Wees niet te streng met goede voornemens – waarom per­fec­ti­o­nis­me ons ongelukkig maakt

Jarig. Waar mijn dag heerlijk ontspannen begint met ontbijt op bed, het zonnetje dat door het open raam naar binnen valt en mijn verjaardagsjurk die licht wapperend aan het hangertje op me wacht, verandert dit vredige tafereel binnen afzienbare tijd in een beklemmende ratrace. Angstvallig houd ik de klok in de gaten. Ik heb opeens nog maar een uur voordat de visite komt. Een úúr! Dat is niks. Moedeloos kijk ik naar de berg net gehaalde boodschappen die op de eettafel zijn uitgestald. Die moet ik nog wegwerken, een dweil door de keuken halen én verse bloemen op tafel zetten. En als ik mijn haren niet een beetje in fatsoen krijg, komt mijn jurk óók niet zo goed uit. Waar moet ik beginnen? Eerst de boodschappen maar. Verwoed probeer ik de taart in de koelkast te proppen en door mijn lichte druk valt er pak yoghurt uit. Alles over de vloer. Ik zucht diep, maar gil inwendig. Na het schoonmaken schik ik de bloemen in de vaas op de vloer – uit gebrek aan ruimte op de eettafel. Ik ben al doodmoe voor dit feestje begint. Mijn man, die even later binnenkomt om te helpen, aanschouwt hoofdschuddend de chaos. “Joh. Het hoeft toch allemaal niet zo perfect.”

Wat staat er op het spel?