Hans Klok: ‘Ik maak plannen, maar ik geloof dat God meeloopt’

In een oud pakhuis in IJmuiden, tussen staal en zeelucht, ligt het kloppende hart van Hans’ magische universum. Hier worden illusies geboren, verfijnd, en veilig opgeborgen – zoals een chef zijn recepten bewaart. Ook staan hier de hermetisch gesloten, stalen kooien waaruit Hans – of een van zijn assistenten – op het podium worden bevrijd. Rollen aan stof liggen op een plank, prijzen en attributen van eerste goocheltrucs staan in een glazen vitrine om bewonderd te worden. In elke hoek schuilt weer een nieuwe verrassing. Aan tafel in deze immense ruimte zit iemand een gilet vol magneten te repareren. Hans overlegt even met hem en geeft daarna instructies naar zijn andere teamleden. Daarna loopt hij naar de keuken. “Zo, eerst koffie”, zegt hij terwijl hij de koelkast opent. Hij laat een kant-en-klaar maaltijd zien: “Kijk, hier zit veel proteïne in. Heel goed voor je.’ Voor de 56-jarige Klok is het geen ijdelheid om in topconditie te zijn, maar pure noodzaak. Als je ziet met hoeveel energie hij op het podium staat, snap je waarom. Alles ademt toewijding en precisie.

Het hele leven heb je te leen.

De ouderdom is een prachtige kroon die je verwerft door rechtvaardig te leven. Spreuken 16:31

“Ik vind ouderdom wel een kroon. Ik heb zoveel mensen om me heen die heel jong gestorven zijn. Dus ik zeg altijd: ‘Wees blij dat je oud wordt.’ Mijn assistente, Nathalie Hoop, waar ik de hele wereld mee heb gezien, kreeg baarmoederhalskanker. De laatste twee jaar van haar leven waren afschuwelijk. Moet je je voorstellen dat je bij de dokter komt en hoort dat ze niks meer voor je kunnen doen. En dan heb je ook nog kinderen, dus je hebt alles om voor te leven. Nathalie wilde alleen maar oud worden. Toen ik 33 was, overleed mijn vader plotseling door een hersenbloeding. Dat was afschuwelijk. Hij was een grote pilaar in het bedrijf, de grote kracht achter mij. Toen hij overleed, dacht ik: nu moet ik het wel echt waarmaken voor hem, ik kan er niet met de pet naar gooien.

Optreden is eigenlijk proberen jezelf onsterfelijk te maken. Dat er jaren na jouw dood nog over je wordt gesproken. Dat is niet mijn motivatie, maar ik denk wel dat het een achterliggende gedachte is. Ik zou het wel leuk vinden als mensen over vijftig jaar mensen nog weten wie ik was. Maar optreden is natuurlijk ook dé ultieme vorm van aanstellerij. Je gaat in een straal licht staan, de mensen tegenover je zitten in het donker en kijken heel kritisch naar jou. En jij pretendeert iets heel goed te kunnen. Of dat nou goochelen is of zingen of jongleren, dat ga je doen.

Ik vind het jammer om te bedenken dat het grootste deel er al op zit, maar ik spring altijd blij uit mijn bed, want ik heb een hoop om dankbaar voor te zijn. Mensen vergeten vaak te danken, weet je. Ja, als een vliegtuig een beetje begint te schudden, dan gaat iedereen ineens bidden. Maar als ze veilig zijn geland, dan dankt niemand meer. Als ik naar mezelf kijk, denk ik: nou, ik heb toch een mooie carrière, een mooi bedrijf, daar ben ik dankbaar voor. Het is allemaal maar te leen. Het hele leven heb je te leen.”

• Jandino Asporaat (44): ‘Ik heb hele gesprekken met God – ik denk wel zevenhonderd per dag’

  Jandino Asporaat (44): ‘Ik heb hele gesprekken met God – ik denk wel zevenhonderd per dag’

• Voormalig topschaatser Mark Tuitert: ‘Ik heb geleerd om niet weg te lopen voor pijn’

  Voormalig topschaatser Mark Tuitert: ‘Ik heb geleerd om niet weg te lopen voor pijn’

Een mens stippelt zijn weg uit, de HEER bepaalt de richting die hij gaat. Spreuken 16:9

“Ja, dat geloof ik echt. Als ik terugkijk op mijn leven, denk ik: het was voorbestemd. Ik beschik misschien over boerenslimheid, maar eigenlijk ben ik hartstikke dom. Twee jaar mavo, verder kwam ik niet. Ik kon niks anders dan goochelen. Mijn ouders zagen dat ook. Ze zeiden nooit: je móét naar de universiteit. Nee, zij lieten mij mijn gang gaan. Net als een kind dat de hele dag piano speelt of de hele dag met ballet bezig is, dachten zij: hij gaat het wel redden. Dus ja, ik maak plannen, maar ik geloof dat God meeloopt. Hij laat je kiezen, maar moedigt aan. Zoals mijn vader vroeger naast me stond. Ik heb geluk gehad. Omdat ik dankbaar ben en omdat ik geloof dat het niet allemaal toevallig is.

Wat betreft geloof heb ik mijn eigen pad gekozen. Met de kerk heb ik niet veel. Ik was wel een keer bij een katholieke begrafenis en dat was een grote show met een hoop rook en gewaden, dus dat vond ik wel mooi, maar is dat echt geloven? Dat pannetje soep voor een buurvrouw van negentig, dát is voor mij geloof. Geloof zou moeten gaan om naastenliefde, om goed zijn voor je omgeving. Bij oorlogen draait het ook vaak om geloof. Jij gelooft dit, ik geloof dat, maar ik wil dat jij gelooft wat ik geloof. Terwijl God, als je het mij vraagt, geen man is, maar een enorme kracht die ook in ons zit. Wij zijn een afspiegeling daarvan, maar dat wordt vaak vergeten. Ik geloof dat Jezus echt heeft bestaan en dat hij de zoon van God is. De Bijbel staat vol prachtige verhalen. Zoals dat van koning Salomo en het dode baby’tje. Zulke verhalen zetten je aan het denken. Net als het paasverhaal: lijden en opstanding.”

Dat pannetje soep voor een buurvrouw van negentig, dát is voor mij geloof.

Mijn zoon, luister naar de lessen van je vader, verwaarloos niet wat je moeder je leert. Spreuken 1:8

“O ja, mijn vader was heel ambitieus. Hij zei altijd: ‘Je moet groot denken.’ Dat heb ik absoluut van hem. Ik begon natuurlijk met kleine goocheltrucjes, maar ik wilde illusionist worden, het grote werk. Mijn vader snapte dat je daarvoor een stevige basis nodig had. Hij bracht me naar optredens, regelde dingen, dacht altijd drie stappen vooruit. Als hij niet kon rijden, dan stond mijn moeder klaar. Maar toen ik op een gegeven moment zelf ging rijden, mijn busje kocht, en de acts groter werden, zei hij: ‘Hans, je moet iemand aannemen. Dit is te veel voor één man.’ Dat soort dingen – vooruitzien, stappen durven zetten – dat komt van hem. Hij had zelf het liefst een eigen zaak gehad, maar hij was kind in de oorlog. In die tijd moest de oudste zoon studeren, de rest ging werken. Mijn vader was de oudste, dus hij moest leren. Hij was als enige van de drie goed opgeleid. Ik weet nog dat hij een tekentafel had op z’n studeerkamer, een echte techneut, bijna architect. Later, op zijn 58e, leerde hij nog aluminium lassen. Dat typeerde hem: altijd blijven leren, blijven bewegen.

Mijn moeder was heel anders: eenvoudig, geen ambities, behalve dat haar kinderen gelukkig zouden worden. Ze was altijd blij op zaterdag met een kop koffie en een tompoes bij de Hema. Geweldig! Ze vond de showbizz helemaal niks, maar stiekem was ze wel trots. Ze leefde simpel en dankbaar, dat heb ik van haar meegekregen. Niet met woorden, maar door wie ze was. Ze kon soms ook grof uit de hoek komen. Daar lachten we dan hartelijk om. Als ze bijvoorbeeld geen zin had om te koken, dan ging ze demonstratief tafeldekken en smeet ze het bestek op tafel. Dat soort dingen zijn me bijgebleven. Mijn ouders waren totaal verschillend, ook in opleidingsniveau, en dat gaf weleens spanning. Maar samen gaven ze mij precies wat ik nodig had: groot dromen én waardering voor het kleine. En in die balans leef ik nog steeds.”

Mijn ouders gaven mij precies wat ik nodig had: groot dromen én waardering voor het kleine.

Bij gebrek aan overleg mislukken plannen, ze slagen pas na rijp beraad. Spreuken 15:22

“Ik geloof dat alles staat of valt met de voorbereiding. Dat is de basis van alles. Mensen vragen weleens: ‘Vond je het niet eng om in Carré te staan?’ Nou, natuurlijk voel je spanning, maar als je goed voorbereid bent, kun je vertrouwen op wat je doet. Met God overleg ik niet zozeer keuzes. Maar ik bid wel. Voor elke show. Niet omdat ik bang ben dat het anders misgaat, het is geen bijgeloof. Maar ik zoek even dat contact. Dan vraag ik bijvoorbeeld of of het goed mag gaan tijdens de show, want wat wij doen, kan soms link zijn. En dat moment van verbinding, vlak voor ik opga, geeft me rust. Het is iets waar ik echt in geloof. Je bent niet ‘een beetje gelovig’, je bent het wel of niet. Je bent toch ook niet ‘een beetje zwanger’?”

Welke spreuk inspireert jou?

Het leven gaat terwijl je plannen maakt. “Deze spreuk is eigenlijk afgeleid van de spreuk ‘Van het concert des levens krijgt niemand een program’. Die hing vroeger thuis bij ons in de woonkamer in de vorm van een harp. Echt zo’n jarenzeventig-spreuk. Je maakt plannen: we zouden tien jaar naar Las Vegas gaan. Maar na anderhalf jaar kwam covid – en dan vallen al die plannen in duigen. Het leven gaat, en in dit geval, een hele andere kant op. Het bepaalt op dat moment gewoon dat je weer teruggaat naar Europa.”