‘Waar is die tijd dat ik zo boos was dat ik zijn kleding in de vuil­con­tai­ner gooide?’

Waar zal ik over schrijven? Een ruzietje van afgelopen week met Jaap? Ach, ruzie kun je het tegenwoordig amper meer noemen. Een onenigheidje. Een verschil van meninkje: ik wilde vlieglessen nemen, voor het halen van een vliegbrevet. Jaap vond dat een dom idee – wat ik al had verwacht. En na dertien jaar huwelijk heb ik geleerd dat je dit soort dingen even moet laten rusten. Over twee weken begin ik er weer een keer over. En daarna over een maand weer. En zo lossen we al onze problemen tegenwoordig heel volwassen op.

Dat was vroeger wel anders. Waar is die tijd dat ik zo boos was dat ik zijn kleding in de vuilcontainer gooide en er een drol van onze hond bovenop legde? Waar zijn de keren dat hij mij buitensloot en ik via de kliko – via het dak van de buren én door een openstaand raam – naar binnen moest klimmen. In die tijd schreven de columns zichzelf.

Waar zijn de keren dat hij mij buitensloot en ik via de kliko naar binnen moest klimmen?

En nu zijn we dertien jaar getrouwd en weet ik niet meer waarover ik moet schrijven. Onze jongste heeft gisteren een nieuwe fiets gekregen – dertig euro en de ketting ligt er al af. Onze oudste heeft de hoofdrol in de groep 8-musical – maar durft niet te zingen. Ach, daar valt niet makkelijk een verhaal van te componeren.

De tijd dat ik van mijn oudste zwanger was, was andere koek.

Mijn moeder was nog geen jaar daarvoor overleden, Jaap en ik studeerden nog en mijn weeën begonnen in Huizen, bij mijn vader thuis, om 06.00 uur ’s ochtends. Ik zie mijn vader nog over de reling hangen, doodnerveus dat mijn vruchtwater zijn eikenhouten vloer zou bederven. Of ik en mijn weeën ons even naar de keuken wilden verplaatsen, naar de tegels. Daar had ik nog eens een column over kunnen schrijven.

Drugsverslaafde moeder

Twee weken na de bevalling ging Jaap weer aan de studie en bleef ik voor het eerst alleen thuis met Ezra. Net op die dag kreeg onze lieve hond Bommel zo veel epileptische aanvallen dat hij erin bleef hangen. Hij moest worden ingeslapen. Ik met een maxicosi vol Ezra, en een verstijfde hond naar de dierenarts. Grapje kostte me 200 euro – die ik niet had. Ik belde mijn vader, huilend, die opnam en vanuit Moldavië vertelde dat hij die dag een jongetje van 12 had geïnterviewd. Het jongetje zou voor het eerst in jaren zijn drugsverslaafde moeder weer zien. Toen ze de deur opendeed en hij haar verlegen een doos met chocolaatjes overhandigde, schold ze hem de huid vol. Zomaar. Mijn leed viel in het niet vergeleken met dat van dat jochie. Weer een column.

Ach, het was ook allemaal wat. In die tijd was ik zo gestrest dat ik ’s avonds in bed mijn hart in mijn oorlellen voelde kloppen. Ik kreeg er zelfs bètablokkers voor. Welke dokter schrijft een vrouw van 22 bètablokkers voor? Weer een column.

Nou goed, mijn leven is versaaid. Heerlijk eigenlijk.

Rachel Rosier is presentatrice bij de EO. Ze presenteert onder andere de programma’s Rachel valt binnen en Topdoks. Jaarlijks is ze te zien als verslaggever in het Sinterklaasjournaal van de NTR. Ze is getrouwd met Jaap en moeder van Ezra en Siem.

Foto: Nienke van Denderen