Niki verkoopt kleding van BN’ers: ‘Ik ga niet met iedere BN’er in zee’

Jij verkoopt kleding van BN’ers. Heb jij veel met mode en kleding?

“Nee, totaal niet! Haha! Ik zit toevallig in de mode, maar dat hadden net zo goed tractoren kunnen zijn. Ik krijg regelmatig opmerkingen over de outfits van mijn gezin, over dat de combi weer niet zo goed is gelukt. Mijn zoon zegt altijd: ‘Mama heeft maar twee truien, een blauwe en een groene.’ Gelukkig heb ik inmiddels wel geleerd wat wel en niet werkt, maar ik heb mijn bedrijf niet opgericht vanwege mijn voorliefde voor mode.”

Vanwege je voorliefde voor BN’ers dan?

“Nee, ook niet. Sterker nog: ik kende vrijwel niemand voor wie ik nu werk.”

Waarom dan wel?

“Ik werkte in een bedrijf als casemanager verzuim. Toen ik de tweeling kreeg, merkte ik dat ik het heftig vond om alles voor elkaar te krijgen met die kan- toortijden. Mijn partner werkt onregelmatig en als ik alle kinderen nog moest wegbrengen, lukte het me niet om voor 9.00 uur op kantoor te zijn. Dan kon ik niet eerder dan 17.30 uur naar huis. Voordat iedereen weer opgehaald was en gegeten had ... We waren allemaal hartstikke moe aan het eind van zo’n dag. Daar kwam bij dat ik de hele dag met negatieve dingen bezig was, namelijk verzuim en alles wat daarbij komt kijken. Daar kreeg ik niet veel positieve energie van. Ik dacht: als ik dit nog jaren moet doen, word ik doodongelukkig. Voor mijn gevoel zat ik in een enorme ratrace en daar werd ik geen ontspannen moeder van. Dit was niet wat ik wilde.”

En dus heb je je baan maar opgezegd?

“Niet meteen natuurlijk. Maar mijn idee is toen wel ontstaan. Ik zette kleren van mijn kinderen op Vinted. Toen dacht ik: dit kost best veel tijd, hoe fijn is het als iemand anders dit voor je doet? Ik heb erover gedacht om een tweedehands winkeltje te beginnen, maar dat doen al meer mensen. Bovendien is je bereik online veel groter. Ik ben gaan rondvragen en ontdekte dat mensen hier wel oren naar hadden. Zo ben ik gaan pionieren met tweedehands kleding van onbekende mensen. Maar dat liep nog niet storm, dus dacht ik na over wat wél zou werken. Wie hebben er veel kleding die ook nog eens mooi en goed is? En hoe bereik je daar een groot publiek mee? Ik zag dat bedrijven veel via influencers doen omdat mensen daarop aangaan. Daar zag ik een kans.

Ik ben berichtjes gaan sturen naar BN’ers waarin ik mijn diensten aanbood om hun kleding te verkopen. Negen van de tien keer kreeg ik een ‘nee’ als antwoord. Maar op een gegeven moment zei iemand ‘ja’, dat was Roxanne Kwant, zij is influencer. Ik haalde haar kleding op, fotografeerde dat en richtte haar profiel en kledingkast in op Vinted. Zij promootte dat op haar Instagramkanaal, waardoor ik ook weer meer volgers kreeg. Ondertussen bleef ik mensen benaderen met heel vaak een ‘nee’ en af en toe een ‘ja’ als reactie. Op een gegeven moment kreeg ik berichtjes van BN’ers die ik had benaderd, maar toen geen interesse hadden en nu ineens wel. Ze zagen hoe ik werkte en dat ik dit niet deed om mezelf in the picture te zetten. Ik hoefde verder niets van ze, behalve dan dat ik met ze in zee wilde om hun kleding te verkopen. Zo is het balletje gaan rollen.”

Deed je dit naast je andere werk?

“Ja, in het begin wel. Maar toen kwam ik op het punt dat het eigenlijk niet meer te combineren was. Het feit dat ik ‘maar’ drie dagen werkte, was in mijn vak eigenlijk al weinig. Nóg minder werken was geen optie. En ik wilde de dingen niet half doen. Ik besloot om hier volledig voor te gaan en heb toen mijn baan opgezegd. Ik ben begonnen op mijn eigen zolder. Dat werd al heel snel te krap. Toen heb ik een ruimte gehuurd van twaalf vierkante meter, maar ook dat werd al snel te klein. Inmiddels heb ik een pand van meer dan 330 vierkante meter. Dat werkt echt heerlijk. Om de week halen we nieuwe kleding op. Die zoeken we uit, strijken of stomen het als het nodig is, hangen we klaar, dan gaat het door naar de fotohoek en vervol- gens gaat het door naar de plek waar we het inpakken en verzenden. Heel efficiënt!”

Je zegt ‘we’. Je werkt niet meer alleen?

“Nee, het is best hard gegroeid. Ik heb nu drie mensen in dienst. Dat vind ik soms best een uitdaging. Ik wil gewoon met mijn ideeën bezig zijn. Daar- naast wil ik ook een goede leidinggevende zijn. Liever geen baas, want dat vind ik een rotwoord!”

Is dit werk wel te combineren met je gezin?

“Ja en nee. Als je naar mijn uren kijkt, is het alleen maar erger geworden natuurlijk. Ik werk echt letterlijk zeven dagen in de week. Voordat de rest wakker wordt, heb ik er meestal al een uur op zitten. Dan heb ik de kasten gecheckt van mijn klanten en mijn Instagramkanaal bijgewerkt. Ik probeer het wel af te bakenen. Op woensdag en vrijdag werk ik maar een halve dag en op donderdag tot 15.00 uur. Al lukt dat niet altijd, moet ik bekennen. In het weekend ben ik altijd een paar uur bezig en ’s avonds vaak ook. Dus ja, ik werk duizelingwekkend veel uren. Maar ik ben ook flexibeler geworden. Als mijn kinderen ergens naartoe moeten, kan ik vaak mee. Ik heb nu drie mensen in dienst die me veel praktische dingen uit handen nemen. Toch zit ik nog wel in de fase van mijn bedrijf waarin ik veel dingen zelf doe. Het moet ook wel slagen, want met een groter pand en personeel heb ik een behoorlijke verantwoordelijkheid. Als het straks nog meer een geoliede machine is, hoop ik dat ik een stapje terug kan doen.”

Heb je weleens gedacht: waar ben ik aan begonnen?

“Elke week, haha! Soms is er een knagend schuldgevoel richting mijn kinde- ren en het idee dat ik ze nu alsnog tekortdoe. Als het me niet lukt om echt vrij te zijn wanneer ik dat wel had bedacht bijvoorbeeld. Gisteren nog, toen zat ik weer een halve dag bij de boekhouder en vervolgens tijdens de judo- les van mijn zoon nog een uur te werken. Als ik tijd met de kinderen inlever, vind ik dat niet altijd oké. Maar zo gaat het gelukkig niet altijd. Ik ben heel selectief geworden in waar ik mijn tijd aan besteed. Ik word er ook steeds beter in, denk ik. Voorheen zat ik thuis ook nog veel op mijn mobiel. Nu leg ik hem echt weg en ben ik drie uur lang gewoon niet bereikbaar. Dan kijk ik ’s avonds pas weer, als de kinderen in bed liggen. Ik werk veel, maar het lukt ondertussen ook om veel tijd aan mijn gezin te besteden doordat ik niet meer in een strak kantoorregime zit. Mijn kinderen gaan weleens mee naar mijn werk, als ik daar nog even wat moet doen. Het is ook leuk om ze daarin mee te nemen. Ik hoop dat het lukt om over niet al te lange tijd bijvoorbeeld alleen tijdens schooltijden te werken, zodat ik er voor mijn kinderen kan zijn. Wanneer dat lukt, dan is het die paar jaar investeren wel waard geweest.”

Heb je daarnaast nog tijd voor een sociaal leven?

“Ik ga honderd procent voor mijn gezin en honderd procent voor mijn bedrijf. Daarnaast blijft er weinig ruimte over voor andere dingen. Eigenlijk heb ik aan mijn gezin al een dagtaak. Zeker met een twee- ling, dat is echt intensief. Ik heb een hand- jevol vriendinnen die me heel dierbaar zijn. Zij hebben zelf ook allemaal een carrière of een gezin, dus zij snappen het. En ’s avonds ben ik vaak ook gewoon moe. Als ik al wegga, dan is het een hapje eten met mijn vriend en dan zijn we om 21.00 uur weer thuis. Dat is het hoogst haalbare, haha!”

Is duurzaamheid ook een belangrijke drijfveer voor je?

“Als tiener was ik daar helemaal niet mee bezig. Maar naarmate ik ouder werd, ben ik me meer gaan verdiepen in bepaalde onderwerpen. Duurzaamheid is voor mij een belangrijk thema geworden. De kleding die ik verkoop is nog heel goed en vaak maar één keer of soms zelfs niet gedragen. Ik kom regelmatig kledingstuk- ken tegen waar de kaartjes nog aan zitten. Op deze manier kunnen we kleding een tweede leven geven. We zijn aan het uitbreiden om dit ook voor merken te gaan doen, dat we samples en left overs gaan verkopen. Dat is mooie kwaliteitskleding die nog hartstikke goed, of soms zelfs ongedragen is. Daarnaast maken we door wat we doen dure producten toegankelijk voor een groter publiek. Soms mag ik een jurkje dat oorspronkelijk 1500 euro kost voor 150 euro verkopen.”

Modellen en influencers zijn vaak goed in shape. Is jouw product wel toegankelijk voor een breed publiek, of alleen als je maatje 36 hebt?

“Ja hoor, we hebben echt allerlei maten. Natuurlijk past niet iedereen de kleding van Kim Kötter, maar we proberen wel divers te zijn in ons aanbod. We verkopen zelfs kleding van een plus size model die maat XXXL heeft. We hebben ook weleens kleding voor een bekende moslima verkocht, met hoofddoeken en alles erbij. Ik blijf er altijd naar streven om een breed publiek te bedienen.”

Verkoop jij alles wat je aangeboden krijgt?

“Ik ga niet met iedere BN’er in zee. Als iemand heel erg in opspraak is bij- voorbeeld, dan wil ik daar ver van blijven. En als ik weet dat kleding heel goedkoop en onder slechte omstandigheden is gemaakt, wat van sommige merken gewoon bekend is, dan kan ik daar niet achter staan. Die verkoop ik dan ook niet. Bont is ook een no go trouwens. Het lukt nooit helemaal om fast fashion uit te sluiten, maar ik doe mijn best.”

Wat doe je met de kleding die je niet verkoopt?

“Die wordt gedoneerd aan gezinshuizen, vluchtelingen of stichtingen waar ze dit goed kunnen gebruiken. Ik doe het in ieder geval niet ‘in de zak’. Ik heb een keer een documentaire gezien over wat er gebeurt met kleding die overblijft. Al die zakken kleding veroorzaken een enorme milieuramp in Afrika, want ze kunnen helemaal niks met al die stoffen. Op deze manier kan ik met mijn onderneming ook maatschappelijk betrokken zijn, dat vind ik belangrijk.”

Waarom levert het kledingstuk van een BN’er meer op dan exact hetzelfde item van buurvrouw Tineke?

“Daar ben ik nog niet achter. Maar blijkbaar heeft het voor veel mensen toch een bepaalde meerwaarde als het van een bekend iemand is geweest. Als Daniëlle de Ridder in een bepaald jurkje op de foto staat, ziet dat er toch wel catchy uit. Daarbij moet ik zeggen dat de kleding van een celebrity vaak nog van betere kwaliteit is dan die van buurvrouw Tineke. Zij heeft dat ene jurkje misschien wel vijftig keer gedragen en die influencer maar één keer. Ik vind het niet erg om vaak in dezelfde outfit te lopen, maar BN’ers die veel op tv zijn, wisselen veel van kleding.”

Waar ben jij het meest trots op?

“Nou, er zijn nog veel open eindjes. Ik ben geholpen door een investeerder; als ik mezelf financieel helemaal kan bedruipen en er geen geld meer bij hoeft, pas dan is het geslaagd. Ik ben trots op ons netwerk dat we in korte tijd hebben opgebouwd. We hebben van niets iets weten te maken. En er zijn nog genoeg plannen voor de toekomst. Dus we gaan nog even door!”

Tekst: Francien van der Valk
Beeld: Atelier Mabel