Bij deze vrouwen hield de vriendschap of liefde wèl stand na hun vakantie

Een paar dagen voordat de jongerenreis naar België begint, is er volop reuring in de (dan nog bestaande) Hyves-groep. Het is 2009 en de Zeeuwse Susanne is achttien jaar. Ze scrolt over het platform waar de andere reisgenoten hun voorpret delen. Ze lacht hard om de rake reacties van een van de jongens in de groep. “Dat is toch helemaal niet jouw type?”, reageert haar moeder als Susanne een profielfoto van ‘die grappige gozer’ onder haar neus duwt. Moeder heeft gelijk. Susanne valt op dat moment nog op jongens met donker haar, en dit exemplaar is blonder dan blond. Toch kruipt hij langzaam in haar hoofd. Ze is ontzettend benieuwd naar wie hij in het echt is.

• Bestel nu het Eva Zomerboek 2025 ☀️

  Een extra dikke editie vol zomerse inspiratie! Met o.a. een aangrijpend verhaal over het surfdrama in Scheveningen, meditatiemomenten, Tooske’s favoriete zomerplekken, kleurplaten, puzzels, mocktails én meer.

  Klik hier

Een beetje jaloers

Op het verzamelpunt in Woerden herkent ze hem meteen. Susanne vertelt: “Hij is bijna twee meter lang en stond met een meisje te praten. Meteen voelde ik een steek in mijn borst. Jaloezie? Ik porde mijn vriendin in de zij en zei: ‘Moet je hem zien. Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo leuk dat-ie met haar staat te praten.’ Mijn vriendin reageerde nuchter en zei iets als: ‘Rustig aan, joh. Je kent hem nog niet eens.’”

De reis moet dan dus nog beginnen, maar dat ze hem méér dan interessant vindt, kan Susanne niet ontkennen. In de bus gaat Pieter, de blonde boom van een vent, in het stoeltje voor haar zitten. Er ontstaat een vrolijk gesprek en in het echt blijkt hij al net zo grappig en nuchter te zijn als op Hyves. De vonk springt over en de hele bus geniet mee. “Er is behoorlijk wat chemie tussen jullie”, zegt haar vriendin al snel.

Te dichtbij

Susanne: “Op de reis werden we door de groepsleiding in dezelfde teams ingedeeld. Dat betekende samen corveeën, afwassen, klooien met sop, elkaar plagen, je weet wel hoe dat gaat. ’s Avonds praatten we buiten nog lang na terwijl iedereen al op bed lag. De gesprekken waren diep, het kampvuur knapperde en we knuffelden elkaar voor we naar ons eigen bed gingen.” Na een paar dagen twijfelt niemand in de groep er nog aan: tussen Susanne en Pieter ontstaat iets speciaals. Maar het gaat wel heel snel. Juist op dat moment realiseert Susanne zich dat ze wat afstand nodig heeft. Het komt te snel dichtbij. “Ook wilde ik wat aandacht geven aan mijn vriendin, met wie ik in eerste instantie op deze reis ging. Ik besprak mijn behoefte aan ruimte met Pieter, en hoewel hij het jammer vond en moeite moest doen om het niet als een afwijzing te zien, denk ik nu nog steeds dat dit de eerste stap was naar iets duurzaams. Even pas op de plaats maken. Want deze vakantieflirt zou weleens tot iets heel moois uit kunnen bloeien, en moet je dan juist niet wat rustiger aan willen doen?”

Langeafstandsvriendschap

De vriendinnen Inge (44) en Francisca (43) kunnen elkaar na bijna 25 jaar vriendschap niet meer uit hun leven wegdenken, terwijl dat op het eerste gezicht niet helemaal vanzelfsprekend is. We spoelen even terug naar de zomer van 2000, het jaar dat ze beiden deelnemen aan een christelijke groepsreis van Beter Uit naar Corfu. Inge heeft zich samen met haar vriendje (inmiddels haar man) ingeschreven. Hij is een knappe gozer en ook Inge zelf mag er zijn met haar goudbruine huid en donkere haren. Als stelletje mogen ze nog niet met z’n tweetjes op vakantie, vandaar de keuze voor deze vorm van wat christelijke, sociale controle. “Cis (Francisca, red.) leek eigenlijk niet helemaal mijn type”, vertelt Inge als ze terugdenkt aan het moment dat de groep zich verzamelde op het vliegveld. “Ze was van de hoge kraagjes en de klassieke kleding. Ik was meer een sportieve meid.”

Het vooroordeel wordt tijdens de vakantie aan de kant geschoven, want Cis blijkt ontzettend leuk te zijn. Inge: “Ik kon goed met haar praten en lachen. We borrelden en feestten met elkaar, lagen lekker op het strand.” Tijdens de vakantie vertelt Cis dat zij elke zomer met haar ouders naar Katwijk op vakantie gaat. Het lijkt haar leuk om dan langs te komen (Inges vriendje woont op dat moment nog bij zijn ouders in Katwijk). Zo gezegd, zo gedaan.

Na gezellige zomerdagen op het strand in Katwijk, ontstaat er een band die niet meer zomaar kapotgaat. De meiden gaan regelmatig bij elkaar logeren, en als er ook een liefde in het leven van Francisca komt, ontstaat er tussen de mannen een prima vriendschap. Ze krijgen ongeveer tegelijk kinderen. De vriendschap houdt stand, omdat er initiatief genomen wordt om samen weg te gaan. Inge: “We zijn regelmatig met de gezinnen op vakantie geweest, naar Oostenrijk, Parijs en de camping in La Draille.” Ook gaat Inge regelmatig bij Francisca logeren. Andersom is het wat ingewikkelder, Francisca heeft er meer moeite mee om van huis weg te gaan. Het is dan ook een eind: Francisca woont in Ede, Inge in Katwijk. Misschien is dat wel de grote uitdaging van deze vriendschap: die lange afstand overbruggen. Inge: “Ik verlang er soms naar dat we bij elkaar in de stad wonen, want dan krijg je zo veel mee van iemands leven. Je wipt even bij elkaar langs voor een bakkie. Lekker makkelijk.”

Het geloof speelt een grote rol in die gesprekken en in de duurzaamheid van de vriendschap, vertelt Inge. “Dat we alles met elkaar kunnen delen daarover, en ook de twijfels, is waardevol.” Waar het op vakantie vooral gezellig en makkelijk is, moet je in een jarenlange vriendschap steeds weer je best doen voor elkaar. “Het is duidelijk dat we verschillend zijn en anders met dingen omgaan. Ik ben bijvoorbeeld nogal doortastend en Cis is wat afwachtender. Soms moet je dan even een goed gesprek met elkaar voeren, maar we blijven altijd het mooie in elkaar zien. 

Water en vuur

Het is 2018 als de grote kerkgemeenschap Hillsong in Londen een conferentie voor vrouwen organiseert. De zussen Naomi en Jedidja besluiten te gaan. Dat het hele weekend zonder spanningen en zelfs reuzegezellig verloopt, was tot dat moment nog niet vanzelfsprekend. Later volgt een weekendje Lissabon. En beide keren zijn versterkend geweest voor de relatie tussen de twee. Naomi: “De band met mijn zus is van jongs af aan in een bepaald patroon verlopen. Zij leidde, ik volgde. Er werd niet vaak aan mij gevraagd hoe ik iets wilde of voor me zag. Tegelijk vond ik het moeilijk mijn mening of grenzen duidelijk te maken. Toen ik de tienerleeftijd bereikte, ging dit knellen. Ik wilde zelf dingen ontdekken, zelf fouten maken. Jedidja’s betrokkenheid sloeg door in bemoeienis. Haar goedbedoelde adviezen, over bijna alles, voelden voor mij beknellend. Nu weet ik dat dit uit liefde was, en dat ze me als grote zus wilde beschermen. Maar zo ervaarde ik dat toen niet. Vanaf het moment dat zij uit huis ging, kwam er letterlijk en figuurlijk meer ‘lucht’ tussen ons. We komen uit een enorm hecht gezin en doen er alles aan om de band met elkaar goed te houden. Soms betekent dat: elkaar de ruimte geven.”

Eenmaal uit huis nam haar zus nog steeds vaak de leiding, en Naomi had het probleem iedereen te vriend te willen houden. “Toen ik in Ede op kamers zat, kwam ze af en toe bij mij slapen. Ik herinner mij één avond waarop dit ‘logeerpartijtje’ gemeld werd als een mededeling, geen vraag. Ik was moe en wilde vroeg naar bed, maar zij zou pas rond 23.00 uur op het station zijn. Ze appte: haal je me even op met de fiets? Ik stapte weer uit bed om haar op te halen. Toen ik hier met vrienden over sprak, realiseerde ik me dat ik mijn grens bij haar zelden aangaf, soms ten koste van mijn eigen behoefte.

Pas toen ik door therapie mijn grenzen leerde aangeven, werd onze relatie gelijkwaardiger. Ook Jedidja heeft hard gewerkt aan zichzelf en de manier waarop ze naar mij kijkt. Ze is nu totaal anders geworden in de communicatie. Veel milder, met veel meer oog voor de ander. Ik vind dat zo krachtig.”

Waardevolle relatie

“De goede relatie met mijn zus is zo waardevol, want we kunnen elkaar versterken. Tijdens de weekendjes in Londen en Lissabon kwam dit pas echt tot uiting. Dan namen we echt tijd voor elkaar om te praten, planden we samen dingen die we leuk vonden en was er ook genoeg ruimte voor spontaniteit. De relatie is niet perfect, maar we kunnen inmiddels een stootje hebben. We zijn namelijk ook echt maatjes met dezelfde interesses, zoals zingen, theater en muziek. Als ik onze band nu zou omschrijven, zou ik het echt een vriendschap noemen. Onze karakters kunnen nog weleens botsen, maar vaak gaan we daar milder mee om: pick your battles. Ik heb geleerd: door aan jezelf te werken kunnen relaties veel beter worden. En blijf niet zitten met iets wat je dwarszit, uiteindelijk komt het er toch wel uit.” Ook speelt het geloof een rol in de verbeterde relatie van de zussen. “Een sleutelmoment tijdens de conferentie waar we samen waren, was het moment dat we elkaar – en onszelf – hebben vergeven voor wat er niet goed is gegaan. Vanaf toen konden we met een schone lei verder.”

Doorpakken

Terug naar Susanne en Pieter, nu al vijftien jaar samen en ouders van twee jonge kinderen. Hoe heeft een vakantieflirt zich ontwikkeld tot iets blijvends? “Na de jongerenreis in België beloofde Pieter me contact te houden, en hij hield woord. Binnen een week kwam hij langs in Winterswijk, waar mijn ouders en ik vakantie vierden, en vroeg me verkering tijdens een avondwandeling.” Zo begon een langeafstandsrelatie die drie jaar duurde, met Pieter in Capelle aan den IJssel en Susanne in een dorpje in Zeeland. De afstand zorgt soms voor twijfels, maar ook daarover kunnen ze praten. Pieter pakt door en vraagt haar ten huwelijk. Ze besluiten in die eerste jaren van het huwelijksbootje bewust tijd te nemen voor elkaar en nog niet aan kinderen te beginnen. Ze maken reizen naar Egypte, Kroatië, Curaçao en het Griekse eiland Lefkas.

Helen van een miskraam

In 2018 raakt Susanne zwanger, maar er volgt een heftige miskraam, met veel complicaties. Een maand daarna geven beide werkgevers hun de mogelijkheid om wat tijd vrij te nemen om te herstellen. “In een winters Noorwegen, waar we urenlang konden wandelen naar prachtige plekken zonder andere toeristen, hadden we alle tijd en rust om te praten. Er hing daar een serene stilte. Die twee weken samen in de natuur na zo’n ingrijpende gebeurtenis heeft ons enorm veel gebracht en heeft ons dichter bij elkaar gebracht.”

De relatie tussen Pieter en Susanne is vanaf het begin sterk en blijft sterk, maar dat gebeurt niet vanzelf. Susanne: “Ik doorbrak met therapie bewust patronen uit mijn jeugd, waarin ik een minder stabiel gezinsleven heb ervaren. Zo praten we bijvoorbeeld alles uit en gaan niet met ruzie slapen. De relatie met Pieter is helend voor mij geweest, ik voel me veilig bij hem. Als ik humeurig ben of ruzie zoek, dan zegt Pieter altijd: als je hier over een paar uur of morgen op terugkijkt, dan krijg je spijt van wat je nu zegt. Hij houdt me een spiegel voor. Maar hij laat me ook zo vaak lachen, precies zoals hij dat vanaf het eerste moment al deed.”

Tekst: Heleen Bastiaanse
Beeld: Eigen foto's