‘Het hondje bijt zich in me vast. Net als de armoede’

Op een stoepje zit iets wat me opvrolijkt. Eindelijk. Want het was een lange en zware dag.
Samen met Elbert Smelt en een filmploeg ben ik in West-Afrika om filmopnames te maken voor een medisch kinderprogramma.

Nog voor dag en dauw stonden we op om te filmen in een kleine kliniek. Het was vroeg, maar niet zo vroeg als voor de moeders en hun kindjes die soms al uren voor de ingang in de rij stonden. Ze waren allemaal ziek.

Met de camera volgen we een jongetje dat mazelen heeft en op afstand van de andere kinderen op een bankje moet wachten. Een ander jongetje blijkt al weken met een longontsteking rond te lopen en wordt met een antibioticakuur weer naar huis gestuurd. Maar soms is het ernstiger. Een meisje van drie heeft een pan hete soep over haar benen gekregen en de wonden zijn gaan infecteren. Een baby’tje van een paar weken oud ademt moeilijk. Dat hij er bijzonder slecht aan toe is, wordt geconstateerd door een dokter die samen met nog twee andere dokters in een piepklein kamertje patiënten ziet. Het baby’tje moet aan de zuurstof en wel direct. Zijn leven hangt ervan af. Er wordt gebeld naar een ziekenhuis voor een opname, maar of er plek is, valt nog maar te bezien. ’s Middags richten we onze lens op een klasje met aanstaande tienermoeders. Ze krijgen les van een verpleegkundige. “Baby’s drinken geen water maar melk", vertelt ze. “En die melk komt uit je borst.” Een meisje van dertien knikt. Ze begrijpt het. Ze is nu negen maanden zwanger. Wanneer ze hoort dat een bevalling wel tien uur kan duren, schrikt ze. Zo lang?

Hoe de meisjes zwanger zijn geworden weten ze soms zelf niet. In het gunstigste geval hebben ze gerommeld met hun vriendje. In veel gevallen zijn ze verkracht.

De dag is voorbij en samen met de ploeg wandelen we terug naar het hotel.
Op het stoepje zit iets wat me opvrolijkt.

Niemand wil hem hebben

Het is een klein hondje, een puppy nog maar. Hij is bruin en mager, maar zijn ogen kijken vrolijk. Hij vindt het prettig om geaaid te worden. Zijn staartje kwispelt, gaat van links naar rechts. Brave hond.
We moeten weer door. Ik sta op en draai me om. Maar het hondje is nog niet klaar.
Hij hapt in mijn broekspijp en laat niet meer los. Ik til hem op, loop een poosje met hem. Hij legt zijn kop op mijn schouder en valt in slaap.

Maar het hondje mag niet mee het hotel in. “Dat weet ik ook heus wel”, snauw ik. Ik wandel boos en doelloos met het hondje rond. Op straat wil niemand hem hebben. Niemand wil ervoor zorgen.
En als we geld betalen? Er is iemand die toehapt. Maar honden zijn duur, hij wil meer geld. “Do you want it, yes or no?” De man pakt het geld aan, het hondje vlucht een hoekje in en ik stamp terug naar mijn hotel. Ik wil naar bed.
Elbert krijgt een appje van zijn vader. Hij heeft de foto gezien van het hondje dat in onze broekspijp hing. “De armoede bijt zich in jullie vast”, schrijft hij.
En zo was het precies.

Rachel Rosier (34) is presentatrice bij de EO. Ze presenteert onder andere de programma’s Rachel valt binnen en Topdoks. Jaarlijks is ze te zien als verslaggever in het sinterklaasjournaal van de ntr. Ze is getrouwd met Jaap en moeder van Ezra en Siem.

Foto: Nienke van Denderen