‘Waar is het opgetogen gevoel dat twee jaar wonen in Californië opriep?’

“Tuurlijk gaan jullie deze Kerst naar Amerika om daar vast te kijken.”

Ik hum bevestigend en spray groene zeep op het aanrechtblad. Ik zou vaker moeten bellen met mijn moeder. Op de een of andere manier ga ik dan altijd het aanrechtblad schoonmaken.

“En je weet wat ik altijd zeg”, gaat ze verder. “Je moet je niet verplicht voelen om Kerst met je moeder te vieren.”

Ik veeg net als mijn tieners de broodkruimels van het aanrecht op de grond en klak met mijn tong om de honden te roepen. Terwijl zij de keukenvloer schoonlikken, trek ik de kleffe slierten sla uit de gootsteen. Misschien krijg ik in Amerika wel zo’n afvoer die restjes eten vermorzelt. Jaren geleden las ik dat in een column van Sylvia Witteman en het leek me een topuitvinding.

“Ik kom natuurlijk langs. Misschien met Kerst 2025?” kletst mijn moeder opgewekt verder.

Mijn hartslag versnelt. Ineens besef ik dat ik niet alleen deze Kerst, maar ook in 2025 op zo’n negenduizend kilometer afstand van mijn familie ben. Ik mompel iets instemmends, rond het gesprek af en lijn de honden aan. Buiten nestelt zich een rusteloos gevoel in mijn buik. Waar zijn de vlinders die ik voelde toen mijn man maanden geleden vertelde dat hij een baan aangeboden had gekregen in Amerika? Het opgetogen gevoel dat twee jaar wonen in Californië opriep? De tieners naar high school, San Francisco en Las Vegas bezoeken, weekenden roadtrippen in een camper, in alle rust mijn boeken schrijven.

“Wat nou als ik het daar echt niet leuk vind?” had mijn dertienjarige dochter een paar dagen eerder gevraagd. Ook haar oorspronkelijke blijdschap over wonen in dezelfde staat als haar idool Billie Eilish, in het land met de leukste winkels, had plaatsgemaakt voor twijfels. “Telt high school wel in Nederland?” was haar volgende zorg. “Want ik wil niet langer naar school. En ik ga ook niet zonder Piet”, besloot ze en krulde zich demonstratief om onze elfjarige kat heen.

Elastiek

Ik had wat vage antwoorden gegeven. Want ik wist niet of Piet mee kon. Of onze honden mee konden. Wat we zouden doen als zij en haar broer niet konden aarden. Hoe het moest met school. Met onze ouders. Of ik contact met vriendinnen kon houden als er negen uur tijdsverschil tussen ons zat.

Ik adem de boslucht in, mijn voetstappen zwaar. Ineens zie ik mezelf weer staan in die cursusruimte met een elastiek om mijn middel. Jaren geleden moest ik tijdens een coachopleiding mijn dromen visualiseren en ernaartoe gaan, terwijl mijn groepsgenoten aan dat elastiek trokken. Ik ontdekte dat de praktische ‘geen tijd’-, ‘geen geld’-bezwaren niet de echte reden waren dat mijn dromen dromen bleven. Als ik ze waarmaakte, zou ik misschien iemand teleurstellen, breken met verwachtingen, er niet meer bij horen. Dat gaf buikpijn en zorgde dat ik liever op mijn oude, vertrouwde plek bleef staan.

Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en app mijn moeder. “Op 25 december 2025 eten we stuffed turkey in de Californische zon.”

Miloe van Beek is journalist, schrijfcoach en heeft vier boeken op haar naam staan. Ze is gefascineerd door familiesystemen en ontrafelt het liefst bestaande patronen. Daar schrijft ze dan ook over in haar columns voor Eva. Miloe is getrouwd met Marcel en samen hebben ze een tienerzoon en -dochter, twee honden en een kat.

Foto: Nathalie van der Straten