Feuilleton Annemiek #7 | Annemiek gaat voor een nieuwe look

Zaterdag

“Hoezo niet?” zeg ik verontwaardigd. “Ik was vroeger ook heel sportief, toch? Ik zwom twee keer in de week. En ik bracht jullie altijd op de fiets naar school.”

“Maar mam, fietsvakantie, dat is wat anders dan je kind naar school brengen. Praag. Weet je wel hoe ver dat is?”

Ze heeft een punt. En ik maak me er ook wel een beetje zorgen over. Maar aan de andere kant: over drie jaar word ik 60. Als ik het nu niet doe, komt het er nooit van. “Het lijkt me gewoon leuk”, antwoord ik koppig. “En trouwens, ik ben al aan het trainen. Ik ben lid van de sportschool.”

Ik heb me gisteren ingeschreven voor een gratis proefweek. Ik kwam erachter dat we over zes weken weggaan, dus ik moet echt aan de slag…

Dinsdag

“Wat gaan we doen?” vraagt Simon, mijn kapper. Hij gaat met zijn handen door mijn haar, en het zit meteen beter. “Wil je hetzelfde als vorige keer, stukje eraf, de lagen er weer lekker in?”

“Nou, ik zit te denken…”, zeg ik. Ik haal mijn telefoon tevoorschijn en laat de foto zien die ik gisteren van internet heb gehaald. “Zou dit ook kunnen? Dit lijkt me leuk.”

Simon pakt mijn telefoon en bestudeert de foto. “Dus je wilt het wat korter, en dan zo’n lok.” Ik ben blij dat hij me niet uitlacht en zegt dat Marlijn Weerdenburg twintig jaar jonger is dan ik en dat ik er nooit zo uit zal zien als zij. “En die kleur is ook mooi. Dat blond is wel leuk in de zomer.”

Terwijl hij mijn haar knipt, bespreken we onze vakantieplannen. Simon is onder de indruk van het feit dat wij op de fiets naar Praag gaan. “Maar dan wel op e-bikes, toch?”

“Nee, op gewone fietsen.”

“Maar Annemiek, schat, dat is toch niet te doen! Koop alsjeblieft een e-bike!”

“Nee joh, dit is een heel makkelijke route. Zelfs kinderen fietsen dit.”

“Sportief hoor”, zegt Simon, die nu een pluk haar in folie wikkelt. “Ik heb vorig jaar een e-bike gekocht en ik ben er zo blij mee. Ik kan echt niet meer zonder.” Hij vertelt dat hij in juni met zijn vriend naar Toscane gaat. Ze hebben daar een huis met een zwembad. “En wat doen jullie daar dan?” vraag ik nieuwsgierig. “Wandelen? Fietsen?”

“Hallo, we kunnen niet allemaal zo sportief zijn als jij. Gewoon lekker in de zon zitten. Een stadje bezoeken. Terrasje doen. Dat is ook lekker.”

Anderhalf uur later ben ik thuis. “Hoe vind je mijn haar?” vraag ik aan Taco.

Hij kijkt op van zijn boek. “Een beetje kort?”

Ik haal een hand door de lok die zo speels over mijn voorhoofd valt. “Maar vind je niet dat het heel goed staat? Dat ik nu een beetje lijk op Marlijn Weerdenburg?”

Mijn man fronst. “Het staat best goed. Maar ik heb geen idee wie Marlijn Weerdenburg is.”

Volgende week: een onverwachte verplichting gooit roet in het eten.