Tomas Sjödin over het kruis aan zijn prikbord: ‘Dat het gebroken is, maakt het alleen maar mooier’

Na veertig jaar heeft hij de geest gegeven. Mijn fauteuil. Voordat ik hem bijna dagelijks begon te gebruiken, had hij jarenlang dienstgedaan bij een ouder echtpaar verderop aan ons weggetje. Zij was inmiddels weduwe geworden en zou naar het noorden verhuizen. Ik had de buurvrouw voor de verhuizing een beetje geholpen en als dank de fauteuil gekregen.

Sindsdien heeft hij het nog vier decennia volgehouden. Vroeger was niet alles beter, maar wat betreft meubels was het ook zeker niet slechter.

Maar alles heeft zijn tijd. Ook favoriete meubels.

In die stoel zit ik nu en kijk naar dezelfde muur waar ik al jaren naar kijk. De muur is een soort prikbord geworden, vol met allerlei briefjes en plaatjes die er zomaar zijn beland. Sommige hangen er al tientallen jaren. Het is een vreemde mix van foto’s van onze kinderen, afbeeldingen van cafés en reisbestemmingen, gedachten en citaten die lezers mij stuurden en die meteen iets betekenden, telefoonnummers van helpdesks bij problemen met computers en een visitekaartje van een hotel in Londen waar ik waarschijnlijk nooit meer terugkom.

Midden in dat geheel hangt iets wat opvalt. Een kruis. Een zwaar versleten kruis zelfs. Het was van een officier van het Leger des Heils. Na zijn dood dacht een van de kinderen dat ik het vast wel zou waarderen. Sommige schade was al aanwezig voordat ik het kreeg, andere schade is er helaas later bij gekomen. Het kruis vormt een centraal element op de rommelige muur. Meer dan dat: een verbindende kracht voor alles wat tot het dagelijks leven behoort, het gewone en juist daarom het belangrijke. Het hangt daar en biedt een beetje tegenwicht voor de centrifugale krachten van het bestaan. Ik denk dat het goed is om een ​​centraal punt te hebben. Iets wat naar het middelpunt trekt. Als je dat hebt, kan het behoorlijk tekeergaan om je heen.

Verbindende kracht

Iedereen die mijn terugkerende columns hier leest, kan het niet ontgaan zijn dat het geloof de verbindende kracht in mijn leven is. En in het christelijk geloof is het kruis het middelpunt. Dat mijn kruis gebroken is, maakt het alleen maar mooier. Het laat ons zien dat ook de gebrokenen en gebrekkigen daar een plek hebben. Het vat alles samen.

Het verhaal van de fauteuil nam een ​​paar weken geleden een totaal onverwachte wending. Ik was al lang op zoek naar een nieuw, soortgelijk meubelstuk, maar ze waren allemaal veel te duur. Via via kreeg ik een tip over een stoffeerder ver weg op het platteland en ik belde hem. Ja, hij was wel bereid om zich over de fauteuil te ontfermen. Voor een kwart van de prijs van een nieuwe.

Vier dagen later (!) belde hij en zei dat ik hem kon ophalen. Ik leende een aanhanger en reed langzaam 150 kilometer door Zweden. (En ja, ik weet dat dit alleen maar over één ding gaat, maar dingen zijn alleen minder waard als je onderscheid maakt tussen het geestelijke en het profane. Het is jammer dat dat gebeurt. In Gods wereld hoort alles bij elkaar.) De fauteuil was een meesterwerk, zowel qua uiterlijk als qua comfort. En opnieuw werd een van de meest hoopgevende inzichten in mijn leven werkelijkheid: iets wat gerepareerd is, zal nooit meer als nieuw zijn. Het wordt mooier. Ook dit verkondigt het kruis midden in het leven: Jezus’ overwinning op de dood betekent herstel voor verwonde mensen en voor een wereld die zich momenteel van haar meest gebroken kant laat zien.