Wie mooi wil zijn, moet steeds iets anders

Hadden we altijd al zoveel over voor goede looks? En waren onze idealen in het verleden ook al (te) hoog gegrepen? Gevangen in ons scherm of selfie-kader, met veel te veel online vergelijkingsmateriaal, staren we ons blind op vandaag. Maar vroeger was niet alles beter. Nog geen twee eeuwen geleden vormden schoonheidsidealen soms letterlijk een gevangenis. Korsetten benamen mensen de adem. Kooiconstructies om een rok volume te geven perkten de bewegingsvrijheid drastisch in. Het ideaal van Chinese lotusvoetjes was niets minder dan een gruwelijke marteling. Bijna duizend jaar lang werden bij meisjes vanaf drie jaar de voeten gebroken om het felbegeerde ideaal te bereiken: de lotusvoet van nog geen tien centimeter lang. Dat vrouwen een leven lang gehandicapt waren en niet meer normaal konden lopen, was bijzaak. 

Wie mooi wilde zijn, moest ook in het verleden vaak pijn lijden. Voor een bleke huid werden eeuwenlang kosten noch moeiten gespaard. Volgens historici hebben we de uitdrukking ‘blauw bloed’ aan deze hang naar witte wangen te danken: bij bleke (en dus rijke) mensen waren de blauwe aderen vaak goed zichtbaar. Voor het beste effect brachten vrouwen soms giftige smeersels aan op hun gezicht, zoals loodwit. Het gevolg was dat ze op den duur regelmatig letterlijk het loodje legden. Bloedzuigers werden ook vaak ingezet om de gewenste teint te creëren, een stuk onschuldiger.