Pleegmoeder Amy: ‘Soms vind ik het ingewikkeld om haar op te voeden, doe ik wel genoeg?’

Dit kan zo niet langer. Voor de derde keer deze week haal ik Faya op van school. “Haar hoofdje zit vol”, legt de juf uit. Ik zie het ook aan haar: haar schouders hangen, haar blik is afwezig. Ze is moe, niet alleen fysiek, maar vooral mentaal.

Als ik de klas binnenstap, overvalt de drukte me. Het lokaal is gevuld met dertig kinderen, die dicht op elkaar zitten. Overal is geluid: gelach, gepraat, geschuifel van stoelen. Maar het is niet alleen het geluid dat opvalt. Het is de beweging. Het ene kind wiebelt op zijn stoel, een ander draait rondjes met een pen, en weer een ander zucht hardop. De chaos lijkt in het hele lokaal voelbaar. Hoe moet een kind zoals Faya hier tot zichzelf komen?

“Kom”, zeg ik zacht tegen haar. “We gaan koekjes bakken.” Haar handje zoekt het mijne, en ik voel hoe gespannen ze is.

Rust, eenvoud, overzicht

Eenmaal thuis lijkt de wereld eindelijk stil te staan. Ik leg een kom met deeg voor haar neer en kijk hoe ze begint te kneden. Haar kleine handjes drukken en draaien het deeg, geconcentreerd en in haar eigen wereldje. Langzaam zie ik de spanning van haar afglijden. Haar ademhaling wordt rustiger, haar blik ontspant. Dit is wat ze nodig heeft: rust, eenvoud, overzicht.

Terwijl ik naar haar kijk, realiseer ik me dat er iets moet veranderen. Zo kan het niet verder. Maar hoe? Wat zijn de juiste beslissingen? Hoe vind ik een plek die écht bij haar past? Een plek waar ze zichzelf kan zijn, zonder voortdurend overprikkeld te raken?

De zoektocht naar een nieuwe school begint. Het blijkt een ingewikkeld proces. Deuren sluiten en openen, vaak niet op de momenten waarop ik het verwacht. De school waarop ik mijn hoop had gevestigd, blijkt vol. Dat voelt als een tegenslag, maar ik probeer het los te laten. Ik weet dat God alles in Zijn hand heeft. Hij leidt, stuurt, opent en sluit de juiste deuren.

Na weken van zoeken vinden we een plek voor haar. Het is een kleine school met een warm en persoonlijk karakter. De klas bestaat uit slechts een paar kinderen. Ze bieden kooklessen aan – iets wat Faya altijd rust geeft – en er is zelfs een schoolhond die speciaal is getraind om kinderen te helpen ontspannen. Het klinkt als een droom, maar ik kan niet zeker weten of het écht de juiste keuze is.

Loslaten

Toch hoop ik dat het helpt. Dat ze hier kan groeien en bloeien op een manier die bij haar past. Maar de onzekerheid blijft knagen. Ik kan niet in de toekomst kijken, en ik kan niet alles in mijn hand houden. Dat probeer ik los te laten, hoe moeilijk dat soms ook is. Want ik weet dat God, die alles overziet, dat wél kan.

Ik kijk naar Faya, mijn lieve, bijzondere meisje. Soms vind ik het ingewikkeld om haar op te voeden. Ze heeft zoveel zorg en aandacht nodig, en ik vraag me vaak af of ik wel genoeg doe. Maar ik weet ook dat ik haar niet alleen hoef te dragen. Ik leg haar, met al haar talenten, kwetsbaarheden en unieke eigenschappen, in Zijn hand.

In onze keuken, geconcentreerd met het deeg bezig, zie ik een glimp van wie ze is. Een prachtig meisje, vol mogelijkheden. En dat geeft me hoop.

Amy* (42) is moeder van zes kinderen; drie biologische kinderen en drie pleegkinderen. Ze schrijft regelmatig over haar gewoon bijzondere gezin.