Tomas Sjödin: ‘De wereld waarin we leven is een centrifuge’

In het voorjaar van 2018 ontmoette ik de theoloog achter Bijbelvertaling The Message, Eugene Peterson. Hij woonde in Montana, aan de grens met Canada, en was al in een vergevorderd dementieproces toen ik hem bezocht. Hij zat in een versleten fauteuil en straalde Gods liefde uit. Zo tastbaar. Een maand nadat ik hem had bezocht stierf hij.

In zijn boek A Long Obedience in the Same Direction vertelt hij over zijn tijd als voorganger in Bel Air, Maryland. Hij besteedde veel tijd aan het bezoeken van gemeenteleden. Zo kwam hij eens bij een vrouw die, toen hij arriveerde, bezig was met borduren op een doek dat gespannen was in een houten raamwerk. Ze zei: “Terwijl ik op je wachtte, realiseerde ik me wat er mis is met mij. Ik heb geen raamwerk. Mijn gevoelens, mijn gedachten, wat ik doe: alles is los en vaag. Ik heb een raamwerk nodig voor mijn leven, zoals mijn borduurwerk er ook een heeft.” Ze hield het houten raamwerk omhoog, dat nu een manier werd om haar leven te beschrijven.

De een zegt dat we de beste versie van onszelf moeten worden, de ander dat we moeten ontspannen, meer bewegen of een bepaald dieet volgen.

De wereld waarin we leven is een centrifuge, die ons naar buiten slingert. Het woord ‘centrifuge’ komt van het Latijnse centrum en fugere, wat zoiets als ‘wegvluchten van het centrum’ betekent. Het is niet moeilijk om jezelf in die beweging te herkennen. Alles gaat razendsnel. We kunnen ons over het aardoppervlak verplaatsen op een manier die enkele generaties geleden nog ondenkbaar was. Onze netwerken zijn enorm gegroeid door social media. En hoeveel levensstijladviezen krijgen we in een week? De een zegt dat we de beste versie van onszelf moeten worden, de ander dat we moeten pieken, weer een ander dat we moeten ontspannen, meer bewegen of een bepaald dieet volgen. Elke dag horen we over boeken die we moeten lezen en films die we moeten zien. Als we ijverig zijn, kunnen we meerdere preken per week online bekijken. Niets van dit alles is slecht, maar het heeft een raamwerk nodig. De reden is eenvoudig: zonder raamwerk is vrijheid geen vrijheid, maar thuisloosheid en uiteindelijk angst.

Tekst gaat hieronder verder.

• Columnist Miloe: ‘Kinderen moeten zelf leren om in het touw te springen. Ik kan alleen maar het goede voorbeeld geven’

  Klik hier

Ruimte en raamwerk zijn nauw met elkaar verbonden. Ik geloof dat het raamwerk vooral gaat over hoe je voor je innerlijk leven zorgt, over naar binnen keren, een ritme vinden voor gebed en luisteren. Binnen zo’n raamwerk opent zich de ruimte en het avontuur. Alles wat echt en belangrijk is in het leven vereist begrenzing. Neem de liefde. Die is veel te groot om zomaar vrij rond te zweven in en om ons heen. ‘Ik hou van’ zeggen betekent niets, het mist een raamwerk. Pas wanneer liefde een gezicht ontmoet en verandert in een ‘jij’, een ‘ik hou van jou’, wordt liefde een onoverwinnelijke kracht en opent ze haar ruimtes. Zo ook met de relatie tot Jezus. Nabijheid tot Hem maakt het leven groter, ruimer, vrijer.

Hoe onze raamwerken eruitzien mogen we zelf bepalen. God legt ons geen raamwerk op. Onze levens zijn zo verschillend, maar als je terugkijkt naar christenen door de eeuwen heen zie je veel gemeenschappelijke elementen. Bijvoorbeeld de persoonlijke tijd met God en het samenzijn in eredienst en avondmaal met andere gelovigen. Dit zijn beproefde bouwmaterialen voor het raamwerk dat ruimte biedt voor grote vrijheid.

Vertaling: Eric Lagerström