Sanne overleefde eierstok- en borstkanker: ‘Het meest vrouwelijke is me ontnomen’

“Door mijn borstkanker verloor ik mijn borsten en mezelf. Wie ik was en wilde zijn, dat wist ik niet meer. Bijna alles was mij ontnomen. Het werd het begin van mijn reis naar binnen. Ik ging op zoek naar de echte Sanne, naar mijn authentieke zelf. En hoewel dat een lange en soms duistere zoektocht was, ben ik nu dankbaar voor alle inzichten die ik daardoor heb opgedaan. Ik ontdekte dat ik niet mijn lichaam ben, maar mijn ziel. En dat laatste veranderde alles voor mij. Ik geloof dat een ziel onbegrensd en onsterfelijk is. Wanneer je hiermee in contact staat, leef je ook met bezieling.

Hoe anders was dat voordat ik borstkanker kreeg. Toen was ik vooral geïnteresseerd in de buitenkant. Ik had een passie voor mode en styling, maar altijd had ik een onrustig gevoel, alsof er iets niet klopte. Op mijn veertiende kreeg ik voor de eerste keer kanker. Er werd een kiemceltumor aangetroffen op mijn eierstok. Nadat mijn eierstok was verwijderd, was ik ontzettend bang om weer ziek te worden. Verklaren kan ik het niet, maar ik had een voorgevoel dat ik weer kanker zou krijgen. Drie jaar geleden werd dit inderdaad werkelijkheid toen ik borstkanker bleek te hebben.

Ik werd bestraald, kreeg chemokuren en mijn borsten werden geamputeerd. Op de dag van mijn borstamputatie zette ik de tijd stil door een gipsafdruk van mijn borsten te laten maken. Die afdruk staat nu op zolder. Ik wil geen siliconen borstprothesen. Dat heb ik wel geprobeerd, maar het werd een lijdensweg. Mijn lichaam accepteerde de tissue-expanders niet: een soort ballonnen, waarmee mijn huid werd opgerekt. Twee jaar lag ik met steeds verschillende complicaties in het ziekenhuis. De emotionele en fysieke pijn was groot. Het voelde als een verlossing toen ik besloot om ze voorgoed te laten verwijderen. Ik verlangde naar een vrij leven, zonder ziekte.

Mijn man Casper begreep me volkomen. Hij vindt mij mooi zoals ik ben, met of zonder borsten. Ik heb ongelofelijk met hem geboft. Casper staat net als ik dicht bij zichzelf. Door alles wat we hebben meegemaakt weten we goed wat we willen. Samen met onze golden retriever, vijf katten en twee kippen wonen we in ons eigen huis in het bos.

Iedere dag ben ik dankbaar dat ik een nieuwe kans heb gekregen in het leven. Het bewustzijn dat ik nu heb, ervaar ik als een verrijking. Het voelt alsof mijn geest en lichaam zijn samengevallen. Toch doet het pijn dat ik geen eierstokken meer heb en mijn lichaam te zwak is om een kind te kunnen dragen. Het meest vrouwelijke – zwanger worden – is mij ontnomen. Maar ik weet: ook met mijn hart en ziel kan ik op een dag moeder worden. Een mens is zoveel meer dan een lichaam.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Beeld: Nienke van Denderen
Styling & Visagie: Très Jolie Visagie