‘Ik wil ervaren dat ik nog steeds kan doen waar ik van droom’

“You are welcome to join.”

Ze kijkt me vragend aan. Ik twijfel even. Meent ze het? Dan knik ik. “I would love to.”

Even ervoor had ik in de gemeenschappelijke ruimte van ons hostel voor de tiende keer vertwijfeld naar buiten gekeken, waar de regen in een gordijn naar beneden kwam, de bomen heen en weer zwiepten en het maar niet licht wilde worden. In Facebookgroepen en op het nieuws werd gewaarschuwd: tropische storm Kirk was aangekomen in Galicië, blijf binnen. Maar ik wil niet binnen blijven. Ik wil vandaag, op mijn vijftigste verjaardag, de tweede etappe van mijn Camino lopen. Daarom vroeg ik aan de andere alleenreizende vrouw of zij de storm ging trotseren, waarop ze mij uitnodigde om mee te gaan naar een café voor koffie en overleg met mede-pelgrims.

• Maak kennis met columnist Miloe van Beek: ‘Ik zal in mijn column niet altijd heel correct zijn’

  Maak kennis met columnist Miloe van Beek: ‘Ik zal in mijn column niet altijd heel correct zijn’

Als we even later samen door de plenzende regen lopen, zij in een witte en ik in een kanariegele poncho, vertelt ze dat ze Joanna heet en uit Polen komt. “Oh and by the way, congratulations!” zegt ze als ze de deur van het café openduwt. Ik glimlach, de hosteleigenaresse had mijn geboortedatum in mijn paspoort gezien en me die ochtend gefeliciteerd, en ik hang mijn doorweekte poncho op de kapstok tussen de andere doorweekte poncho’s. Met een café con leche schuif ik aan bij een groepje aan een tafeltje, en ontmoet de Duitse Alex en de Engelse Jessica. Het is Alex die ook per se wil lopen, en een uur en drie wind-checks later besluit dat het best kan. Om vier uur ’s middags wandelen we tot op onze onderbroek doorweekt, verwaaid en voldaan het Spaanse dorp Redondela binnen, waar we met biertjes en croquettas proosten op Kirk en vijftig worden.

“You will never forget this birthday”, zegt Alex, met wie ik eerder die dag besprak waarom ik in mijn eentje 124 kilometer door Spanje loop. Ik had verteld over mijn hang naar avontuur die de afgelopen jaren was ondergesneeuwd in verantwoordelijkheden en een georganiseerd bestaan waarin ik me steeds minder thuis voel. “Ik vind het niet erg om ouder te worden,” zei ik, “maar wel om stil te staan. Ik wil ervaren dat ik nog steeds kan doen waar ik van droom.”

Die avond laat ik me in mijn appartement – geen slaapzaal met snurkers op mijn vijftigste verjaardag – tevreden op bed vallen. Ik lees de felicitatie-apps en dm’s, met steeds weer de woorden ‘zo stoer dat je dit doet’, ‘inspirerend’ en ‘dit staat al zo lang op mijn lijstje’. Haal het eraf, denk ik, en ga. Ook ik had slapeloze nachten toen ik twee weken voor mijn verjaardag de vliegtickets boekte, maar ik wist dat alle zorgen over de afstand, de route, waar te slapen, zich lopend op zouden lossen.

Vijf dagen na mijn verjaardag laat ik in Santiago de Compostella mijn eerste tattoo zetten. Een camino-schelp.

“You crazy lady”, grinnikt Joanna als ik ’m laat zien.

Ik lach. “And I hope to stay that way.”

Miloe van Beek (50) is journalist, schrijfcoach en heeft vier boeken op haar naam staan. Ze is gefascineerd door familiesystemen en ontrafelt het liefst bestaande patronen. Daar schrijft ze dan ook over in haar columns. Miloe is getrouwd met Marcel en samen hebben ze een tienerzoon en- dochter, twee honden en een kat.