Marieke (45) en Arga (62) vonden troost bij elkaar na het verlies van hun vriendin Loes

Marieke: “Mijn stagebegeleider Arga was altijd oprecht geïnteresseerd. Haar vragen gingen veel verder dan hoe mijn weekend was. Toen ik 21 was, leerden we elkaar kennen. Voor mijn studie onderzocht ik hoe administratieve processen verbeterd konden worden. Op dezelfde afdeling werkte Arga’s vriendin Loes, die net zo hartelijk was. Met z’n drieën zaten we op één lijn qua humor, maar praatten we net zo makkelijk over gevoelige onderwerpen. Het voelde zo vertrouwd tussen ons. Niets was raar!

Dat Arga 17 jaar ouder was dan ik en Loes zelfs 29 jaar merkte ik niet. Ons contact was gelijkwaardig. Nadat ik bij het bedrijf was weggegaan, bleven we elkaar zien. Samen gingen we uit eten, naar de sauna of een weekendje weg naar Loes’ geliefde Amsterdam. Ze kende ieder straatje in de Jordaan.”

Arga: “Ik dacht dat de klik die ik met Loes had niet te evenaren viel, tot ik Marieke leerde kennen. Ook met haar was er die chemie waardoor alles leuker werd. En het bijzondere was: Loes had precies hetzelfde gevoel bij Marieke. Allebei sloten we Marieke in ons hart. Het voelde heel natuurlijk om haar toe te laten. Loes en ik, allebei nogal expressief, waren samen als een wervelwind. Marieke bracht rust met haar nuchtere karakter. Met z’n drieën waren we in balans en konden we alles aan. Dat bleek wel toen twaalf jaar geleden mijn man overleed. Marieke en Loes sleepten me er toen echt doorheen.

In diezelfde periode werd bij Loes alvleesklierkanker geconstateerd. Twee jaar lang stonden Marieke en ik onze vriendin zo goed mogelijk bij. Door Loes’ zonnige aard bleven we lachen. De schoonheid en humor van iedere situatie inzien, dat konden we goed met z’n drieën. Zelfs de ziekenhuisbezoeken voelden als een uitje als we samen waren.”

Marieke: “Toen Loes elf jaar geleden op 64-jarige leeftijd overleed, waren Arga en ik ontzettend verdrietig en ook wel uit balans. We waren altijd met z’n drieën geweest en nu moesten we met z’n tweeën verder. Dat maakte ons onzeker. Zou de dynamiek tussen ons wel werken zonder Loes? Zij was zo bepalend en ook de initiator van onze afspraakjes. Gelukkig kunnen Arga en ik over alles praten. Een paar weken nadat Loes was gestorven, bespraken we onze twijfels tijdens een etentje.”

Arga: “Die avond concludeerden Marieke en ik dat de bijzondere dynamiek tussen ons onveranderd blijft, omdat Loes voortleeft in ons hoofd en hart. Altijd als Marieke en ik samen zijn, komt Loes wel een paar keer voorbij in onze gesprekken. Dan halen we anekdotes op en lachen we om de vreugde die ze bracht. En als we verdrietig zijn omdat ze fysiek niet meer bij ons is, troosten we elkaar. Het is fijn om het gemis met Marieke te kunnen delen. Ik hoef haar niets uit te leggen. Ze begrijpt me zonder woorden. Over een paar maanden gaan we weer naar Amsterdam. Gezellig naar een restaurantje en urenlang mensen kijken, precies waar Loes van hield.”

Tekst: Sonja Brekelmans 
Beeld: Nienke van Denderen
Visagie: Anita de boer & Suraya van de Flier 
Styling: Joselien Hoogendam