Pieter-Jan kijkt Meiden die Rijden: Rail Away voor mannen met een goud­vis­sen­brein

PowNed, dat was toch die jonge, brutale omroep? Die van de onbeschaamde, doorzeurende verslaggevers? Van seks, drugs en onderbroekenlol? Het Publieke Omroep-uitgroeisel van GeenStijl? Toch is hun grote kijkcijferkanon ronduit liefjes, hoeveel moeite ze ook doen om het stoer te laten lijken.

Oh, vrouwen met een groot rijbewijs!

Om dat meteen maar van tafel te hebben: natuurlijk is het uitgangspunt van dit programma seksistisch. Oh, vrouwen met een groot rijbewijs! Wat bijzonder!  Wat knap van ze! En wat stoer!

Maar als je dat probleem geparkeerd hebt, is het oprecht boeiend om de dames te volgen op de weg. Van veetransport tot verre reizen, van diepladers tot defensiechauffeurs: je komt nog ‘ns ergens. Het is een divers gezelschap op een scala van Scania’s, Dafs, Mans en Volvo’s, en ze hebben allemaal een verhaal.

Knuffelcollectie

In principe is dit dus ultieme ontspan-televisie. Een soort Rail Away op de weg, een reisprogramma met een eigenzinnige insteek. Met als extra een menselijke benadering: sympathieke chauffeurs met een eigen verhaal. Energiebom Geet combineert haar chauffeurschap met een studie psychologie, Roelina met een boerenbestaan en Kimberley gaat niet weg zonder haar knuffelcollectie.

Opa vertelt

Maar dat is niet genoeg, denkt PowNed. En dus wordt iedere scene nog even uitgelegd door de voice-over van Ton Kas, die niet alleen herhaalt wat we al lang gezien hebben, maar er het liefst ook een bedaagd oudemannengrapje bovenop gooit. Begeleid door rockklassiekers uit de jaren zestig en zeventig maakt hij van een potentieel boeiend programma één langgerekte ‘opa vertelt’ voor mensen zonder aandachtsspanne. Ga gerust op je telefoon zitten bij Meiden die Rijden, want je kunt het gewoon volgen zonder te kijken. Ton Kas legt wel uit hoe stoer die meiden zijn, wat we zien en hij gooit er gratis een belegen mop bij.

Biefstuk met ketchup

Daarmee is Meiden die Rijden ideaal voor mensen met de aandachtsspanne van een goudvis. Tenminste: mannen van middelbare leeftijd met een goudvisbrein, want daar zijn de opmerkingen van Ton Kas ongeveer op gericht. Het is alsof je een fantastische biefstuk besmeert met een idiote hoeveelheid ketchup, omdat je bang bent dat mensen ‘m anders niet lusten. Maar voor wie de ketchup kan negeren, is het een heerlijk, smakelijk programma.