Dan Karaty was jarenlang verslaafd: ‘Toen ik de angstige blik van mijn dochter zag, viel het kwartje’

Met zijn mobiel aan zijn oor loopt hij de lounge binnen van zijn hotel in hartje Amsterdam. “Sorry, ik moest even met het thuisfront bellen.” Het hoort inmiddels bij zijn dagelijkse routines. Heel anders dan een aantal jaar geleden, toen hij zijn alcoholverslaving nog verborg. Wanneer hij in die tijd in Nederland was, kon hij doen en laten wat hij wilde. Hij zorgde ervoor dat niemand hem in de gaten kon houden. “Dat was mijn dochter aan de lijn. En daarna mijn vrouw en zoon. We bellen elkaar elke dag. Mijn zoon houdt heel erg van vissen. Ik haatte dat altijd, dus vroeger ging ik wel met hem vissen, gewoon omdat ik een goede vader wilde zijn. Dan maakte ik een leuke foto van ons tweeën en zette dat op insta, zodat iedereen het kon zien. Maar in het echt liet ik hem vervolgens in z’n uppie vissen, terwijl ik me volgoot aan de bar. Als we nu gaan vissen, vissen we ook écht samen en zitten we op het dek te praten met elkaar.”

Zelfs al lacht het hart, het lijdt soms pijn, dan eindigt vreugde in verdriet. (Spreuken 14:13)

“En of dat waar is. Ik lachte en had altijd een glimlach op mijn gezicht. Nog steeds, maar nu is het echt. Ik lachte alles weg met grappen, want ik wilde iedereen doen geloven dat het prima met mij ging. Perfect zelfs. Maar de realiteit was dat ik doodongelukkig was en me ellendig voelde. Ik had alles wat iemand maar kon wensen, maar mijn focus lag op wat ik niet had. Altijd wilde ik meer om het gat in mijn hart te vullen en ik had het niet eens door. Ik heb een geweldige vrouw en twee fantastische kinderen, maar ik nam hen voor lief. Ik was bezig met de grootte van mijn huis, welk merk auto ik had en welke kleding ik droeg. Waren we net terug van vakantie, boekte ik weer een andere vakantie om de leegte maar te vullen. Alcohol beheerste mijn leven. Ik had met niemand echt contact, omdat ik me niet durfde open te stellen. Ik had tientallen jaren geen echt gesprek gevoerd.

Ik had met niemand echt contact, omdat ik me niet durfde open te stellen.

Ik kom oorspronkelijk uit een liefdevol showbizz-gezin. Ik ben de jongste van vijf kinderen. Alles moest altijd doorgaan, dus een diepgaand gesprek hadden we nooit. Tot op de dag van vandaag niet. Wanneer er een overlijden was in de familie, gingen we soms naar de begrafenis, soms niet eens, maar als we dan weer thuiskwamen, hadden we het niet over wat het met ons had gedaan. We gaven onszelf daarvoor geen toestemming, maar glimlachten en gingen weer door.

Toen ik heel zwaar verslaafd was, stopte zelfs mijn glimlach voor de buitenwereld. Ik vertoefde op een heel donkere plek. Ik overwoog niet zozeer om uit het leven te stappen, maar er waren zeker dagen dat ik dacht: misschien is het beter als ik morgenochtend niet wakker word.”

Wat omgaat in een mensenhart is als diep verborgen water, iemand met inzicht brengt het naar boven. (Spreuken 20:5)

“Mijn ommekeer was toen ik op een ochtend de angstige blik van mijn dochter zag. Ik had deze hele wereld om me heen gebouwd – mijn huis, mijn auto, maar ook het vele reizen en de tv-shows. Toen de pandemie kwam, vielen veel van deze dingen weg en wie was ik dan? Ik wilde het niet onder ogen zien. Waar ik normaal gesproken de volgende dag in de sportschool de alcohol eruit zweette en naar huis ging om ontbijt te maken voor mijn gezin, begon ik nu al in de ochtend met drinken tot het moment dat ze me ladderzat konden wegdragen. Zolang ik maar niet hoefde te voelen. Ik kon ’s morgens niet meer uit bed komen en dit deed ik zeven maanden lang.

Nu lag ik daar: opgeblazen, m’n ogen rood doorlopen. Ik zag er laveloos uit.

Op een keer kwam mijn toen negenjarige dochter mijn slaapkamer binnenlopen. Ik zag angst in haar ogen toen ze me vroeg wat er aan de hand was. Waarom was haar papa niet gedoucht en wel ontbijt voor haar aan het klaarmaken zoals ze gewend was? Nu lag ik daar: opgeblazen, m’n ogen rood doorlopen. Ik zag er laveloos uit. Ze schrok zich kapot. Voor haar voelde het als ‘waar is mijn papa?’ Op dat moment was ik dat in haar ogen niet. Toen ik die angst bij haar zag, realiseerde ik me dat het ook iets met haar deed. Niet alleen met mezelf. Ik stond op en liep naar mijn vrouw Natasha in het gastenverblijf – ze sliep al een tijd niet meer bij mij in bed – en zei tegen haar: ‘Ik kan dit niet meer. Ik heb hulp nodig.’ Dat waren de woorden die mijn vrouw nodig had om in actie te komen. Drie minuten later zei ik alweer dat ik geen hulp nodig had, maar dat was te laat – ze had het telefoontje dat mijn leven veranderd heeft al gepleegd. Dat is nu drie jaar geleden.

Weet je, verslaving is zo’n egoïstische ziekte. Je denkt dat je alleen jezelf pijn doet. Ik wist dat ik een drankprobleem had en als mijn vrouw er iets van zei, zei ik keihard: ‘Bemoei je met je eigen zaken! Het is niet jouw probleem.’ Maar het is iedereens probleem! Alleen zag ik het niet totdat ik die blik zag in mijn dochters ogen. Ik zag welke gevolgen het voor haar had en dat was het moment dat het kwartje viel bij mij.”

Men werpt het lot in een mantel, de HEER bepaalt hoe het valt. (Spreuken 16:33)

“Ik ging als kind naar een katholieke school en elke zondag gingen we naar de kerk. Maar vanaf het moment dat ik zelf mocht beslissen over de kerk, was ik daar weg. Vanaf m’n vijftiende tot m’n veertigste had ik geen relatie met God. Ik heb nooit aan het bestaan van God getwijfeld, maar ik stak er totaal geen energie in. Ik negeerde het gewoon. De laatste jaren dat ik nog dronk, zocht ik meer contact met mijn oudste broer en stelde ik hem veel vragen. Hij is heel gelovig en heeft me weleens meegenomen naar een mannengroep van zijn kerk. Hij heeft me nooit dronken gezien, maar hij wist wel dat ik een alcoholprobleem had. Soms zei hij tegen me: ‘Dan, God is aan het werk in jou, dus blijf vragen stellen en luister goed.’

Toen ik in de afkickkliniek was, dacht ik bij mezelf: hoe heeft het zo ver kunnen komen? Ik denk dat ik me nog nooit zo vernederd heb gevoeld. Het spijt me als ik te grafisch ben, maar ik stond in m’n nakie voor wildvreemden en werd gevraagd ‘mijn hele zaakje’ omhoog te doen, me om te draaien en voorover te buigen. Ze wilden zeker weten dat ik niets de kliniek binnen smokkelde. Nou, dan blijft er niet veel over van je ego.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Weet je, alles wat ik deed, lukte altijd. Maar dit was het enige waar ik geen controle over had. Dus ik lag daar in een ziekenhuistenue op bed, staarde naar het plafond en riep wanhopig uit: ‘Ik ben er klaar mee, ik geef mezelf over!’ De volgende dag werd ik wakker en voelde dat er een enorme last van mijn schouders was gevallen. Zo had ik me niet meer gevoeld sinds ik kind was en dat gevoel is nooit weggegaan. Ik heb dit moment ook in mijn boek omschreven.

Mijn uitgever twijfelde of ik dat wel moest doen, want ‘mensen hebben misschien een andere mening daarover’. Dat is prima, maar ik weet dat er iets is gebeurd die avond waardoor ik totaal ben veranderd. Ik weet dat ik op dat moment de controle uit handen gaf. Ik heb nadat ik veranderd was, nog wel het hele afkicktraject gedaan, want Natasha zag me aankomen: ‘Hé, ik ben gered, ik hoef niet meer af te kicken, ik kom naar huis.’ Ik heb zo veel geleerd in de afkickkliniek. Niet alles draaide meer om mij en ik was oprecht geïnteresseerd in de verhalen van anderen. En dat begon allemaal die avond dat ik mijn wil overgaf aan God.”

Welke spreuk inspireert jou?

‘Leef per dag’

“Deze zin gaat niet alleen over het niet drinken en nuchter zijn, maar het is ook de manier waarop ik mijn werk en relaties benader. Wanneer ik zo leef, verandert mijn houding en word ik niet overweldigd door een situatie. Ik kijk niet heel ver vooruit. Natuurlijk hebben mijn vrouw en ik dromen, maar ik kijk naar wat ik vandaag moet doen om daar te komen.”

Tekst: Jeannette Coppoolse 
Beeld: Nienke van Denderen