Hans (72) en Vanessa (46) steunen elkaar in hun missie de wereld een beetje beter te maken

Vanessa: “Mijn oma woonde in een villawijk in Indonesië, maar voelde zich daar niet senang. Ze wilde kwetsbare mensen dienen, net zoals haar moeder en oma hadden gedaan. En dus kocht mijn opa een stuk land waar ze met een ander echtpaar een school, kerk en huizen op lieten bouwen. Als ik op vakantie in Indonesië was, zag ik hoe kinderen zich ontwikkelden en verder kwamen. Ze hadden niets, maar tegelijkertijd alles, want in ‘het dorp van oma’ hielp iedereen elkaar. Een betrokken gemeenschap maakt het verschil, leerde ik toen. Mensen noemen me een dromer als ik zeg dat we met elkaar de duizenden kinderen die in Rotterdam in armoede opgroeien, kunnen helpen, maar Hans niet. Hij gelooft in mij. Dat geeft kracht.”

Hans: “Vanessa leerde ik zeven jaar geleden kennen toen ze een bus zocht. Ze wilde daar een ‘speelgoedbus’ van maken om ermee door kansarme wijken in Rotterdam te rijden. Ze had heel veel kerstcadeautjes ingezameld. Alle kinderen konden zelf hun cadeau uitzoeken. Haar daadkracht trof me. Destijds had ik een bus die ik gebruikte om mensen naar elkaar toe te brengen zodat ze elkaar konden ontmoeten. Ik besloot Vanessa te helpen. Het was prachtig om zo veel blije kinderen te zien. En het voelde vertrouwd om met haar op te trekken. Ik herkende iets van mezelf in Vanessa: een drive om daadwerkelijk iets te doen aan kansenongelijkheid.”

Vanessa: “Hans en ik hielden na de speelgoedactie contact. Door de jaren heen ontstond een dierbare vriendschap. Inmiddels kent hij me zo goed dat hij ook mijn valkuilen kent. Soms loop ik mezelf voorbij. Dan wil ik te veel in te korte tijd. Als ik laat weten dat ik erdoorheen zit, vinden veel mensen dat niet vreemd. Want de wereld redden, dat is volgens hen een onbegonnen taak. Maar niet voor Hans. Hij komt dan langs om te vragen hoe het écht met me gaat. En soms houdt hij me een spiegel voor. Ieder mens heeft blinde vlekken. Ik denk dat een vriend de moeite neemt om je daar op een opbouwende manier bewust van te maken. Na een gesprek met Hans zie ik alles weer in het juiste perspectief en kan ik er weer tegenaan.”

Hans: “Omgekeerd is Vanessa er ook voor mij. Momenteel ben ik bezig met het verkopen van mijn bezit. Ik wil met een camper naar initiatieven rijden waar mensen concreet werken aan een inclusieve wereld en daar een tijd blijven om mee te helpen. Een omvangrijk plan dat heel mijn leven omgooit. Maar ik vind verbinding tussen mensen zo boeiend en belangrijk dat ik er ver voor ga. ‘Hoe moet dat nu als je ouder wordt?’, vragen veel mensen me. Maar dat is angst; interessanter vind ik het om me te laten leiden door mijn hart. Net als Vanessa. Daarin vinden wij elkaar.”

Tekst: Sonja Brekelmans 
Beeld: Nienke van Denderen
Visagie: Anita de boer & Suraya van de Flier 
Styling: Joselien Hoogendam