Marion heeft alopecia en verloor al haar haar: ‘Ik had altijd de angst dat ik door de mand zou vallen’

“‘Ik moet je een geheim vertellen’, zei mijn man René veertien jaar geleden. We waren op onze eerste date in een café toen René vertelde dat hij een kunstheup had, wat best ongebruikelijk is voor een man van zijn leeftijd. Ik leefde destijds ook met een geheim. Ik was kaal, wat ik verhulde met een haarwerk. Doodsbang was ik dat iemand mijn kale hoofd ontdekte. De zeldzame keren dat ik mezelf in de spiegel bekeek zonder pruik vond ik mezelf niet om aan te zien.

Op mijn vijfentwintigste verloor ik al mijn haar. Als ik het nu vertel, vind ik het heel verdrietig, maar destijds dacht ik dat ik zonder haar niet meetelde. Praktisch ingesteld als ik was, ging ik op zoek naar een oplossing: een mooi haarwerk. Daarna stortte ik me op mijn drukke leven en deed ik mijn best om mijn kale hoofd te maskeren. En dat was een hele klus. Ik werkte als aerobiclerares en ik had een paar bloemenkramen. In de stromende regen verkocht ik bloemen, ik danste en ik sprong én ik had altijd de angst dat ik door de mand zou vallen.

Daar, in het café, besloot ik mijn geheim met René te delen. Voor het eerst in mijn leven vertelde ik iemand over mijn alopecia. René reageerde geïnteresseerd en stelde vragen, waar ik op antwoordde. Ik kon helemaal mezelf zijn bij hem, een thema dat me later zou stimuleren om de echte Marion te laten zien. De Marion zonder haarwerk. Ik hou van schrijven en toen ik niet veel later begon te bloggen over mijn zoektocht naar werk, liep het thema ‘jezelf zijn’ als een rode draad door mijn teksten. Ik kwam erachter dat iedere keer als ik probeerde te voldoen aan een ideaalplaatje het misging.

Al schrijvende, realiseerde ik me dat dit voor alles in het leven geldt en dus ook voor mijn alopecia. Steeds meer voelde ik de drang om me niet langer te verstoppen onder mijn haarwerk. De eerste keer dat ik buiten geen haarwerk droeg, was op een strand in Portugal. Samen met René zat ik op een rots. Ik genoot toen ik de zeewind over mijn hoofdhuid voelde waaien, een onbeschrijfelijk fijn gevoel.

Nadat ik de moed had gevonden om mijn kale bolletje te tonen, begon mijn verwerkingsproces pas. Want stilstaan bij het verlies van mijn haar, dat had ik nooit gedaan. Al mijn energie ging altijd naar het verhullen ervan. Boosheid, verdriet, ik doorliep alle fases van het rouwproces om uiteindelijk uit te komen bij de allerlaatste fase, die van acceptatie. Dat ging niet zonder slag of stoot. Om te voelen dat ik goed genoeg ben zonder haar, moest ik leren houden van mezelf. Ik ben blij dat ook dat is gelukt. Tegenwoordig lach ik naar mijn spiegelbeeld.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Beeld: Nienke van Denderen
Styling & Visagie: Très Jolie Visagie