Liever (niet) alleen – hoe ervaren singles het gemis in hun leven?

Juliette Janssen* is 54 jaar en woont in een christelijk dorpje op de Utrechtse Heuvelrug. Ze is negentien jaar getrouwd geweest en scheidde in 2008. “We zijn elkaar kwijtgeraakt en dat was, hoe pijnlijk ook, niet meer houdbaar.” Hoewel ze geen spijt heeft van deze keuze, ervaart ze de tijd daarna als erg pittig. “Ons hele leven was met elkaar verweven en mijn droom viel echt in duigen. Ik dacht dat we samen oud zouden worden. Ik was 38 en had een kindje van 5 toen we uit elkaar gingen. Lange tijd stond ik in de overlevingsstand en was ik alleen maar bezig om voor mezelf en mijn zoon te zorgen, en te werken. Het was gewoon te veel: de hele maatschappij verlangt dat je meedraait in een heel snelle wereld waarin je je staande moet houden en dingen moet regelen. Vroeger deed ik dat samen. Omdat ik de scheiding in gang had gezet, voelde ik ook een beetje een schuldgevoel naar mijn kind toe. Op die hele periode kijk ik niet met vreugde terug. Mijn vrienden en familie hebben mij er echt doorheen gesleept.”

Lange tijd heeft Juliette geen ruimte om aan daten te denken, hoewel ze genoeg aandacht krijgt van mannen. Na een paar jaar gaat de knop om en maakt ze een profiel aan op een datingapp. Toch vindt ze geen man naar wie ze op zoek is. “Het waren heel vaak heel rare mannen, waardoor ik al snel die datingapps weer van mijn telefoon af gooide. Ik denk dat dat hele online daten gewoon niet zo bij mij past.”

Juliette vertelt dat ze ook niet wanhopig op zoek is naar een partner. “Ik wil gewoon graag een leuke man die iets aanvult. Maar ik ga mezelf daarvoor niet in allerlei bochten wringen. Ik kan goed alleen zijn en mezelf goed redden. Wat ik fijn vind aan vrijgezel-zijn is dat je in je huis je eigen ding kunt doen. Je kunt eten wanneer je wilt, dingen laten slingeren. Toch zou het fijn zijn als ik iemand vind die echt iets kan toevoegen aan mijn leven. Ook mis ik een stukje lichamelijk contact.

Ik denk: het komt vanzelf wel. Ik loop wel iemand tegen het lijf. In mijn eentje ben ik ook blij. Maar het lijkt mij echt heerlijk om samen te zijn. Dat iemand er voor je is als je thuiskomt en ziet dat je dag niet zo fijn was. Dat hij een arm om je heen slaat en een kus op je kop geeft en zegt: we doen een wijntje en gaan gezellig koken. En niet alleen bij een vervelende dag, ook dat er iemand is om je enthousiasme mee te delen. Samenzijn is voor mij dat je elkaar aanvult op alle vlakken. Dat maakt een wereld van verschil.”

*Juliette wil graag anoniem haar verhaal doen. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Open voor goede vriendschappen

Anna Waanders (64) is sinds het overlijden van haar man Hermen, nu tien jaar geleden, alleenstaand. Ze staat wel open voor goede vriendschappen, maar een relatie? Daar moet ze niet aan denken.

Anna heeft “een superhuwelijk” achter de rug, waarin zij en haar man elkaar de ruimte gaven. “We hadden allebei onze eigen vrienden, ik was veel bezig met mijn carrière, was maatschappelijk betrokken en was actief in de politiek. Op een gegeven moment wilden wij toch wel kinderen, maar dat is uiteindelijk niet gelukt. Het was gewoon te laat.”

“Hermen en ik scheelden behoorlijk in leeftijd. Toen ik 53 was, was hij 48 jaar oud en is hij onverwachts gestorven. Het was augustus, we hadden net een vakantie gepland en zouden die maand ons droomhuis in Twente kopen. De dag van ondertekenen, 27 augustus, was zijn sterfdag.” Hermen had een gaatje in zijn maagwand en ondervond daar heftige klachten van. In een week tijd moest hij een paar keer worden geopereerd en daar zijn dingen misgegaan. “Hij raakte in een coma en is nooit meer wakker geworden. Hermen is van me weggerukt. Onze wens om samen oud te worden in ons droomhuis viel in duigen.”

Anna leefde in een waas en kreeg behoorlijke klappen gedurende het rouwproces. “Ik was broodmager en het duurde wel een paar jaar voordat ik weer boven water was. Ik had Hermen verloren, een verhuizing erbij, later verkocht ik mijn huis weer, ik verloor mijn baan en dat terwijl ik aan het rouwen was. Hoeveel stress kun je hebben?”

Afstoten

In 2018 vertrekt ze voor haar nieuwe baan naar het zonnige eiland Sint-Eustatius en in dat jaar voelt ze zich eindelijk weer beter. “Ik kwam er daar achter dat ik eigenlijk heel makkelijk vrienden maak en dat ik mezelf prima gezelschap vind. Ook zag ik er weer blozend en gezond uit. Flirten vond ik wel grappig om te doen, omdat het geen verwachtingen met zich meebrengt. Toch merkte ik dat mannen voor mijn gevoel al snel te dichtbij kwamen en dan stootte ik ze af. Op het eiland had ik een huisvriend die zich om mij bekommerde omdat ik alleen was. Wekelijks moest ik ruzie met hem maken om de verwachtingen duidelijk te maken. Hij was lief en goed voor me, maar ik moest steeds ‘nee’ verkopen.

Ik geloof niet dat ik opnieuw een man zou willen en heb daar ook geen ruimte voor. Ik zou er niet aan moeten denken om te daten of erger nog: op een blind date te gaan. Ik heb best leuke mannen om mij heen, maar ik ben op mijn qui-vive en gereserveerd als ze te veel toenadering zoeken.

Ik mis geen lichamelijk aandacht. Toen ik na jaren weer voor het eerst door een man werd omhelsd voelde dat wel oké, maar ik stond er niet echt voor open. Soms mis ik wel iemand die ik even kan aanstoten of waarmee ik kan lachen. Dat ik weduwe en daardoor alleengaand ben, heeft mij veel gebracht. Ik ben in positieve zin verbaasd dat ik zo veel angsten heb overwonnen sinds het overlijden van Hermen. Dat ik alleen ben, daar zit ik niet zo mee. Ik ben op mezelf, klaar.”

Te lang alleen geweest

Carina van Roekel (43) woont in de stad Utrecht en is sinds kort op zoek naar een partner. “Ik vind mezelf te leuk om alleen te zijn”, zegt ze nu ze na een latrelatie weer een paar maanden vrijgezel is.

Ze voelt zich niet alleen, omdat ze veel vriendinnen om zich heen heeft die ook single zijn. “Toen ik nog in een dorp woonde, dacht ik echt dat ik een vriend moest hebben, omdat iedereen zo gefocust was op het plaatje van huisje-boompje-beestje. In de stad voelt dat helemaal niet zo en ben ik daar ook niet mee bezig.

Ik ben lang alleen geweest, totdat ik tweeënhalf jaar geleden een vriend kreeg. Met hem had ik een heel ingewikkelde langeafstandsrelatie, waardoor we elkaar soms maanden niet zagen. Hij wilde niet settelen. Ik was op een gegeven moment helemaal klaar met dat onserieuze gedoe en heb de relatie beëindigd.”

Carina vertelt dat ze heel goed alleen kan zijn en pas een relatie wil als het echt goed voelt. “Ik heb niet per se een man in mijn leven nodig. Ik ben zelfstandig, heb een goede baan en hecht veel waarde aan mijn vrijheid. In een relatie moet je volgens mij van beide kanten water bij de wijn doen, dat vind ik best lastig.”

Een nieuwe relatie moet voor Carina van toegevoegde waarde zijn. “Wat ik soms wel gewoon mis, is onvoorwaardelijke steun van een partner wanneer je in een moeilijke tijd zit. Ik heb geweldige familie en heel veel vrienden om mij heen, maar dat is toch anders. Ik merkte dat bijvoorbeeld na het overlijden van mijn broer. Een partner is er 24/7 voor je en staat aan je zijde. Ook bij grotere beslissingen is het fijn om iemand te hebben die met je meedenkt. Ik zoek nu bijvoorbeeld een groter huis in de stad. Het zou fijn zijn om dat samen te doen. Het gaat er mij om dat een partner je kan steunen als je ergens mee zit, iemand die je eruit sleurt als het niet zo goed gaat, en dat je niet altijd alles alleen hoeft te doen.”

Wat Carina’s zoektocht naar een partner lastiger maakt, is dat ze geen kinderen heeft en geen kinderen wil. “Ik heb gedatet met mannen die wel kinderen wilden en daardoor zijn potentiële relaties weleens stukgelopen. Een kinderwens heb ik nooit echt gehad en het is best moeilijk om iemand te vinden die daar net zo in staat.

Omdat ik nu zelf 40-plus ben, komen ook opeens gescheiden mannen met kinderen en co-ouderschap op mijn pad. Ik vind dat zelf niet zo erg, dan hebben ze in ieder geval niet zo erg die kinderwens. Maar als ik hun profielen lees, dan zoeken ze een zelfstandige vrouw ‘zonder drama’. Daar zit een bepaalde frustratie en dat is een enorme afknapper. Datzelfde geldt voor mannen die alleen op zoek zijn naar seks. Daar heb ik echt geen zin in. Ik wil iemand die mij vrijlaat, die humor heeft, die er voor mij is en waar ik voor de volle 200 procent voor wil gaan.”

Mooi, maar heftig

Maaike Olde Olthof (48) is in 2015 gescheiden van haar partner met wie ze twee kinderen kreeg. Daarna ontmoette ze haar andere liefde, met wie ze twee jaar samen was, maar ook die relatie strandde zes jaar geleden.

“Met die tweede liefde was het allemaal mooi, maar ook heftig, intens en veel. Mijn kinderen waren nog jong en toen ik er alleen voor kwam te staan, heb ik er bewust voor gekozen om mij helemaal op de kinderen te focussen. We waren net bezig een leven met z’n drieën op te bouwen en als er dan iemand bij zou komen, voelde dat niet goed. Voor een man had ik geen ruimte.”

Nu de kinderen ouder zijn, staat Maaike er anders in en zou ze graag een nieuwe partner vinden. Dat is alleen nog niet zo makkelijk. “Wanneer je ouder wordt en best wat relaties hebt gehad, dan weet je steeds beter wat je zoekt en wat je wilt. Daarbij kan ik heel goed op eigen benen staan en is het voor een partner best moeilijk om iets toe te voegen.”

Maaike heeft er vooral last van dat ze altijd alles alleen moet dragen. “Je kent de uitdrukking ‘It takes a village to raise a child’, maar ik ben zelf dat hele dorp dat mijn kinderen moet grootbrengen. Niemand die mij komt helpen. Mijn moeder is overleden, mijn vader heeft parkinson en ik heb ook geen vrienden die zeggen: ik kom wel een avondje oppassen. Ik ben voor mijn gevoel vader en moeder ineen. Er is weinig vangnet en dat valt mij tegen. Gelukkig heb ik een geweldige buurvrouw die bijvoorbeeld een keer de hond uitlaat als ik migraine heb of een klusjesman regelt die ook bij mij aan de slag gaat. Zij weet precies hoe het is om alleen te zijn en ik ben heel dankbaar dat ik haar in mijn leven heb.”

Huilen van waardering

Ik wil iemand die mij ontlast en ook een keer verzint waar we heen gaan en dan autorijdt of de treinkaartjes koopt. Altijd ben ik degene die alles moet regelen. Wanneer ik een keer meegenomen word op een uitje en niks hoef te regelen, kan ik bijna huilen van waardering.”

Maar hoewel er dus nog geen partner is, kan Maaike ook intens genieten van tijd voor zichzelf. “Alleen-zijn is ook mijn comfortzone, ik ga het liefst een paar dagen per jaar alleen op vakantie. Ik vind mezelf het leukste gezelschap dat er is en ben eigenlijk mijn eigen beste vriend.” Toch voelt ze zich soms eenzaam. Gebrek aan intimiteit ervaart ze als het grootste gemis. “Mijn liefdestaal uit zich in aanraking en seks. Ik verlang ernaar om samen te zijn met iemand die echt van mij houdt en om me geeft.”

Inmiddels staat Maaike wel open voor een geweldige man in haar leven. Ze kijkt soms op een datingsite en heeft ook wat dates gehad. Dat was alleen nog niet zo’n groot succes. “De een was manisch depressief, de ander had gezeur met zijn ex en daar had ik allemaal geen zin in. Ik denk dat het aan de leeftijd ligt, want de meeste mannen van mijn leeftijd zijn gescheiden of in een midlifecrisis. Wat ik wil, is een fijne, stabiele, vrolijke kerel. Als hij dit leest, mag hij zich melden, maar ik hoop nog steeds dat ik mijn partner gewoon tegen het lijf loop in de supermarkt bij de sinaasappelen.”

Tekst: Jessica de Jong-Visser