Jandino Asporaat (44): ‘Ik heb hele gesprekken met God – ik denk wel zevenhonderd per dag’

In een knalgeel-roodgestreepte auto waarop met witte letters ‘FC-Kip’ staat, komt Jandino aanrijden. Op de linkerkant staat de zin ‘Donder op yu’, met daarbij de lange nagels van Judeska die een hamburger vastklemmen. De imposante terreinwagen past net in het parkeervak. Hij stapt uit en in het voorbijgaan roept een meisje ‘Jandino’ om zijn aandacht te trekken. Jandino stopt, drukt glimlachend zijn handen tegen elkaar en zegt: “Dankjewel dat je dat zegt.”

Rustig en warm

Wie hem alleen van tv kent, verwacht misschien een druktemaker. Maar wanneer je hem gewoon op straat tegenkomt, oogt hij rustig, is hij welbespraakt en warm. “Mensen zeggen vaak: ‘Die kant willen we vaker zien.’ Dan denk ik: dat wil ik best, maar daar is helemaal geen ruimte voor in jullie hoofd. Dat rijmt niet met jullie beeld van mij.” Terwijl hij dit zegt, klinkt weer zijn bekende lach.

Want de lessen van je vader en je moeder zijn een lamp, hun richtlijnen geven je licht, hun waarschuwingen wijzen de weg naar het leven. (Spreuken 6:23)

“Mijn moeder is heel timide, maar tegelijk durft ze te springen. Het feit dat ik op het podium sta, dat ik risico’s neem en dat ik onderneem, dat heb ik van mijn moeder. Zij maakte op haar 24e op Curaçao schoon bij oudere mensen en van dat geld kocht haar oom dan spullen bij de groothandel. Hij had voor haar een hut gebouwd en dat werd haar mini-market.

Ik zie ook dat ze sprong toen ze als 29-jarige moeder naar Nederland ging, niet wetend wat er aan de overkant was. Ze had er alleen intuïtief over nagedacht, ze ging gewoon. Dat doe ik ook, bijvoorbeeld toen ik De Dino Show begon. Ik wist niet hoe, maar ik ging.”

Dokter of advocaat

“Mijn moeder wilde dat ik dokter of advocaat werd. Op een gegeven moment zei ik dat ik grappen maakte. Mijn moeder had toen zoiets van: mooi is dat, ik heb risico’s genomen voor jou en dan ga jij een beetje clowntje spelen. Totdat ze bij een show kwam kijken. Toen zei ze: ‘Je zag er zo gelukkig uit op het podium!’ En dat was ook zo.

Van mijn vader heb ik geleerd dat vaderschap een constante les is. Ik was vier jaar toen hij besloot ‘verder te gaan zoeken’. Ik ben heel lang boos op hem geweest, want hij begon een ander gezin. Ik weet nog dat hij voor hen een huis had gebouwd, terwijl ik op de grond sliep! We hadden geen huis, we sliepen bij mijn oma. We hadden niks. Toen ik later mijn twee broertjes ontmoette, kwam ik erachter hoe slecht zij het hadden gehad met die vader die voor hen een huis had gebouwd. Ze groeiden op onder een harde hand. Vaderschap is niet alleen zorgen voor eten en onderdak. Het is ook nederigheid. Niet weten hoe, maar er toch zijn voor je kinderen. Dat is het enige wat ze eigenlijk nodig hebben.”

Tekst gaat hieronder verder.

Alleen je eigen hart kent je diepste verdriet, in je vreugde kan een ander niet delen. (Spreuken 14:10)

“Ik denk dat ik mijn vreugde juist wel met anderen kan delen, maar mijn verdriet? Ik deel weinig met anderen. Ik heb wel hele gesprekken met God – ik denk dat ik wel zevenhonderd gesprekken per dag met Hem voer! En Hij zegt heel veel terug. Dat is die innerlijke stem in je. Natuurlijk hoor ik ook andere stemmen – de hele vergadering – maar ik hoor wel duidelijk welke stem God is. Maar nee, ik ben niet zo goed in het delen van verdriet met andere mensen.

Daar was vroeger ook geen ruimte voor, die kleine Dino moest altijd zorgen. Ik heb me altijd verantwoordelijk gevoeld. Als iemand pijn had, was mijn reactie: kom maar, ik draag het wel voor je. Had iemand een probleem, dan loste ik het op. Ik dacht dat ik zo een goed mens was, maar ik deed het vooral om niet met mezelf bezig te hoeven zijn. Weet je, mijn moeder heeft veel voor ons gedaan, maar ze was altijd aan het werk. Daardoor voelde ik me vaak verantwoordelijk voor mijn broers en zusjes. Ook voor m’n moeder trouwens. Ze had chronische benauwdheid en ik moest vaak met een zakje naar haar toe rennen, omdat ze geen lucht kreeg. En elke avond stond ik naast haar bed en deed m’n vinger onder haar neus om te checken of ze nog ademde.”

Verdriet loslaten

“Heel lang sprak ik niet over dit soort dingen. Ik had zo’n intens verdriet en dat hield ik allemaal vast. Mijn vrouw zei weleens: ‘Laat dat verdriet nou eens los.’ En dan zei ik: ‘Ja, maar als ik loslaat, wie vangt mij dan op?’ Ik zie nu langzamerhand in dat ik bepaalde dingen als niet heel fijn heb ervaren. Maar als ik eerlijk ben, houd ik die dam van emoties liever tegen, dan dat ik naar mezelf durf te kijken. Want wat als ik echt ga kijken en ik vind het helemaal niet zo fijn wat ik zie? Mijn grootste angst is dat de kleine Dino helemaal niet zo gelukkig en sterk was als ik altijd dacht. Dat er niemand…” Jandino pauzeert even en vecht tegen tranen. Met gebroken stem vervolgt hij: “Dit vind ik nu een beetje lastig: dat er niemand voor mij was toen ik klein was. Dat vind ik soms oneerlijk. Het is geen zelfmedelijden, maar meer dat ik denk: jeetje, wat pijnlijk voor dat kleine jongetje om daardoorheen te gaan.

Sommige mensen zeggen weleens dat ik kinderachtig ben op het podium en dan denk ik bij mezelf: hallo, mag ik even? Er was nooit ruimte voor de kleine Dino, dus het podium is een plek waar het even om mij gaat. Dat is gewoon therapie! Ik word daar heel gelukkig van.”

Tekst gaat hieronder verder.

• Een buitengewoon gesprek

  Klik hier

Welke spreuk inspireert jou?

“Leer zwemmen, want na elke put komt er nog een put. Het maakt niet uit in welke put je valt en hoe heftig of kalm de storm is: als jij kunt zwemmen, dan kom je er gewoon weer uit. Maar daarna komt er weer een andere put. Shirley en ik proberen onze kinderen daarom mee te geven: leer improviseren in het leven. Wees vloeibaar, want het leven verandert constant en het helpt als je kunt schakelen. Kijk, een foute jeugd is niet goed, maar af en toe tegenslagen hebben is wel goed. Ze horen bij het leven en ze leren je weerbaar te worden. Vloeibaar te zijn. Tegelijk vinden Shirley en ik het fijn dat onze kinderen nog jong en beschermd zijn, want ze moeten tegenwoordig zo snel opgroeien. Ik vind het heel heftig hoe snel dat gaat.”

Tekst: Jeannette Coppoolse
Beeld: Nienke van Denderen