Anne: ‘Wanneer je lichaam blijvend beschadigd is, ga je door een rouwproces’

“Als kinderen in de zomer naar mijn blote benen vol littekens staren, hoop ik dat ze vragen stellen. In de eerste plaats omdat je als mens ongelofelijk veel leert en verder komt als je durft te vragen. Dat het me is gelukt om de gevolgen van het ongeluk te accepteren, komt voor een groot deel door het contact met anderen.

Toen ik vijftien jaar oud was, werd ik overreden door een vrachtwagen. Ik reed rechtdoor en de vrachtwagen sloeg rechtsaf. Doordat ik in zijn dode hoek zat, zag de chauffeur me niet. Meer dan tien meter sleepte de truck me over het asfalt mee. Door de warmte die ontstond, liep ik ernstige brandwonden op.

Het was een wonder dat ik het ongeluk overleefde. Ik had een slagaderlijke bloeding, mijn bekken was op vier plaatsen gebroken, mijn urinebuis gescheurd en mijn blaas geperforeerd. Voordat de artsen aan een meer dan tien uur durende operatie begonnen, zei een van hen tegen mijn ouders: ‘Misschien verliest uw dochter haar benen.’ Mijn vader antwoordde: ‘Als u haar leven maar redt.’

Na de operatie werd ik zes weken in slaap gehouden, zodat al mijn energie naar mijn genezing kon gaan. Toen ik ontwaakte, begon een lang traject van revalideren. Mijn benen had ik nog, maar ik moest alles opnieuw leren. Ook werd ik verschillende keren geopereerd. Na dertien maanden kwam ik eindelijk thuis.

De eerste jaren na het ongeluk kon ik er niet over vertellen zonder te huilen. Toen ik ging zwemmen met andere jongeren met brandwonden was dat een doorbraak. Ik was 18 en mee op een weekend georganiseerd door de Brandwonden Stichting voor lotgenoten. Het contact met de andere jongeren deed me ontzettend goed. Ze inspireerden me met hun verhaal en de manier waarop zij in het leven stonden.

Ook uit alle andere lieve mensen in mijn omgeving putte ik kracht. Sommigen leerden me dat ik meer kon dan ik dacht, zoals mijn klasgenoten die erop stonden dat ik meeging op studiereis. Of mijn vriend René, die ik leerde kennen in het revalidatiecentrum en met wie ik nog steeds heel gelukkig ben.

Het ongeluk heeft alles veranderd. Ik heb nog altijd pijn aan mijn benen en kan geen lange afstanden lopen, maar het heeft – hoe vreemd het ook klinkt – ook goede dingen opgeleverd. Het heeft mijn leven een duidelijke richting gegeven. Ik help slachtoffers met brandwonden bij het vinden van lotgenotencontact. Uit ervaring weet ik hoe waardevol dat kan zijn.

Wanneer je lichaam blijvend beschadigd is, ga je door een rouwproces. Na het ongeluk drukte ik mijn pijn en verdriet weg, omdat ik het gemis van mijn oude leven niet wilde voelen. Maar zolang je vecht tegen je emoties kun je niet verder. Door erover te praten met lotgenoten kon ik bevatten wat er was gebeurd en leerde ik hoe ik hiermee om wilde gaan.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Beeld: Nienke van Denderen
Styling & Visagie: Très Jolie Visagie