Pre­sen­ta­tri­ce Roos Moggré: ‘Ik heb lang niet goed voor mezelf gezorgd’

Wanneer ontdekte je dat je journalist en presentator wilde worden?

“Als kind wilde ik eigenlijk politieagent worden. Maar op een dag bladerde ik door onze kranten en tijdschriften, die vol interviews stonden. Mijn ouders hadden bijvoorbeeld Elsevier, met die grote portretten van journalist Hugo Camps. Toen dacht ik: wauw, hoe gaaf is het als je mensen zo kunt interviewen. Achteraf maar goed dat ik geen politieagent ben geworden. Ik ben eigenlijk best een softie. Er zijn veel dingen in de politiewereld die ik waarschijnlijk niet had aangekund.”

Wat ben je na je studie journalistiek gaan doen?

“Mijn studententijd was een van de mooiste tijden van mijn leven. Omdat ik het leven in Utrecht fantastisch vond, plakte ik er een studie achteraan: internationale betrekkingen. Toen ik was afgestudeerd, werd ik aangenomen bij de ambassade van Israël én bij RTV Utrecht voor een programma. Ik koos voor de journalistiek. Achteraf is deze keuze heel bepalend geweest. Ik ben nog altijd nieuwsgierig: hoe zou het zijn gelopen als ik wel naar Israël was gegaan? Het leek me toen een ongelooflijk mooi avontuur, maar ook heftig. Tijdens sollicitatiegesprekken bespraken we hoe ik met kogelvrij vest van en naar mijn werk zou moeten gaan. Mijn moeder werd er bang van, maar ik kende toen geen angst. In die tijd reisde ik veel en sprong ik met een parachute uit een vliegtuig. Alles was leuk en fantastisch, ik keek zonder filters naar de wereld. Dat is nu wel anders.”

Wat is er veranderd?

“Tijdens mijn tijd bij het Jeugdjournaal kreeg ik paniek-aanvallen en uiteindelijk een burn-out. Dit zette mijn wereld op z’n kop. Mijn batterij was helemaal leeg. Ik had lang niet goed voor mezelf gezorgd. Als je altijd maar doorgaat en nooit bijtankt, houdt het op een gegeven moment ergens op. Ik sliep heel slecht, kreeg veel hoofdpijn en ik durfde doodgewone dingen opeens niet meer. Een bezoek aan de Albert Heijn was al ingewikkeld, en ook autorijden was lastig. Ik kreeg angst voor de angst. Wat als ik midden in de winkel ineens een paniekaanval krijg? En dat werd een vicieuze cirkel. Ik ben toen hulp gaan zoeken bij onder meer een psycholoog. En ik heb maanden niet gewerkt. Mijn lijf en hoofd stonden totaal in de paniekstand en ik was heel onrustig. Een ontzettend nare maar ook verhelderende periode.”

Waarom verhelderend?

“Ik ben toen gaan nadenken: hoe zorg ik goed voor mezelf? Waar liggen mijn grenzen en wat is belangrijk voor mij? Het feit dat ik er een tijdje uit was, voelde enorm groot in mijn hoofd. Uiteindelijk bleek het niet zoveel uit te maken. Ik was er gewoon even niet en kwam daarna terug op dezelfde plek. Dit wil ik ook meegeven in mijn boek: je denkt misschien dat je onmisbaar bent, maar een paar maanden of een half jaar pauze nemen is echt niet erg.”

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Hoe kwam je op het idee om een boek te gaan schrijven?

“Dat ontstond aan de talkshowtafel met Matthijs van Nieuwkerk en Erik Scherder. We hadden het over angsten. Zij vertelden dat ze allebei last hebben van angsten, maar dat ze die vermijden en bijvoorbeeld niet meer op de snelweg rijden. Toen zei ik: ‘Ik heb dit ook een periode gehad, maar ik heb hulp gezocht. Nu rijd ik weer in de auto, het kan!’ Ik vond het een interessant gegeven dat deze twee succesvolle mannen, een presentator en een hoogleraar, niet de stap zetten naar hulp. Hoe kan dat? In diezelfde periode ontdekte ik dat mannen twee keer zo vaak uit het leven stappen als vrouwen, onder meer omdat ze te weinig (professionele) hulp vragen op momenten dat het lastig wordt. In mijn columns voor LINDA. schrijf ik veel over emancipatie en dat we anders naar vrouwen moeten kijken, maar we moeten ook anders naar mannen gaan kijken.”

Waarom is dit belangrijk?

“Er wordt steeds meer gesproken over mentale gezondheid en burn-outs, maar het resulteert er nog niet in dat mannen meer hulp vragen. Tegen mannen zeggen we vaak: niet zeuren, niet janken, doorzetten. Zo voeden we onze jongens blijkbaar nog steeds op. Ik denk dat we in het onderwijs en bij sportclubs veel meer naar die mentale ontwikkeling moeten kijken. Op straat zeggen we nog steeds tegen een jongetje: ‘O, wat een stoer ventje.’ En tegen een meisje: ‘Ah, wat een lief meisje.’ We houden het met elkaar in stand.

Veel jongens raken op latere leeftijd in de knoop omdat ze niet altijd stoer zijn, en er dan moeite mee hebben om dit toe te geven. Zo sprak ik voor mijn boek met voetballer Edson Braafheid. Hij had de carrière waar hij altijd van had gedroomd, maar was doodongelukkig en depressief. Hij sliep in een heel dik hotel in Duitsland en kreeg een creditcard zonder limiet, maar voelde zich niet thuis in deze wereld. Niemand die aan hem vroeg: hoe gaat het met je? Hij vertelde me dat de droom die hij altijd had gehad, een nachtmerrie was geworden. De sportwereld had gekeken naar zijn sporttalent, maar niet naar wie hij was als mens. Zijn verhaal raakte me; dat iemand die zo succesvol is geworden in zijn eigen vakgebied niet durft te zeggen: de droom die ik had, is een nachtmerrie geworden.”

Welke ontmoeting is je nog meer bijgebleven?

“Het interview met zanger Joshua Nolet, die zeven winters lang in bed lag met een depressie. In de zomer knalde hij, maar in de winter stortte hij in. Hij wilde geen antidepressiva slikken omdat hij dit als een soort knieval zag. Nu doet hij het wel en kan hij ook gelukkig zijn in de winter. Dat dit zeven winters heeft moeten duren, vond ik zo verdrietig om te horen.”

Welke levensles houd je altijd voor ogen?

“Ik zoek altijd naar nieuwe uitdagingen om in beweging te blijven. Niet zuur op dezelfde plek blijven zitten en mopperen dat het allemaal niet oké gaat, maar gaan bewegen. Zo ben ik columns gaan schrijven voor LINDA. en besloot ik om een boek te maken, terwijl mensen mij vooral als presentator zagen. Ik wil mezelf blijven uitdagen om nieuwe dingen te doen en ontdekken. Laat je niet door anderen in een hokje plaatsen. Buiten de kaders die anderen voor je verzonnen hebben, liggen juist de mooiste kansen.

Een andere les: het delen van je verhaal met vrienden, familie of collega’s kan heel helend zijn. En: als je je eigen grenzen niet kent, dan weet je niet waar ze liggen. Ik hoor weleens dat werkgevers schrikken als ze horen dat iemand een burn-out heeft gehad. Maar dat hoeft niet; deze mensen zijn juist heel waardevol omdat ze goed weten hoe ze in elkaar zitten. Deze boodschap wil ik graag uitdragen.

Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.

Tekst: Joëlle Baelde
Beeld: Elisabeth Ismail
Visagie: Make-up your event - Kateryna Golovina