Hadewych Minis: ‘Sinds ik naar mijn lichaam luister, ervaar ik het ouder worden als iets moois’

Waarom ben je niet bang voor de dood?

“De dood intrigeert en interesseert me. Ik geloof niet dat het leven ophoudt als ik doodga, en dat maakt me nieuwsgierig: hoe zal het zijn, wat voel je, wat maak je mee? Ik heb daar mijn eigen gedachten over, maar die houd ik liever voor mezelf. Ik wil natuurlijk nog lang niet dood, want ik wil helemaal niet weg bij mijn gezin. Toch vind ik de dood een mooi onderwerp voor een wezenlijk gesprek. Bovendien vind ik Kefah Allush een geweldige interviewer; het was een bijzonder interview waarin ik me graag liet meenemen.”

Voelde meedoen aan dit programma kwetsbaar?

“Zeker! Achteraf dacht ik: jeetje, wat heb ik allemaal verteld? Het gesprek zelf voelde als een lange woordenstroom; het ging vanzelf. Het bijzondere is dat je door zo’n gesprek altijd iets over jezelf leert. Ik wist al dat ik een nieuwsgierig persoon ben, maar door het interview besefte ik nog sterker dat ik niet vasthoud aan principes en gewoontes. Ik sta juist open voor andere culturen en gebruiken, omdat ik geloof dat je daarvan kunt leren.”

Speelt religie hierin een rol?

“Religie niet zozeer, maar ik ben wel spiritueel. Zo heb ik Mariabeelden in huis en vind ik het fijn om me tot Maria te richten. Ik weet niet of ze bestaat, maar ik haal er wel steun uit. Meer als een soort tool, vergelijkbaar met hoe ik steun kan halen uit een zelfhulpboek. Waar ik vooral in geloof is dankbaarheid. Als je in staat bent om dankbaarheid te voelen, ook als er dingen gebeuren die niet fijn zijn, kan dit je leven gezonder en fijner maken. Die dankbaarheid zit in mezelf, maar ik denk ook dat het deel uitmaakt van iets groters. Ik geloof namelijk niet in ik en jij, maar in wij. Dus als ik dankbaar in het leven sta, heeft dat niet alleen effect op mezelf, maar ook op mijn vrienden en mijn buren. Met die gedachte kijk je anders naar het leven. Dan is het leuk om te geven, en voelt het als minder persoonlijk als er iets misgaat. Jijzelf én je omgeving worden er veel positiever van.”

Wie of wat heeft ervoor gezorgd dat je zo in het leven staat?

“Natuurlijk door de dingen die ik heb meegemaakt, maar ik denk dat mijn beide oma’s ook stiekem een zaadje bij mij hebben geplant. Zij waren dappere vrouwen en heel modern voor hun tijd. De een studeerde naast de zorg voor haar gezin. Ze durfde haar eigen dromen echt na te jagen. Mijn andere oma was katholiek en liet zich niet door de pastoor zeggen dat het tijd was voor het volgende kind. Haar man, mijn opa, was directeur van een school en zij zaten daarom altijd vooraan in de kerk. Maar als de pastoor sprak over de vrouw die achter het aanrecht hoort, keek ze haar man aan, stonden ze op en liepen ze rustig de kerk uit. Mijn beide oma’s waren ook actief in het verzet. Het waren dappere levensgenieters die altijd voor anderen klaarstonden.”

Welke levensles zou je zelf willen doorgeven?

“Ik leer mijn kinderen om zo dicht mogelijk bij zichzelf te blijven. Dat is in de pubertijd natuurlijk niet altijd makkelijk. Mijn zoon zit op de middelbare school, op die leeftijd wil je het liefst niet te veel opvallen. Daarom vind ik het leuk om te zien dat hij kiest voor lang haar. Anderen accepteren dat gewoon, misschien juist omdat hij het met zelfvertrouwen draagt. Mijn dochter lees ik graag voor uit Bedtijdverhalen voor Rebelse Meisjes. Ik vind het belangrijk dat ze beseft – en helaas moeten we dat in deze tijd nog steeds zeggen – dat vrouwen net zo slim en krachtig zijn als mannen en hun dromen kunnen najagen. En natuurlijk wil ik mijn kinderen meegeven dat het fijn is om er te zijn voor de ander. Als gezin zijn we betrokken bij het werk van de Voedselbank en geven we rond de feestdagen speelgoed aan kinderen die dat goed kunnen gebruiken. Ook zijn we een oppasgezin voor een kind dat af en toe even uit huis moet. Anderen helpen maakt je uiteindelijk het gelukkigst – dát maakt je leven leuker.”

Je naam betekent strijdster en sterke vrouw, voel jij je ook zo?

“Nou, ga er maar aan staan! En eigenlijk gek, want ik voel me soms best moedig en dapper. Misschien omdat ik dat als in een soort trechtertje van mijn oma’s heb meegekregen. Dat betekent natuurlijk niet dat ik altijd sterk ben, ook al denken veel mensen dat. Soms voel ik me juist heel onzeker, als een klein vogeltje. Bij heel menselijke dingen, zoals een ziek kind. Maar ook als ik werk aan een nieuwe voorstelling. Er komt altijd een moment dat ik denk: ik kan dit niet, ik heb dit nooit gekund, en nu gaat iedereen daarachter komen. Momenteel zit ik in zo’n fase. Ik wil weer een eigen voorstelling maken, maar stel het ook uit. Ik zie ertegenop en ben bang dat het mislukt. Ook heel menselijk. Het moederschap is nog zo’n kwetsbaar thema. Heel cliché, maar mijn kinderen zijn alles voor me. Van hen houden is het fijnste gevoel en tegelijkertijd ook heel naar. Ze maken me zo gelukkig, maar dat maakt me ook bang voor alles wat mis kan gaan.”

Je wordt ouder, je lichaam verandert: welke rol speelt ouder worden in je zelfbeeld en hoe je naar schoonheid kijkt?

“Door mijn zwangerschappen besefte ik hoe vaak ik in mijn hoofd zat en hoe weinig ik naar mijn lichaam luisterde. Maar mijn lichaam bleek veel wijzer. Als een soort vriendje liet mijn lijf mij weten wanneer ik moest eten, drinken of slapen. Sindsdien probeer ik minder naar mijn ‘hoofd’ te luisteren. Natuurlijk lukt dat niet altijd – de negatieve gedachten over een voorstelling komen ook uit mijn hoofd – maar ik ben me er wel bewuster van. Nu zet ik mijn lichaam op een voetstuk en ervaar ik het ouder worden als iets moois. Uiteraard zie ik, als ik films terugkijk, dat ik ouder word, maar ik heb vooralsnog niets aan mezelf laten veranderen. Ik eet gezond en doe aan pilates. Botox en fillers voelen als ‘onaardig’ naar mijn lichaam toe. Toch heb ik daar geen oordeel over. Als iemand zich daardoor zekerder voelt, moet diegene dat vooral doen.”

Je hebt zoveel gedaan in je carrière; waar droomde je als kind al van en is uitgekomen?

“Als kind droomde ik ervan om met mijn eigen show in Theater Carré te staan en dat gebeurde veel sneller dan gedacht. Mijn eerste one woman show - Minis Plus - begon met de Parade en eindigde in Carré. Dat was insane. En zo zijn er meer dromen uitgekomen. Momenteel werk ik aan een voorstelling die voelt als een full circle moment. Daarna zou ik eigenlijk moeten stoppen en iets totaal anders gaan doen. Misschien doe ik dat ook wel. Iets waarbij ik anderen in hun kracht zet, dat lijkt me gaaf. Daar word ik uiteindelijk het gelukkigst van.”