Met de wind mee; Tomas Sjödin laat zich graag leiden

Ik vraag me af hoeveel duizenden momentopnames door je hoofd flitsen op een normale dag. En dan gebeurt het plotseling dat een ervan blijft hangen, als een tatoeage op je netvlies. Of je het nu wilt of niet. Dit overkwam mij een paar weken geleden.

Op een ochtend las ik over de vroeg-Keltische zendingsmonniken die zich ergens in de periode van 500 tot 1000 na Christus vanuit het gebied rondom de Ierse Zee over het Europese continent en het hele Noord-Atlantische gebied verspreidden. Sommigen van hen – vaak de dappersten – stapten vrijwillig in zelfgemaakte kleine bootjes van dierenhuiden en gingen op reis. Alsof het niet roekeloos genoeg was, kozen ze ervoor om het zonder roer, zonder zeil en zonder roeispanen te doen – een beetje zoals flessenpost. Ze waren goed bekend met de woeste kracht van de zee; toch voeren ze uit met hun ranke boten en lieten zich door de wind en stroming naar het onbekende voeren. Hoelang ze ronddreven is onduidelijk. Het varieerde ongetwijfeld, en hoevelen van hen nooit meer land bereikten wordt niet vermeld. Maar het is bekend dat waar degenen die overleefden aan land gingen, ze meestal een missie begonnen die leidde tot het stichten van kloosters. Ze hadden hun geloof bij zich, een spiritualiteit waarin alles samenhangt, een connectie met de natuur en niet in de laatste plaats hun oog voor schoonheid.