Het laatste woord: 'We zullen je vrolijke lach missen'

Lianne had die dag net een voorbeeld naar Nienke gestuurd van de ontworpen zakdoekjes voor de mensen die naar de uitvaart zullen komen. Een kleurrijke aquarel van bloemen siert de verpakking, net zoals de fleurige illustratie die op de rouwkaart zal komen. “Nienke is al onze tranen waard”, staat op de achterkant. Lianne glimlacht even als ze het berichtje van Nienke leest. Typisch haar zus: ze hoort het haar zeggen, zoals alleen zij dat kan: met een enthousiaste uithaal in ‘práchtig’.  

Bambi

In gedachten ziet Lianne Nienke voor zich. Ze gaat als een Bambi door het leven, een huppelend en blij hertje. Op feestjes klinken altijd haar verhalen, en schalt haar vrolijke lach door de ruimte. “Zet dat straks maar op mijn kaart”, had Nienke pas gezegd: “We zullen je vrolijke lach missen.”  

‘Ik kom snel weer langs’

Kort ervoor was Lianne bij Nienke, die thuis op bed lag. Praten lukte eigenlijk niet meer. Ze legde haar gezicht tegen de wang van Nienke aan. Hoelang het nog zou gaan duren wisten ze niet, maar Lianne was zich ervan bewust dat ze afscheid moest nemen. “Bedankt voor alles, lief zusje. Ik kom snel weer langs.” Nienke heeft het gehoord, ze knikte een beetje. 

Dat laatste zei ze eigenlijk alleen omdat ze wist dat Nienke bang is om los te laten. “Als ik de hemel zie, ren ik erheen”, had ze pas gezegd. Maar tegelijk durft ze zich er niet aan over te geven. Nienke vraagt zich geregeld af wat en waar de hemel nu eigenlijk is. Lianne probeert haar dan wat gerust te stellen: “Oma wacht daar op je, het is er goed. Je bent dan bij God en kunt helemaal ontspannen.” 

Intense dagen

Lianne is moe. Het zijn intense dagen. Ze zit veel in de auto van haar eigen gezin in Utrecht naar haar familie in Groningen. De nacht na het appje is Lianne aan de beurt om bij Nienke te waken. Al drie jaar heeft Nienke te maken met eierstokkanker. Intense behandelingen zijn er geweest, met soms rustige periodes tussendoor. Maar nu is er niets meer aan te doen.  

Ook die vrijdag rijdt Lianne dus weer naar Groningen-Zuid, waar broer Andries woont. Ze is zo intens moe, dat ze hem vertelt dat ze echt even een paar uur slaap nodig heeft. Als die avond net voor twaalf uur Nienke overlijdt, is Lianne nog in diepe rust. Om vier uur ’s nachts maakt haar broer haar wakker en vertelt wat Lianne eigenlijk niet wil horen.  

‘Er werd een sluier opgetrokken’

Om zeven uur gaat Lianne naar Nienke. “Terwijl ik naast haar stond, voelde ik dat dit een scharnierpunt was in mijn leven. Er werd een sluier opgetrokken, alles zag ik als zwart-wit. Hoe moest het verder? Ik voelde me door God verlaten.” Lianne gaat verder met de voorbereidingen van de uitvaart.

Ondertussen probeert ze heel bewust in zich op te nemen wat er allemaal om haar heen gebeurt. Zoals het verzorgen van Nienke, door zus Manon en haar vriendinnen. En dat ze in de rieten uitvaartmand wordt gelegd. “Daar kwam onze Nienke weer een beetje tevoorschijn, ik zag een klein lachje op haar gezicht. Het was echt weer haar gezicht en ik wist dat ze op een plek was waar het veilig is.” 

Overweldigend

“We zullen je vrolijke lach missen”, staat op de rouwkaart. En zo is het tot op de dag van vandaag voor Lianne. “Ik heb gesmeekt richting de hemel, maar geen antwoord gekregen. Ik ga wel met open handen door het leven, maar verwacht nu eigenlijk niks van God. Het verdriet is nog te groot. Misschien is God er wel in de stilte of laat Hij zich zien door mensen om me heen. De ene dag past het verdriet in de palm van mijn hand, de andere dag overweldigt het me van alle kanten.” Lianne denkt aan een lied van Jenn Johnson dat ze geregeld draait: 

And when the night, is closing in 
Don’t give up, and don’t give in 
This won’t last, it’s not the end, it’s not the end 
You’re gonna be ok 

Tekst: Marco van der Straten