‘Gaan we écht halsoverkop wéér terug naar Zweden, zonder garantie op het huis?’

In de voorjaarsvakantie gingen we op huizenjacht in de richting van de gezellige kustplaats Västervik, in de provincie Småland. Dicht bij de zee en de natuur, maar ook bij veel faciliteiten en een mooie stad in de buurt. Maar dat ging niet gemakkelijk. De kinderen waren allebei ziek, we moesten om de haverklap stoppen vanwege overgevende kinderen in de auto en er stond bijna niets te koop. Maar we gingen toch.

Zweedse rust

Vanuit Kopenhagen reden we via de zuid- en oostkust van Zweden naar het huis, een route langs de zee met een stop in Kalmar. Voor ons was Kalmar de zomer ervoor liefde op het eerste gezicht: een gezellige historische stad aan zee, waar toch de Zweedse rust te vinden is. Maar we hadden een lijstje in ons hoofd waar onze nieuwe woonplek aan moest voldoen en daar hielden we stug aan vast. Zo wilden we graag dicht bij een vliegveld wonen. Kalmar voldeed daar met 2 tot 3 uur rijden niet aan. Ondanks dat we ons daar thuis voelden, viel het af.

Iets omhoog langs de route stond een fantastisch rood huis te koop, maar helaas was dat een maand eerder verkocht – en een beetje boven ons budget. Aangezien we er toch langskwamen, wilden we alsnog even in het dorp kijken. We vonden het huis al snel en het straatje was nog leuker dan we dachten. Nietsvermoedend zeiden we tegen elkaar dat we het huis zo zouden kopen zonder het van binnen te zien – niet wetende dat we dat exact twee weken later ook écht zouden doen.

We vervolgden onze weg, deden die week nog een paar bezichtigingen en waren over één huis  enthousiast. Van binnen moest er nog heel veel gebeuren, maar de ligging was bijzonder: aan de rand van het bos met een meertje vlakbij. En ook dit huis was aan de prijs, dus het opknappen zou een meerjarenplan worden. ‘Hebben we daar wel zin in?’, vroegen we onszelf af.

Tekst gaat hieronder verder.

• Bestel nu het Eva Zomerboek 2025 ☀️

  Een extra dikke editie vol zomerse inspiratie! Met o.a. een aangrijpend verhaal over het surfdrama in Scheveningen, meditatiemomenten, Tooske’s favoriete zomerplekken, kleurplaten, puzzels, mocktails én meer.

  Klik hier

Halsoverkop naar Zweden

We lieten het rusten. We hadden een fijn huurhuis gevonden en zouden vanaf daar verder kijken – zodat we niet haastig het vliegtuig in zouden stappen als we toch weer een potentieel huis zagen. Die belofte hield precies twee hele dagen stand, want nadat we op dinsdag voor de zoveelste keer op Hemnet (Zweedse Funda, red.) keken, zagen we opeens dat fantastische rode huis in Kalmar weer te koop staan! We vroegen ons af of er dan iets aan mankeerde, maar na een telefoontje naar de makelaar bleek dat de mensen die het huis gekocht hadden de financiering helaas niet rond kregen. We konden zondag komen kijken, dan was het open dag. Er waren nog meer geïnteresseerden: twee Duitsers en een Belg. In die landen zijn de huizenprijzen ook hoger dan in Zweden, dus zij zouden eveneens flink kunnen overbieden. Gingen we écht halsoverkop, met twee kinderen die net beter en thuis waren wéér die kant op voor een open dag, zonder garantie dat we het huis konden kopen?

Terwijl ik met de jongens in de speeltuin was, appte Sytze dat we misschien toch maar gewoon een bod moesten doen. Maar dan alleen als we de zaterdag vóór de open dag al konden kijken en meteen tekenen als het wat was. Hij was druk aan het werk, dus meer dan even snel appen zat er niet in. ‘Doe maar, dan zien we het wel!’, zei hij. Zo gezegd, zo gedaan: ‘s middags deden we een bod.

Mail refreshen

De rest van de middag was zenuwslopend, de makelaar zou ons uiterlijk ’s avonds laten weten of de verkopers akkoord waren. Na het eten hadden we nog niets gehoord. De jongens lagen inmiddels in bed en langzaam begonnen we te beseffen wat we aan het doen waren. De twijfel sloeg toe, vermengd met heel veel adrenaline. Uiteindelijk gingen we ook maar naar bed en bleven we onze mail refreshen. Precies toen we dachten niets meer te horen en het hoog tijd was om te gaan slapen, kwam er een mail binnen. Van de makelaar. De kopers waren akkoord!

We waren helemaal verbaasd dat hij dat via de mail liet weten, vol enthousiasme lazen we de mail meerdere keren en we konden het maar niet geloven. Dus ja, toen moesten we toch echt weer naar Zweden, om het contract te tekenen. (En om het huis van binnen te bekijken, ook niet onbelangrijk.) Meteen dezelfde avond hebben we vliegtickets en een hotel geboekt. We regelden vanuit Nederland een bouwkundige keuring die dan een dag later gedaan zou worden. Die was gelukkig in orde. Dus hop, vrijdag vertrekken, zaterdag kijken en tekenen en zondag weer terug.

Knipoog van boven

Toen we op het vliegveld wachtten, voelde het nog steeds erg onwerkelijk en heel spannend. Wat als het toch tegenvalt? Doen we hier wel goed aan? Kunnen we in deze regio wel huisjes verhuren aan toeristen? Op die laatste vraag kregen we bijzonder snel antwoord. Toen we de supermarkt inliepen en langs het tijdschriftenschap kwamen, kopte de lokale krant: ‘Provincie Kalmar steeds populairder onder Nederlandse toeristen.’ We stonden er verbijsterd naar te kijken, want dat voelde als een knipoog van boven dat we het juiste aan het doen waren.

De volgende ochtend reden we na een korte nacht naar de bezichtiging. De makelaar was er nog niet, maar de eigenaar was in de tuin aan het werk en gaf ons alvast een rondleiding. Even later kwam ook zijn vrouw thuis van het boodschappen doen, hun zoontje sprong van de trampoline en hun dochter zat achter de tv. Ze vertelden alles over het huis, over de pluspunten, maar ze waren ook heel open over de gebreken. De gebreken vielen gelukkig mee, maar zoiets wordt in Nederland veel minder snel verteld. En we zouden bij zo’n bezichtiging al helemaal niet met de hele familie thuis zijn. Maar het had iets ongedwongen.

Precies zoals het moet zijn

Tegen de tijd dat de makelaar kwam, hadden we zoveel gekletst dat we nog niet eens het hele huis hadden gezien. De makelaar ging vast aan tafel zitten om het papierwerk klaar te leggen (die ging er dus al helemaal vanuit dat we het zouden kopen) en er werd koffie gezet terwijl de kinderen met elkaar speelden. We gingen aan tafel en probeerden het koopcontract woord voor woord door te nemen, terwijl het ene kind op schoot wilde, de ander zijn limonade morste, en een derde kind de muziek op standje honderd zette.

Daar zaten we dan: in onze nieuwe keuken, het koopcontract te tekenen, exact twee weken nadat we voor het huis stonden. Het kan raar lopen in het leven. En tegelijkertijd loopt het precies zoals het moet zijn.

Tekst & beeld: Anneclaire Braaksma-Vonk

• De eerste weken van Arachne en haar gezin in Italië: ‘Alles zit onder de schimmel!’

  De eerste weken van Arachne en haar gezin in Italië: ‘Alles zit onder de schimmel!’