Anne-Marie heeft geen vriendinnen: ‘Iedereen heeft zijn vaste clubje al’

Anne-Marie* groeit op in een gezin met een broer en een jonger zusje. Haar vader heeft een spierziekte en belandt – als zij twaalf is – in een rolstoel. “Voor mij was dat de normaalste zaak van de wereld. Alleen merkte ik wel dat alle zorg in huis op mijn vader gericht was. Mijn moeder probeerde op de best mogelijke manier het gezin draaiende te houden, terwijl ze fulltime mantelzorger was. Je begrijpt dat dit met vallen en opstaan ging en dat wij als kinderen daardoor niet altijd voldoende aandacht kregen.”

Pispaaltje

Al op de basisschool merkt Anne-Marie dat ze soms buiten de boot valt. Ja, er zijn vriendinnetjes, maar er is bijna altijd gedoe. “Mijn moeder benadrukte dat altijd fijntjes, dus ik nam bijna nooit kinderen mee naar huis. Op school werd ik steeds vaker gepest. Ze wisten hoe ze me aan het huilen konden krijgen en dat ik dan meestal uit onmacht om me heen begon te slaan. De kinderen vonden het prachtig, zo’n pispaaltje, en ík kreeg natuurlijk ook nog straf, terwijl niemand zich leek af te vragen wat dit met mij deed.”Helaas gaat het pesten ook op de middelbare school door. Het gebrek aan steun van volwassenen trekt een stevige wissel. “Wat ik nodig had, was iemand die zei: ‘Wat gebeurt hier nu eigenlijk en wat heb jij nodig?’ Dat miste ik volledig, waardoor ik ging geloven in de leugen dat ik er niet helemaal bij hoor.”

De kinderen vonden het prachtig, zo’n pispaaltje, en ík kreeg natuurlijk ook nog straf.

Stille periode

Tien jaar geleden trouwt Anne-Marie met Fred, nadat ze jaren daarvoor een kort en moeizaam huwelijk had gehad. Uit haar eerste huwelijk krijgt ze twee zoons, die inmiddels in de twintig zijn. Helaas lukt het maar niet om diepe vriendschappen op te bouwen. Wat zeker ook niet meehelpt, is corona en een stevige burn-out in dezelfde periode. “Als je al niemand om je heen hebt en je wilt ook nog eens niemand tot last zijn, dan snap je dat dit een heel stille periode is geweest. Ik lag halve dagen op bed en probeerde, zoals ik gewend ben, alles zelf op te lossen. Net zoals ik dat vroeger thuis deed om mijn ouders te ontlasten. Zelfs bij Fred vind ik het lastig om hulp te vragen. Hij is een enorme lieverd, biedt vaak zijn hulp aan, maar ik denk al snel: laat maar, ik doe het zelf wel.”

• Vriendschap, wat is dat eigenlijk? ‘Vrienden maken het leven lichter’

  Klik hier

0-1 achter

Anne-Marie werkt inmiddels in het onderwijs. Wat haar zelf is overkomen op school, neemt ze mee in de manier waarop ze nu kinderen begeleidt. “Ik weet hoe het voelt om geen steun te krijgen. Daarom probeer ik juist oog te hebben voor kinderen die buiten de groep dreigen te vallen.”Toch blijft het gevoel van er niet helemaal bij horen ook als volwassene aanwezig. “Aan de buitenkant zien mensen niets, maar ik voel me altijd 0-1 achterstaan bij collega’s, in de kerk of bij sociale gelegenheden. Laatst nog: collega’s hadden het uitgebreid over schoolkamp, een heel gezellig gesprek over een onschuldig onderwerp. Ik stond ernaast, maar maakte geen deel uit van het gesprek. Dan voel ik meteen afstand en dat alleen al roept bij mij een unheimisch gevoel op: zie je wel, ik hoor er niet bij.”

Verwaterd

Met Fred heeft ze het heel goed en kan ze over alles praten. Toch vult dat niet de leegte van haar diepe behoefte aan vriendschap met een vriendin. “Ik zou het zo fijn vinden om met een andere vrouw mijn verhaal te kunnen delen en samen ons geloof te beleven. Dat is toch anders dan met Fred en dat mis ik. Gewoon iemand die zegt: ‘Ik zie jou, jij bent bijzonder voor mij.’”Ooit had ze een vriendin die ze bijna wekelijks zag, maar door afstand en de loop van het leven is die relatie verwaterd. “We zien elkaar nu slechts twee tot drie keer per jaar. Dat is toch anders dan het alledaagse leven samen delen.”

Tekst gaat hieronder verder.

• Gratis tegeltje ‘geloof, hoop en liefde’

  Woorden die verbinden, houvast geven en ons herinneren aan Gods liefde. Geef deze woorden een mooie plek in je huis, of geef 'm cadeau! Vraag nu jouw gratis tegeltje aan!

  Klik hier

Stoute schoenen

Af en toe trekt Anne-Marie de stoute schoenen aan en gaat ze alleen op pad in de hoop een leuk contact op te doen, zoals recent tijdens een wandelochtend met vrouwen. “Ik vond het al een hele overwinning van mezelf, maar kwam helemaal leeg en gelaten thuis. Niet door de fysieke inspanning, maar omdat de meeste dames in hun eigen groepje bleven en niemand oog voor mij had.”
Om vooruit te komen, probeert Anne-Marie met kleine stapjes aan zichzelf te werken. Zo volgt ze een psychologisch traject, leert ze grenzen te stellen en oefent ze met het nemen van initiatief. “Ik weet dat ik uit mijn comfortzone moet stappen, anders verandert er nooit iets. Dat vind ik spannend en soms vraag ik me echt af of ik ooit kan zeggen: ‘Ik heb een vriendin.’”

Bijbelstudiegroep

De plek om meer verbinding te vinden, zou de kerk moeten zijn. Dus doet Anne-Marie pogingen om mensen te leren kennen in de kerk waar ze sinds een aantal jaar komt. “Ik ben bewust bij een Bijbelstudiegroep gegaan, en dat is fijn, want ik ervaar mijn geloofsleven op dit moment als behoorlijk lauw. Nu ontmoet ik daar echt allemaal heel aardige mensen, daar ligt het niet aan, alleen lukt het niet om met iemand een diepere band op te bouwen. Iedereen heeft zijn vaste clubje al en ja, ik durf niet te zeggen: ‘Hallo, wie ziet mij?’”

Tekst gaat hieronder verder.

• Zo verdiep je je vriendschappen: ‘Doorvragen. Open. Zonder oordeel’

  Klik hier

Oud en nieuw

Rond de feestdagen voelt ze het gemis extra sterk. Toch hebben Anne-Marie en Fred hun eigen manier gevonden om er samen mee om te gaan. “Oud en nieuw is altijd zo’n lastige avond. Anderen zitten gezellig met vrienden rond de tafel, terwijl wij thuis met z’n tweeën op de bank zitten. Om aan dat ongemak te ontsnappen, bedachten we vorig jaar: we gaan een nachtje weg. Heerlijk, geen confronterend gevoel. Dit jaar doen we dat weer.”

Mooie plaatjes

Toch blijft het verlangen naar een vriendin aanwezig: een aanvulling op het huwelijk, een plek voor die diepe verbinding en andere gesprekken. Anne-Marie hoopt dat haar verhaal herkenning biedt. “We leven in een wereld vol likes en mooie plaatjes op Instagram, maar achter die glimlach schuilt vaak iets anders. Dit is geen onderwerp dat vaak wordt besproken, terwijl veel mensen hiermee worstelen. Ik hoop dat mijn verhaal anderen moed geeft om hun eigen eenzaamheid of gebrek aan vriendschap bespreekbaar te maken – en te ontdekken dat ze niet de enige zijn.”

*Anne-Marie en Fred zijn niet hun echte namen.

Tekst: Maarten Nota