Maak kennis met columnist Miloe van Beek: ‘Ik zal in mijn column niet altijd heel correct zijn’

“Ik wil dat mijn verhalen iets oproepen, de lezers laten lachen, ontroeren, tot nadenken stemmen, gesprekken op gang brengen of ervoor zorgen dat ze zich niet meer zo alleen voelen.”

Miloe is ontzettend vereerd dat ze werd gevraagd om een van de columns in dit magazine te verzorgen. “Eva vind ik echt een heel mooi, inhoudelijk blad. Er komen zulke interessante thema’s voorbij en het geloof is goed in de verhalen verweven, zonder dat het er – voor mijn gevoel – te dik bovenop ligt. Mijn columns zullen heel persoonlijk zijn en ik probeer altijd grotere thema’s, zoals machteloosheid of perfectionisme, in kleine verhalen te verwerken. Alledaagse levenslessen die herkenbaar zijn en soms zullen schuren.”

Miloe werkt nu vooral als schrijfcoach, maar is opgeleid tot journalist en werkte jarenlang voor kranten en tijdschriften. Ook schreef ze vier boeken; haar laatste boek Doorbreek de cirkel. Waarom opvoeden over jezelf gaat verscheen in juli 2023 en beleefde inmiddels vier drukken. Ze krijgt ontzettend veel reacties van andere ouders op haar persoonlijke ervaringen. “Het blijkt dat deze kijk op opvoeden een snaar raakt. Vaak zoeken we buitenshuis hulp als het niet lekker loopt, ik pleit ervoor ook wat meer en vaker naar binnen te kijken. Worstel je net zoals ik bijvoorbeeld met het stellen van grenzen? Dan kun je eens onderzoeken wat jouw relatie met grenzen is. Wanneer ben jij gestopt met het aangeven daarvan? Teruggaan naar hoe een thema vroeger in jouw leven speelde, wanneer je dat bent tegengekomen, zorgt voor bewustwording en daarna kun je pas iets veranderen.”

Persoonlijke verhalen

Bang om persoonlijke verhalen naar buiten te brengen is ze niet. “Er zullen weinig thema’s zijn die ik schuw”, lacht ze. “In Doorbreek de cirkel geef ik ook een zeer persoonlijke kijk achter mijn voordeur. Ik wil daarmee juist ook een ander perspectief meegeven of een nieuw licht laten schijnen op de zaak.” Ze heeft ook een kleine waarschuwing: “Ik zal in mijn column niet altijd heel correct zijn of meegaan met de gangbare stroom. Soms zullen mijn verhalen wat schuren.” Dat gebeurde bijvoorbeeld toen ze haar eigen familiegeschiedenis onderzocht en het boek Daar praten wij niet over. De erfenis van een oorlogsverleden schreef. Hierin onderzoekt ze het NSB-verleden van haar familie. Miloe legt uit dat de vader van haar oma Sacha in de jaren dertig lid werd van de NSB en daar uiteindelijk een hoge functie kreeg. Hoewel de familie er na de oorlog niet over sprak, speelde de foute keuze van haar vader een grote rol in Sacha’s leven. Miloe zelf had een moeizame relatie met haar grillige oma en wilde weten in hoeverre de familiegeschiedenis haar leven en dat van haar kinderen nog steeds beïnvloedde.

“Het schrijfproces vond ik fan-tas-tisch, het vuur in mij werd echt aangewakkerd doordat ik mijn eigen verhaal opschreef en niet dat van een ander, wat ik bijna 25 jaar als journalist had gedaan.” Toch was het niet makkelijk om het boek uiteindelijk te publiceren. “Niet iedereen in de familie was blij met het openbaren van dit verhaal en er kwam best wat weerstand. Ik heb wel getwijfeld of ik moest doorzetten. Maar ik wilde met het boek het trauma, de schaamte en schuldgevoelens wegnemen bij mijzelf en hopelijk ook bij lezers. Schaamte kan generaties lang doorwerken. Achteraf denk ik weleens dat mijn ziek worden tijdens het schrijven ervoor heeft gezorgd dat ik het heb durven doorzetten.”

Miloe vertelt dat ze tijdens het schrijven van haar boek een black-out kreeg, een epileptische aanval. Deze bleek veroorzaakt door een AVM (vaatafwijking) ter grootte van een pingpongbal in het hogere taalgebied van haar hersenen.* De artsen besloten hier niets aan te doen. Het risico op complicaties was te groot en ze kan er ook heel goed oud mee worden. De arts benadrukte dat ze binnen de beperkingen van haar epilepsie alles weer mocht doen. “Ik moest eigenlijk proberen te ‘onweten’ wat ik wist.”

Ze besloot twee dingen: haar boek afmaken en een verre reis ondernemen die al zo lang een wens was. En dus ging ze met haar partner en kinderen terug naar Kenia, de plek waar zij en haar man elkaar ooit leerden kennen tijdens een groepsreis. “We hebben al ons spaargeld hiervoor gebruikt. Als je gezondheid niet meer vanzelfsprekend is, wordt heel helder wat ertoe doet.”

Hoewel ze niet actief bezig is met haar ziekte, maakt het wel dat ze anders in het leven staat. Zo geeft Miloe aan dat ze bijvoorbeeld nooit meer onbezorgd is. “Hoofdpijn is nooit meer zomaar hoofdpijn. Ik ben mij altijd bewust dat ik een afwijking in mijn hoofd heb.” Verder merkt ze dat ze nog wat minder geduld heeft gekregen. “Ik wil het liefst dat alles gisteren al klaar is. Ik had soms al de neiging om sneller te willen gaan dan anderen, en dat is nog wat erger geworden; ik probeer soms drie dagen in één te stoppen, omdat ik alles uit het leven wil halen. Ik ben mij er zo van bewust dat je niet vanzelfsprekend tot je 80e de tijd hebt om je dromen waar te maken. Dat zorgt soms wel voor een soort ADHD in het kwadraat, een opgejaagd gevoel. Dat kan me wel in de weg zitten, en ook de mensen om mij heen worden weleens gek van mij. Aan de andere kant durf ik nu veel meer. Ik heb ervaren hoe fragiel het leven is; wat kan mij nog meer gebeuren? We doen zo veel dingen niet omdat we bang zijn dat het bijvoorbeeld mislukt. Dat vind ik zonde. Ik ben me er ook erg van bewust dat ik volgend jaar 50 word, mijn tijd hier wordt sowieso steeds korter ...”

Gevoelig voor de kerk

Wat Miloe helpt, is om naar buiten te gaan en de rust en ruimte op te zoeken. Ze heeft nog meer behoefte gekregen aan gesprekken over zingeving en gaat graag naar verstilde plekken, zoals de kerk. “Ik ben katholiek opgevoed, alleen nu niet (meer) actief gelovig. Maar ik zal bijvoorbeeld nooit een kerk voorbij lopen zonder een kaarsje aan te steken. Vroeger, als kind, heb ik veel gebeden. Ik had een sterk gevoel voor onrecht en oneerlijkheid. Ik wilde dat God alles zou oplossen en vroeg of Hij op alle zielige dieren en mensen kon letten. Nu bid ik niet meer in de kerk, maar ik ga wel even zitten om stil te zijn, me bewust te zijn van mezelf en de dingen die spelen. Even uitzoomen, weg van alle drukte in een serene stilte heeft iets helends.”

Nu het nieuwe jaar net begonnen is, vragen we of Miloe schoon schip wil maken, waar ze verandering in wil brengen. “Ik vind het soms nog lastig om vol overtuiging te gaan staan voor wie ik ben en wat ik kan. Ik houd mezelf soms te klein en daar ga ik in het nieuwe jaar afscheid van nemen. Na vier boeken, honderden artikelen, twee podcasts, en heel veel opleidingen kan ik nog steeds denken ‘wie ben ik om ...’ Vermoeiend. Noem het het impostersyndroom, noem het bescheidenheid. Maar nu ik bijna vijftig ben en ik dertigers op social media vol bravoure zichzelf zie presenteren, spreek ik mijzelf vaak streng toe: hop, weg met die twijfel, ga staan voor wat je waard bent. Dan kan ik in mijn werk als schrijver en schrijfcoach anderen nog meer geven.

Daarnaast wil ik ook af van dat veel te snelle sorry zeggen, steeds excuses maken voor kleine dingen, dat hoeft helemaal niet. Ik wil meer plezier maken, meer genieten, meer trots zijn. Niet altijd dat serieuze, dat hard moeten werken en denken dat alles moeite moet kosten. Het mag ook makkelijk gaan.”

Wat ze niet zal veranderen, is haar minimale inspanning in het huishouden. “Ik heb er een enorme hekel aan. Vaak zie ik ook oprecht de troep niet. We wonen in een huis waar geleefd wordt, met tieners, honden en een kat. Kortom: in de chaos. Tuurlijk, het huishouden moet wel gebeuren, maar ik kan het extreem goed loslaten. En ik roep mijn partner tot de orde – het gaat ook om zijn huis, zijn kinderen. Het huishouden kan niet de zin van het leven zijn.”

Miloe kiest er bewust voor om haar tijd te investeren in de zaken die ze (wel) belangrijk vindt. “Ik heb nog zo veel ambities, wil nog zo veel maken. Bijvoorbeeld nóg een familieverhaal schrijven en een vervolg schrijven op Doorbreek de cirkel, gericht op tieners. Daarnaast wil ik nog veel meer podcastafleveringen maken, heb ik tientallen ideeën voor schrijftrainingen en workshops, wil ik een opleiding volgen in systemische coaching, een langeafstandswandeltocht maken, weer een verre reis maken met mijn gezin en mediteren. Missschien moet ik met dat laatste beginnen, haha. Maar zonder gekheid, van een van mijn leermeesters, Jakob van Wielink, leerde ik het motto ‘Het beste moet nog komen’. Daar houd ik me graag aan vast.

Tekst: Jessica de Jong 
Beeld: Nathalie van der Straten  
Styling & visagie: Très Jolie Visagie 
Met dank aan: Pull of Polo te Bodegraven