Nina verhuist van Harderwijk naar Curaçao: ‘Ik vond Zeeland eigenlijk al te ver’

Twee jaar geleden werden Nina en Sijmen verliefd. “En je weet, met zijn werk, dat de kans groot is dat je eens in de vijf jaar verhuist. Met dat idee kon ik leven, al had ik het ook prima gevonden mijn hele leven hier in Harderwijk te blijven wonen, waar ik geboren ben.” Zolang het maar geen Zeeland werd of puntje van Limburg, dacht ze toen nog. “Dat vond ik wel wat ver.”

Kennismaken

Net na de zomer van 2024, ze waren inmiddels verloofd, kreeg Sijmen een beroep van een kleine kerk op Curaçao. Daar had hij eerder al een keer naar geschreven, op aanraden van Nina. “Ik zag hoe zijn ogen begonnen te stralen toen hij de vacature las en spoorde hem aan dat verder te onderzoeken.” Destijds was de kerk al met een andere predikant in gesprek.  Maar omdat het met die sollicitant op niets was uitgelopen, wilde de gemeente nu graag kennismaken met het Sijmen en Nina.

“Omdat ik toen net geopereerd was aan mijn voet en nog niet zo mobiel was, hebben we eerst veel online contact gehad.” Dat maakte het allemaal wat abstracter, vertelt Nina, nog niet ‘echt’. Wel gaf het haar tijd om te wennen aan de mogelijkheid. “We hebben in die tijd veel gebeden samen. We hebben momenten gehad waarop we twijfelden of het juist heel zeker wisten. Maar uiteindelijk kregen we allebei heel sterk het gevoel gehad dat dit de plek is waar God ons – dus niet alleen Sijmen, maar mij net zo goed – wilde hebben.”

Afgelopen januari zette het stel er voor het eerst voet aan grond en na tien dagen op het eiland wisten ze het eigenlijk al wel: Curaçao werd hun nieuwe thuis. Op de laatste avond namen ze, met een pizza op het strand, voorlopig afscheid van het eiland – en dat maakte hen zelfs een beetje verdrietig. “Maar die zekerheid die we voelen betekent niet dat ik er niet ook enorm tegenop zie. Want dat doe ik wel. Ik wil het liefst het hele afscheid in Nederland overslaan.”

Tekst gaat hieronder verder.

• Bestel nu het Eva Zomerboek 2025 ☀️

  Een extra dikke editie vol zomerse inspiratie! Met o.a. een aangrijpend verhaal over het surfdrama in Scheveningen, meditatiemomenten, Tooske’s favoriete zomerplekken, kleurplaten, puzzels, mocktails én meer.

  Klik hier

Niet alleen domineesvrouw

Nina is momenteel nog bezig met haar studie hbo Social Work. Dat combineert ze met een baan als ambulant gezinshulpverlener. Deze zomer studeert ze af. Op Curaçao heeft ze nog geen werk gevonden. “En dat is geen fijn vooruitzicht Ik vind het echt niet erg om een maand of twee vakantie te vieren, maar ik heb wel echt een daginvulling nodig. Ik heb niet genoeg aan alleen domineesvrouw zijn. Ik werk al sinds mijn zeventiende.

Dat ze alles achterlaat voor Sijmens nieuwe baan is daarom een dubbel gevoel. “Ik vind het wel moeilijk dat hij daar straks een taak heeft en dat mijn leven, mijn carrière, op pauze staat. Ik ben bang voor het missen van thuis, voor eenzaamheid.” Op Curaçao zeggen ze dat het werk vanzelf wel komt, als ze er eenmaal woont. “Maar dat voelt als ‘op de bonnefooi’ vertrekken. En dat vind ik spannend. Want ook al voelen we ons geroepen daar naar toe te gaan, ik weet ook dat ik echt ongelukkig word als ik daar niet kan werken. En dat kan niet de bedoeling zijn.”

‘Ik moet daar óók zijn’

Nina heeft een goede band met haar moeder. Haar moeder deelt de dubbele gevoelens en ziet ook op tegen het gemis, maar is tegelijk een enorme steun in het vertrek. “Ze kent me als geen ander. Als ik ergens tegenop zie, zeg ik altijd dat ik er geen zin in heb. Dat ik niet wil. En in plaats van dat gevoel te voeden om mij hier te houden, zegt ze dat Jona ook geen zin had om naar Ninevé te gaan.”

Op Curaçao sprak ze een van de diakenen. “Hij had ook twijfels over dat werk. ‘Kan ik het wel? Past het wel bij me?’ zei hij. En toen had hij het ook over Jona. Dat raakte me zo. Het is dan wel Sijmens werk, maar God heeft ook heel direct aan mij laten weten dat ik daar moet zijn.”

Ook op andere manieren heeft ze dat gemerkt. “Mijn opa leeft niet meer en ik had een hele goede band met hem. Altijd als ik een regenboog zie, dan denk ik aan hem, dan is hij even heel dichtbij. Ik vond het jammer dat ik deze stap niet met hem kon delen, ik was benieuwd wat hij hiervan zou denken. Op Curaçao was er beide keren dat we naar de kerk gingen een regenboog, precies boven de kerk. Alleen die twee keer. Zo mooi.”

Zomer vol avontuur

De nieuwe gemeente wilde het stel het liefst meteen laten overkomen, maar ze hebben besloten om in september te beginnen. Eind juni gaan ze eerst nog trouwen. “Ik ga in één zomer voor het eerst verhuizen, voor het eerst samenwonen en emigreren. Als ik daarbij stil sta, is het wel heel veel avontuur tegelijk. Eerst maar eens trouwen en uitzien naar dat feest.”