Tomas: ‘De dunne draden die lopen tussen het hart en de natuur, zijn fragiel’

We reden met de auto door een van de mooiste delen van het langgerekte land waarin we wonen: Höga Kusten (de hoge kust) in het zuiden van Norrland. In dit deel van Zweden ben ik opgegroeid. Het kustgebied wordt gekenmerkt door hoge kliffen en bergen die recht in zee storten. Sinds 2000 staat het gebied op de Unesco-werelderfgoedlijst.

De reden voor onze reis was om familieleden te bezoeken en te preken in de mooie kapel die in het vissersdorp Bönhamn ligt. Wanneer je over een van de bergtoppen rijdt, opent zich – vrij plotseling – een uitzicht dat je de adem beneemt: het uitzicht over een van de grote zeearmen. Ik heb altijd genoten van precies dat moment waarop die verandering van omgeving plaatsvindt. Het was precies op dat moment dat mijn vrouw riep: “Wat een goed bereik heeft mijn telefoon hier!”

Ik besloot ooit om nooit te klagen over de negatieve kanten van de mobiele telefoon. Maar dit ging te ver.

Ik besloot ooit om nooit te klagen over de negatieve kanten van dat ding dat mijn moeder ‘het apparaat’ noemde, namelijk de mobiele telefoon. Maar dit ging te ver. Het ergste was dat ik besefte dat als ik niet achter het stuur had gezeten, ik net zo goed degene had kunnen zijn die dat zei. Daarna heb ik veel nagedacht over de bijna reflexmatige impuls om in plaats van iets te bekijken en ervan te genieten, er een foto van te maken. De impuls om een foto te maken en snel met anderen te delen is diep in velen van ons geworteld. Het kan genereus en sociaal lijken om dat te doen, maar tegelijkertijd maak je zo de ervaring minder intens, dat kun je niet ontkennen. De stilte die over je heen komt op het moment dat je ogen vervuld worden met de schoonheid van de schepping hoort bij de grote genietingen van het bestaan, iets zo kostbaar dat het verdient om nergens anders voor te worden gebruikt. Een beetje zoals wat Jezus zegt wanneer er een wonder is gebeurd: “Zeg het tegen niemand.” Waarom? Misschien omdat sommige dingen niet bedoeld zijn om verspreid te worden voordat je ze zelf hebt kunnen opnemen. Ik geloof dat schoonheidsbelevingen tot die categorie behoren. Net als sommige geestelijk ervaringen. Ze worden sterker wanneer ze tijd krijgen om in te dalen.

• Met de wind mee; Tomas Sjödin laat zich graag leiden

  Met de wind mee; Tomas Sjödin laat zich graag leiden

• Tomas Sjödin: 'Zullen we samen moe zijn?'

  Tomas Sjödin: 'Zullen we samen moe zijn?'

Als pas gepensioneerde heb ik besloten om wat dingen in mijn leven op te ruimen. Niet zozeer in kelders, kasten en keukenkasten, maar al die dingen die mijn gesprekken, uitzichten en momenten van stilte en gebed verstoren. Sommige dingen moeten beperkt worden, zodat andere de ruimte krijgen. Niet omdat ze slecht zijn, maar omdat ze minder waardevol zijn en je fragmenteren. De dunne, onzichtbare draden die lopen tussen het hart en bijvoorbeeld het contact met de natuur, zijn fragiel. Ze houden gauw op met trillen als ze niet af en toe met rust worden gelaten.

Als bewijs dat de verslaving aan mobiele telefoons te sterk is geworden, kun je aanvoeren dat het een grotere paniek veroorzaakt om je telefoon ergens te vergeten dan je portemonnee. Een veelvoorkomende vraag die je hoort en stelt is: heb je mijn mobieltje gezien? Daarom heb ik besloten om hem af en toe vrijaf te geven, hem een paar uur te laten liggen en mezelf te trainen om de zwakke signalen van het leven te horen en niet in de laatste plaats Gods fluisteringen. Dat besluit nam ik toen ik zoekend naar mijn telefoon door het huis rende om uiteindelijk te ontdekken dat ik hem in mijn hand had. En ertegen praatte.