uit die spiraal kunt komen.”

Het levert Tayrrell veel stress op. “Je wilt je rekeningen graag betalen, maar alle manieren die je bedenkt, blijken niet te werken. En ondertussen stapelen de aanmaningen zich op.”

Was er de verleiding om snel geld te gaan verdienen door middel van drugs of criminaliteit?

“Zeker weten. Die verleidingen zijn heel dichtbij geweest. Ik heb er gelukkig voor gekozen om er niet in mee te gaan. Al denk ik ook dat ik geen goeie crimineel was geweest. Haha, dat klinkt gek, maar ik had er geen aanleg voor.

Ik wist: criminaliteit brengt je niet verder. Bovendien, dan heb je straks vijftigduizend euro en dan word je gepakt. Wat dan? Dan moet je acht jaar zitten; is het je dat waard? Mij niet!”

Ondertussen zat je wel in een spiraal van schulden.

“Ja, dus ik moest roeien met de riemen die ik had. Ik deed mijn best om te leven zoals ik wilde en de schulden te boven te komen. Maar ik ontdekte ook al heel snel dat dit niet ging. Ik was voor mijn gevoel op zoveel fronten een gevecht aan het leveren, terwijl vrienden om mij heen wel successen behaalden. Hoe kon dat? De schulden stapelden zich op, ik werd depressief en kwam thuis te zitten. Ik wist niet waar ik moest beginnen om mijn leven op orde te krijgen. Die 10-0 achterstand kon ik met geen mogelijkheid inhalen.”

Vinger op de zere plek

Geen enkele instantie ziet in dat Tayrrell een jongere is die financiële begeleiding nodig heeft. In plaats daarvan krijgt hij te maken met beslagleggingen, waardoor hij helemáál geen geld op zijn rekening overhoudt.

“Ik kreeg op een goed moment hulp van een maatschappelijk werkster en zij regelde een aantal zaken voor mij. Maar op een dag hield haar hulp ook weer op. Achteraf zeg ik: ze had veel meer kunnen doen om mij te helpen.”

Het omslagpunt in Tayrrells leven komt als hij bij een jongerencentrum in de Rotterdamse Millinxbuurt Pauline ontmoet. Zij doet er vrijwilligerswerk onder jongeren en raakt met Tayrrell in gesprek. Hij herinnert zich nog goed hoe hij en Pauline op een dag op de stoep voor het centrum zitten te kijken naar jongens die aan het voetballen zijn. “We hadden het over jezelf zijn en hoe belangrijk dat is. Tot ze ineens aan mij vroeg: ‘Tayrrell, wanneer ga jij je masker afzetten?’ Op dat moment brak ik. Het leek of ze dwars door mijn masker heen prikte. Ze legde de vinger op de zere plek. Want inderdaad, ik was geen prater, trok me snel terug en deed of dingen mij niet raakten. Maar ondertussen worstelde ik met van alles.”

‘Positieve paniek’

De vraag van Pauline brengt een denkproces bij Tayrrell op gang. Voor het eerst denkt hij na over de vraag: wie ben ik nu eigenlijk? Waarom doe ik wat ik doe?

In die tijd krijgt Tayrrell een vriendin en als zij zwanger raakt, slaat bij hem de paniek toe. “Positieve paniek”, noemt hij het. Eentje die hem juist motiveerde. “Ik dacht: als ik een kind krijg, moet ik ervoor zorgen dat hij of zij het beter heeft dan ik. Ik wil dat mijn kind níéts meemaakt van wat ik heb meegemaakt. Ik wist nog niet hoe, maar voor mij stond vast: mijn kind zal geen gebrek lijden.”

Voor mij stond vast: mijn kind zal geen gebrek lijden

Tayrrell komt in contact met De Nieuwe Kans, een organisatie waar hij een traject kan volgen om zijn school af te maken en kan uitstromen naar werk. Terwijl Tayrrell intrekt bij zijn net bevallen vriendin en vader is van een dochter, maakt hij een plan voor de toekomst. Hij wil zijn middelbare school afmaken en vervolgens een opleiding voor social worker gaan doen. Een traject dat hem acht jaar zal kosten.

Alle ballen hooghouden

Vol goede moed begint Tayrrell op zijn 22e aan zijn studie. De eerste jaren boekt hij snelle vooruitgang, maar vooral het laatste jaar is zwaar voor hem. Hij gaat naar school, loopt stage, heeft daarnaast in de avonduren en de weekenden een baan om zijn gezin te onderhouden en probeert ook tijd door te brengen met zijn vriendin en dochter. “Ik wist zeker dat ik alles op alles wilde zetten om mijn kind een beter leven te geven en ik was vastbesloten alle ballen hoog te houden. Maar man, wat was het zwaar. Inmiddels hadden we een tweede dochter, en vergeet niet: ik had ook die schulden nog. Die kostten me veel stress en energie.”

In het laatste jaar is Tayrrell op. Hij kán niet meer. Tot overmaat van ramp verliest hij in korte tijd beide schoonouders, waardoor hij zijn intens verdrietige vriendin moet opvangen.

‘Ik geloofde mijn ogen niet’

Als Tayrrell bij zijn docenten aangeeft dat het niet meer gaat, besluiten ze dat het beter is dat Tayrrell op zoek gaat naar een stageplaats waar hij werken en leren kan combineren. De grote vraag is alleen: waar? De stageplaatsen liggen niet voor het oprapen. Als hij op een avond wéér online naar een geschikte stageplek zoekt, valt zijn oog op de jongerenorganisatie Netwerk Nieuw Rotterdam. “Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven, maar toen ik op hun website belandde, leek het een perfecte match. Hier wilde ik voor gaan.”

Om te zien wie er werken, klikt Tayrrell nog even op het tabblad ‘team’. Tot zijn stomme verbazing ziet hij een foto van Pauline. ‘Oprichter en directeur’ staat erbij. “Ik wist niet wat ik zag, ik geloofde mijn ogen niet! Zou ze mij nog kennen? dacht ik. Onze laatste ontmoeting was zeker acht jaar geleden. Maar, niet geschoten is altijd mis, dus ik stuurde haar een berichtje, waarin ik vertelde waar ik nu mee bezig was. En of ze nog wist wie ik was.”

Tayrrell schiet in de lach als hij eraan terugdenkt: “Bínnen tien minuten had ik een berichtje terug. Natúúrlijk kende ze me nog! Een week later zat ik bij haar op kantoor en ging het balletje rollen.”

Tayrrell kan bij Netwerk Nieuw Rotterdam stagelopen als jongerenwerker. Zijn uren mag hij flexibel indelen, zodat hij zijn aandacht goed kan verdelen tussen thuis en werk. Anderhalf jaar later slaagt hij voor zijn opleiding en half augustus 2025 begint hij als jongerenwerker bij De Nieuwe Kans in Rotterdam. Zijn allereerste echte baan. De cirkel is rond; op de plek waar hij zijn eigen klim uit het dal is gestart, mag hij nu andere jongeren helpen om te werken aan een nieuwe toekomst.

Bijna negentienduizend euro schuld

Ondertussen is Tayrrell nog steeds niet schuldenvrij. De schulden drukken als een loden last op zijn schouders. Als ik eenmaal een vaste baan heb, kan ik die schulden wel afbetalen, houdt hij zichzelf voor. Maar diep in zijn hart weet hij dat het zo eenvoudig niet is.

Uiteindelijk besluit hij tóch uit zijn schulp te kruipen om op zoek te gaan naar hulp. “Dan zou ik over een paar jaar écht met een schone lei kunnen beginnen en zou ik mijn eigen geld beheren.”

Tayrrell heeft een schuld van bijna negentienduizend euro en meldt zich aan voor schuldhulpverlening. Diverse schuldsaneringsprocessen worden in gang gezet.

Goed nieuws

Tot Tayrrell op een dag wordt gebeld door een dame van de gemeente Rotterdam. “Ik weet nog precies waar ik zat”, zegt Tayrrell. “Hier in deze ruimte, precies op de stoel waar ik nu zit.”

De dame aan de andere kant van de lijn stelt zich voor en zegt dan: “Ik heb goed nieuws voor je. We hebben onderzoek gedaan en gezien dat het bij jouw schuldsaneringsaanvraag verkeerd is gegaan. Wij gaan alles voor je betalen, je bent vanaf nu schuldenvrij.”

Tayrrell hoort het in Keulen donderen. Hij kan zijn oren niet geloven en vraagt de dame aan de lijn te herhalen wat ze zojuist heeft gezegd. En opnieuw hoort hij: “Wij van de gemeente Rotterdam gaan je schulden betalen. Je hebt daar recht op, want je bent onterecht in het schuldsaneringstraject terechtgekomen.”

Tayrrell blijkt het kind van een gedupeerde in de toeslagenaffaire te zijn.  

Euforische blijdschap

Behalve euforische blijdschap komt er ook een ander gevoel bij Tayrrell boven. Boosheid. Over wat hem is aangedaan door een fout van de overheid. “Ik was woedend. En dat is nog zacht uitgedrukt. Ik ben zo ontzettend veel misgelopen; hoe kon het land waar ik in geboren was mij zoiets aandoen? Hoe konden wij de dupe worden van een groot landelijk schandaal, simpelweg omdat onze achternaam er verdacht uitzag?

Tegelijkertijd ben ik niet iemand die de boel kort en klein slaat. Wat schiet ik daarmee op? Ik probeer woede en pijnlijke situaties om te zetten in positieve kracht voor anderen. Ik wil anderen die hier ook mee te maken hebben, helpen om eruit te stappen.

Dit hele verhaal maakt voor mij bovendien iets heel belangrijks duidelijk: ik kon niets aan mijn schulden doen. Ze zijn mij en alle andere slachtoffers van deze affaire overkomen.”

Tegelijkertijd kan niet ongedaan gemaakt worden wat jou is aangedaan…

“Al zou de overheid mij tienduizend euro tóé geven, het is gebeurd inderdaad. Dat kan niemand meer terugdraaien. Ik krijg mijn jeugd nooit meer terug. Die is van me afgepakt door de Belastingdienst. Ik kan me een voorstelling maken van hoe het geweest had kúnnen zijn. Ik kan erover dromen. Maar die tijd krijg ik nooit van m’n leven terug. Toch kan ik zeggen: ik heb er vrede mee.”

‘God gaat zijn weg’

“Tayrrell is niet gelovig, maar ik zie Gods hand in zijn leven. We hebben het daar samen weleens over en dan raakt het hem. God heeft Tayrrell niet alleen gelaten, ook al voelde dat voor hem soms wel zo en is zijn leven echt heel moeilijk geweest.

Natuurlijk wens je dat hij een normale jeugd had gehad. Dan had hij waarschijnlijk veel meer kunnen bereiken in het leven. Tegelijkertijd denk ik dat alles wat hij meegemaakt heeft, hem nieuwe kracht en nieuwe wijsheid geeft. Dus door alle moeilijkheden heen, gaat God zijn weg met Tayrrell. Dat vind ik heel hoopvol.”

Pauline Calmez richtte in 2017 stichting Netwerk Nieuw Rotterdam op, een organisatie die zich inzet voor kwetsbare jongeren in Rotterdam.